Η μυρωδιά του φόβου

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου.

Ο φοβισμένος άνθρωπος μπορεί κυριολεκτικά να μεταμορφωθεί σε αγρίμι και να κατασπαράξει ότι βρεθεί μπροστά του.

Πάνω σ’ αυτό, τη δημιουργία του φόβου και τον εμποτισμό του στους ανθρώπους δηλαδή, γίνονται πολλά πειράματα τελευταία.

Η μυρωδιά του φόβου δεν είναι μια αυταπάτη, αλλά ένα πραγματικό γεγονός.
Οι άνθρωποι μπορούν υποσυνείδητα να ανιχνεύσουν αν κάποιος είναι φοβισμένος ή αγχωμένος, μυρίζοντας μια χημική ουσία (φερομόνη), που εκκρίνεται στον ιδρώτα του, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα.

Η έρευνα, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Γκάρντιαν», έγινε από ερευνητική ομάδα του αμερικανικού πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ (Stony Brook), υπό τη δρα Λίλιαν Μουτζίκα-Παρόντι και χρηματοδοτήθηκε από το Πεντάγωνο των ΗΠΑ, δημιουργώντας υποψίες ότι είναι το πρώτο βήμα για την χημική χρησιμοποίηση του φόβου στο πεδίο της μάχης, πιθανώς προκαλώντας τρόμο στον αντίπαλο στρατό.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η μυρωδιά του φόβου πυροδοτεί μια αυξημένη αντίδραση στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το φόβο και συμπέραναν ότι, όπως και πολλά άλλα ζώα, έτσι και οι άνθρωποι μπορούν να ανιχνεύσουν και υποσυνείδητα να αντιδράσουν στις φερομόνες που απελευθερώνουν άλλοι άνθρωποι.

Σύμφωνα με την υπεύθυνη της έρευνας Λίλιαν Μουτζίκα-Παρόντι,

«η έρευνα δείχνει ότι πιθανώς υπάρχει μια κρυφή βιολογική παράμετρος στην ανθρώπινη κοινωνική δυναμική, κατά την οποία το συναισθηματικό στρες στην κυριολεξία γίνεται κολλητικό».

Στην ουσία έχουμε δύο μόνο συναισθήματα: αγάπη και φόβο.
Όλα τα υπόλοιπα είναι, κατά βάση, είτε φόβος είτε αγάπη.
Ο θυμός, το μίσος, η ζήλια, η κατάκριση, ο εγωϊσμός, δεν είναι παρά εκφράσεις του φόβου.

Ενώ, η χαρά, το ενδιαφέρον, η αίσθηση της επιτυχίας, ο σεβασμός, η εκτίμηση είναι εκφράσεις της αγάπης.
Η μεγάλης τους διαφορά είναι ότι η αγάπη είναι πάντα δημιουργική, ενώ ο φόβος πάντα καταστροφικός.

Ο φόβος είναι ένας τρομερός εχθρός μας, που δεν είναι καθόλου εύκολο να τον νικήσουμε, για τον απλούστατο λόγο, ότι έχει παρά πολλές όψεις.

Μόλις νικηθεί η μια του όψη, προβάλλει αμέσως μια άλλη πιο τρομακτική.

Εάν ενδώσουμε οποιαδήποτε στιγμή στον φόβο, έστω και ελάχιστα, θα νικηθούμε αναπόφευκτα από αυτόν και ο πανικός θα τερματίσει αμέσως τον αγώνα.

Φοβόμαστε, γενικά, πολλών ειδών πράγματα.

Δεν είναι πάντα φανεροί οι φόβοι που μας καταλαμβάνουν.

Φυσικά, αυτό ισχύει γιατί ο άνθρωπος, πάνω απ' όλα, φοβάται το άγνωστο και την ύψιστη σύνοψη όλων των φόβων, δηλαδή τον θάνατο.

Ο φόβος καταστρέφει το σώμα, σκοτώνει την έμπνευση, ρίχνει ένα χειμώνα θανάτου πάνω σε οτιδήποτε, σε αντίθεση με την αγάπη που επιμηκύνει τη ζωή, φέρνει την έμπνευση, ανοίγει το δρόμο προς χίλιες κατευθύνσεις, ξεπερνά κάθε εμπόδιο.

Ο μόνος τρόπος να χειριστούμε τον φόβο είναι να προχωρήσουμε μαζί του, αλλά να μη υποταχθούμε σε αυτόν.

Για να το πετύχουμε, πρέπει πρώτα να τον αναγνωρίσουμε και να προχωρήσουμε κανονικά σαν να μη φοβόμασταν.

Αν το κάνουμε αυτό, θα έρθει μια στιγμή που θα αντιληφθούμε ότι τον χειριζόμαστε και δεν μας τρομοκρατεί πια.

Είναι η εξάσκηση της θέλησης να σταθούμε ακλόνητοι, σε ότι και να μας συμβεί.