Πως δημιουργούμε το Πεπρωμένο μας

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι νόμοι στο Σύμπαν. 

Αυτό το οποίο όμως έχει μεγάλη σημασία για μας, είναι να κατορθώσουμε να τους προσεγγίσουμε στα καθημερινά τους αποτελέσματα, ώστε να ωφεληθούμε στην εξέλιξή μας. 

Ο νόμος του Κάρμα, του Πεπρωμένου, είναι αυτός που συνδέει τις αιτίες με τα αποτελέσματα. 

Η φύση της αιτίας μεταβιβάζεται στα αποτελέσματα. Είναι σαν την κληρονομικότητα.

Είναι ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος. 

Στην πιο απλή του μορφή γίνεται άμεσα αντιληπτός στην εκδήλωση των φυσικών νόμων. Χτυπάμε ένα τζάμι και αυτό σπάει, ρίχνουμε μια πέτρα στο νερό και σχηματίζονται κυματισμοί. Όμως η νομοτέλεια αυτή δρα και σε βαθύτερα ψυχολογικά και πνευματικά επίπεδα. Δίνει στην ζωή ένα ουσιαστικό νόημα και μια σοφία, που την μετατρέπουν σε ένα σχολείο εκπληκτικής ακρίβειας και βάθους. 

Θα αναφέρουμε κάτι, το οποίο όμως γίνεται πολύ δύσκολα πιστευτό.
Είναι κάτι το πραγματικά ανεξήγητο και μυστηριώδες, αλλά προσεκτική και αμερόληπτη παρατήρηση και αυτοπαρατήρηση μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. 

Το περιεχόμενο του εσωτερικού μας κόσμου, η βαθύτερη ουσία του χαρακτήρα μας, αλλά και τα επιφανειακά χαρακτηριστικά, με έναν ακατάληπτο τρόπο μετουσιώνονται σε συνθήκες του περιβάλλοντος έτσι που πολλές φορές δεν γίνεται καθόλου αντιληπτός ο μηχανισμός. Δεν αντιλαμβανόμαστε την σύνδεση και την σχέση που υπάρχει. Η ζωή μετατρέπεται σε ένα είδος «καθρέφτη» του εαυτού μας και κοιτώντας το περιβάλλον και τις συνθήκες της εξωτερικής μας ζωής, είναι σαν να βλέπουμε τον χαρακτήρα μας. 

Μπορούμε να αποκτήσουμε αυτογνωσία με την εξωτερική παρατήρηση. Ένα απλό παράδειγμα: Ζούμε σε ακατάστατο χώρο, άρα είμαστε ακατάστατοι. Δεν έχουμε τάξη μέσα μας. 

Συχνά τέτοιου είδους σχέσεις είναι φανερές. Π.χ. ένας επιθετικός άνθρωπος θα προκαλέσει την άμυνα του περίγυρού του, την οποία θα βιώσει ως βία εναντίον του. Έχει βία μέσα του, θα αντιμετωπίσει βία από το περιβάλλον του. 

Ο εγκληματίας θα συλληφθεί από την αστυνομία. 

Αν λοιπόν θελήσει να αποκτήσει αυτογνωσία θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του: Γιατί οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου είναι εχθρικοί; Η σωστή απάντηση είναι: είναι εχθρικοί γιατί εγώ με την βιαιότητά μου τους αναγκάζω να φέρονται έτσι για να προστατευθούν από την συμπεριφορά μου. Δεν είναι έτσι επειδή φταίει η κοινωνία, ο Θεός ή οποιοσδήποτε άλλος. Φταίω εγώ και το ελάττωμά μου. 

Με αυτό τον τρόπο παίρνουμε ένα μάθημα από την ζωή. 

Βλέπουμε τα ελαττώματά μας και ωθούμαστε στο να τα καταπολεμήσουμε, για να αποφύγουμε τις δυσάρεστες συνέπειες.

Άλλες φορές όμως οι συσχετισμοί δεν είναι ορατοί. Ένας φοβισμένος γονιός π.χ. βλέπει μετά από χρόνια τα παιδιά του να είναι ανασφαλή. Αρρωσταίνουν εύκολα, παθαίνουν διάφορα ανεξήγητα ατυχήματα, συμβαίνουν διάφορα και στον ίδιο χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο. Τα αποδίδει όλα στην κακή του τύχη. Αυτά που φοβάται του συμβαίνουν. Λες και η ζωή η ίδια έχει ένα είδος «τηλεπάθειας», διαβάζει τις σκέψεις μας, τους φόβους μας και πάει και μας κάνει αυτό ακριβώς που τρέμουμε περισσότερο. 

Αν όμως ο άνθρωπος αυτός προσέξει τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής του θα δει ότι μοιάζουν παραδόξως με τον εσωτερικό του κόσμο. Δεν γνωρίζει το πώς προέκυψε αυτή η ομοιότητα, αλλά η ζωή του έχει γίνει ένας καθρέπτης, μία αντανάκλαση του φοβισμένου εαυτού του. 

Κάτι τέτοια φαινόμενα μας αποκαλύπτουν τον νόμο του πεπρωμένου. Όπως έστρωσες έτσι θα κοιμηθείς. Μας παρέχουν όμως και την πολύτιμη δυνατότητα να μάθουμε για τον εαυτό μας και παλεύοντας με τις αδυναμίες μας και με τις εξωτερικές συνθήκες (που είναι δημιούργημα των αδυναμιών μας) να καλυτερέψουμε ως άνθρωποι και να διορθώσουμε τα λάθη μας. 

Πάντοτε να ρωτάμε τον εαυτό μας: Γιατί μου συμβαίνει αυτό, καλό ή κακό, γιατί μου φέρονται έτσι, γιατί έπαθα αυτή την ασθένεια, γιατί έχω αυτή την δουλειά, γιατί έχω αυτές τις παρέες, γιατί ζω εδώ που ζω; 

Για όλα τα εξωτερικά φαινόμενα της ζωής μας υπάρχει μια εσωτερική αντιστοιχία, μια εσωτερική αιτία. Τα πάντα σε ένα βαθύτερο επίπεδο σχετίζονται μεταξύ τους. 

Αν το δούμε από μια άλλη άποψη, είναι δυνατόν να υπάρχει τύχη; 

Αφού υπάρχει Θεός τύχη δεν υπάρχει. 

Είναι δυνατόν να συμβαίνουν περιστατικά χωρίς βαθύτερο νόημα; 

Δεν υπάρχει νοημοσύνη στο Σύμπαν; 

Αφού η ζωή είναι ένα σχολείο είναι δυνατόν ο παντογνώστης "καθηγητής" να μην μας προειδοποιεί για τα λάθη μας; 

Να μας αφήνει έρμαια των αδυναμιών μας χωρίς να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου; 

Υπάρχει ύλη χωρίς πνεύμα; Όχι. 

Υπάρχει πνεύμα χωρίς νόημα; Όχι. 

Υπάρχει ουσία, υπάρχει συμβολισμός και σοφία. 

Ας δούμε κάτι σχετικό με τον τρόπο που επιστρέφουν σε μας τα αποτελέσματα των πράξεών μας. 

Η πείρα της ζωής δείχνει ότι όταν κάνουμε ένα λάθος, υπάρχει κάτι σαν «περίοδος χάριτος». Τις πρώτες φορές η ζωή μας χαρίζεται. Κάνουμε λάθη ατιμώρητα. 

Υπάρχουν όμως «θεωρητικές» προειδοποιήσεις. Συμβουλές από φίλους, σκέψεις δικές μας, η φωνή της συνείδησής μας, δήθεν τυχαία περιστατικά στα οποία βλέπουμε τι παθαίνουν άλλοι άνθρωποι που κάνουν το δικό μας σφάλμα κλπ. Εμείς όμως ακόμα δεν πάθαμε τίποτα...

Αν πάρουμε το μάθημά μας σε αυτό το πρώτο στάδιο έχει καλώς. 

Αν όμως συνεχίσουμε αμετανόητοι τότε ο νόμος του Κάρμα περνάει στο δεύτερο στάδιο. Εκεί αρχίζει ο πόνος. Αρχίζουν τα χτυπήματα στην ζωή. Αφού δεν μάθαμε με το καλό, τότε για την δική μας προστασία θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο. Με τον πόνο και την δυστυχία. 

Αναρωτιόμαστε γιατί στην ζωή μάς κυνηγάει η ατυχία και η γρουσουζιά. 

Δεν είναι όμως καθόλου ατυχία. 

Προηγήθηκε μια μακρά περίοδος ανώδυνων προειδοποιήσεων, τις οποίες αγνοήσαμε. 

Προειδοποιηθήκαμε για το σφάλμα μας και εμείς κωφεύσαμε. Τα «χτυπήματα» μετά καθίστανται σταδιακά όλο και ισχυρότερα, διότι το Σύμπαν δεν ανέχεται τους αμετανόητους παραβάτες. 

Έτσι ο νόμος του πεπρωμένου μας αποκαλύπτει τον χαρακτήρα μας, μέσω των γεγονότων που δήθεν τυχαία μας συμβαίνουν. Γιατί κατά βάθος τα έχουμε προκαλέσει εμείς. 

Μας διδάσκει, επίσης, το σωστό και μας καθοδηγεί, πρώτα με το καλό και μετά πιο πιεστικά, στον ορθό δρόμο για την σωτηρία της ψυχής μας. 

Όλος αυτός ο πόνος, όλες αυτές οι προειδοποιήσεις, είναι για να αλλάξουμε νοοτροπία και να σωθεί η ψυχή μας.

Είμαστε οι δημιουργοί του πεπρωμένου μας. 

Αυτό που μας συμβαίνει τώρα είναι αντανάκλαση αυτού που κάναμε στο παρελθόν, αντανάκλαση αυτού που είμαστε μέσα μας. 

Ο χαρακτήρας μας καθρεπτίζεται στο άμεσο περιβάλλον μας. 

Ας πάψουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο αλλού 
και ας αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας.