Δεν υπάρχει ΧΡΟΝΟΣ για χάσιμο

Η βαθύτερη κατανόηση και η προσωπική αξιοποίηση της έννοιας του χρόνου στην πράξη είναι βασικής σημασίας για την πνευματική μας εξέλιξη.

Για όλα τα πράγματα, τις καταστάσεις και τα ζητήματα φαίνεται πως η ζωή βάζει κάποιες προθεσμίες. Κάποια χρονικά περιθώρια εντός των οποίων πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα. Αν δεν γίνουν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα

Η Νοητική Νηστεία των Επτά Ημερών

Όλοι γνωρίζουμε πόση σημασία έχει η διατροφή στη ζωή μας. Το θέμα της δίαιτας είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα της σύγχρονης εποχής για όλους τους ανθρώπους.  
Είμαστε αυτό που τρώμε, συμφωνούν όλοι οι ειδικοί, ότι το σώμα αποτελείται στην ουσία από την τροφή που φάγαμε στο παρελθόν. 
Ολόκληρος ο κόσμος αρχίζει να το συνειδητοποιεί αυτό.

Ο Έμμετ Φοξ ασχολείται με το θέμα της δίαιτας από ένα επίπεδο πολύ πιο βαθύ και με μεγαλύτερες επιδράσεις. Αναφέρεται στη

Η Νίκη του Φωτός στο Βασίλειο της Νύχτας

Στις 25 Δεκεμβρίου, ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας γιορτάζει τη Γέννηση του Χριστού, του Υιού του Θεού, που κατέβηκε στη γη για να εκπληρώσει την υπόσχεση του Θεού Πατέρα, πως ο άνθρωπος δεν θα μείνει μόνος του και απροστάτευτος στο

Ο σπόρος που περιμένει να ανθίσει..

Βρισκόμαστε στην πύλη του χειμώνα.
Όλη η φύση το δείχνει.
Τίποτα δεν γεννιέται στο φυτικό βασίλειο αυτήν την εποχή.
Οι σπόροι κοιμούνται στο χώμα και περιμένουν την πρώτη ακτίνα της άνοιξης να τους ζεστάνει, για να βγουν στο φως…

Για εμάς τους ανθρώπους, επίσης, τα πράγματα είναι ανάλογα.

Η θεραπευτική δύναμη της χαλάρωσης

 Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια προβάλλεται σαν απαίτηση μέσα στους απίστευτους ρυθμούς που ζούμε η αναγκαιότητα της χαλάρωσης. Προτείνεται από ψυχολόγους και θεραπευτές η ανάγκη να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας και να αντιμετωπίσουμε τη ζωή χαλαρά, ενωτικά, απομακρύνοντας τα κάθε μορφής άγχη που μας καταστρέφουν, αλλοιώνουν την προσωπικότητά μας και μας ωθούν σε ανισόρροπες καταστάσεις.

Μας προτείνουν ακόμη και φαρμακευτικά σκευάσματα είτε χημικά, είτε φυσικής προέλευσης, όπου μας βοηθούν να χαλαρώσουμε, να αναζωογονηθούμε, να ενεργοποιηθούμε περισσότερο μέσω μιας ολοκληρωτικής ανανέωσης του σώματός μας.
Ποια είναι αυτή η δύναμη όμως που σπαταλιέται, πώς συγκεντρώνεται και τι σημαίνει χαλαρώνω;

Μην περιμένετε να γίνουν θαύματα, κάντε τα!

Στην εποχή μας κυριαρχεί το άγχος, το στρες, οι κάθε είδους ανασφάλειες μαζί με τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας.
Είμαστε αναγκασμένοι να τρέχουμε για να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας και να προλάβουμε τη ζωή...
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να χαλαρώνουμε σωστά, να σκεφτόμαστε θετικά και να ελέγχουμε τις σκέψεις μας, ώστε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας και να ζούμε ευτυχισμένοι και σε αρμονία με τους συνανθρώπους μας και τη φύση.

Όλα λοιπόν ξεκινάνε από τον τρόπο που σκεφτόμαστε…

“Το σύμπαν είναι νους. Όλα είναι νοητικά.”
(Κυμβάλειο, πρώτη Αρχή "της Νοητικότητας")

Κατανοώντας αυτή την Αρχή, μπορούμε να υψωθούμε από κατώτερες βαθμίδες σε ανώτερες, καλλιεργώντας βαθμιαία μια ουσιαστική Αυτοκυριαρχία.

Η Αγάπη έχει την έδρα της στο Νοητικό Λόγο.

Γιατί δεν τα καταφέρνουμε;

“Η ζωή δεν είναι ένα κερί που σβήνει γρήγορα, αλλά ένα είδος υπέροχου δαυλού, που κατάφερα να πιάσω έστω και για μια στιγμή και θέλω να τον κάνω να φωτίσει όσο πιο δυνατά γίνεται, πριν τον παραδώσω στις επόμενες γενιές” (Μπέρναντ Σω)

Μήπως οι κινήσεις που κάνουμε, μας οδηγούν όλο και περισσότερο προς τη δημιουργία της δικής μας προσωπικής δυστυχίας;
Μπορεί πραγματικά να θέλουμε να πετύχουμε κάτι, αλλά η προσωπικότητά μας δεν είναι σε θέση να συνεργαστεί, ή δεν γνωρίζει πως να το κάνει!
Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, πέρα από τα χαρίσματα που έχει ο καθένας, χρειάζεται

Η ουσία και το αποτέλεσμα της προσφοράς

Ο τελικός σκοπός της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου, δεν είναι μόνο το να παίρνει, ή να επιτυγχάνει τους εσωτερικούς του στόχους, αλλά να δίνει.
Είναι μια εσωτερική παρόρμηση που καλλιεργείται σταδιακά στον άνθρωπο, ο οποίος κατορθώνει να έρθει σε επικοινωνία με το είναι του.
Δεν σκέφτεται πλέον μόνο τον εαυτό του και την προσωπική πνευματική του πρόοδο, αλλά και την ανακούφιση των

Η ζωή ρίχνει τις μάσκες

Η αυτογνωσία είναι κάτι το σκληρό γι αυτούς που θέλουν να διατηρούν προσωπείο, είναι όμως ευλογία για όσους αγαπούν την αλήθεια. Την αυτογνωσία την αποκτούμε στις δοκιμασίες. Όταν έχουμε να δώσουμε εξετάσεις. Στις δοκιμασίες πέφτουν οι μάσκες. Αρκεί όμως να μην βλέπουμε μόνο την πτώση της μάσκας των άλλων...

Συναναστρεφόμαστε κάποιον φίλο μας. Βγαίνουμε μαζί έξω, τρώμε, διασκεδάζουμε…

Η ομορφιά της ταύτισης οδηγεί στην ευτυχία

Όλοι γνωρίζουμε ότι η ευτυχία δεν προκαλείται μόνο από εξωτερικούς παράγοντες και υλικά αγαθά, αλλά αναβλύζει από μέσα μας.
Δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις, αλλά ένας τρόπος να ταξιδεύεις.

Δεν είναι να παίρνεις αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις αυτό που έχεις!

 

Ταξίδευαν, λοιπόν, τρεις γυναίκες και ξαφνικά είδαν

Η φθινοπωρινή πραγματικότητα

Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναγέννηση της άνοιξης. Για πολλούς ανθρώπους, το φθινόπωρο είναι η εποχή της ανανέωσης και η αφετηρία για επίτευξη νέων στόχων στη ζωή. 

Με την επιστροφή από τις διακοπές,  οι άνθρωποι προσδοκούν ότι με «γεμάτες μπαταρίες» θα είναι πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουν δυναμικά τις απαιτήσεις της καινούργιας χρονιάς.

Αφιερώνουν πολύ χρόνο στην δουλειά τους, οργανώνουν τους στόχους τους και εμπλέκονται σε νέες δραστηριότητες.

Είναι μια εποχή, που μπορούμε να τη δούμε με ελπιδοφόρα διάθεση, να βάλουμε νέους στόχους, νέα ξεκινήματα, νέες φιλίες ή να επανασυνδεθούμε με άτομα που στερηθήκαμε την παρουσία τους το καλοκαίρι.

Με αισιοδοξία και καλή διάθεση, χωρίς υπερβολές και τάση να επηρεαζόμαστε από το γενικότερο κοινωνικό κλίμα δυσφορίας, ας αναρωτηθούμε τι καλό αντιπροσωπεύει για τον καθένα το φθινόπωρο.

Τι συμβαίνει  όμως και με τα πρώτα πρωτοβρόχια, οι περισσότεροι από εμάς μελαγχολούμε; 

Η συνέχεια της αναζήτησης...

H αναζήτηση της Ιθάκης που σας υποσχέθηκα...

Η πανέμορφη σπηλιά στους Αντιπαξούς

 Βουτιές από το πλοίο στα διάφανα νερά 
απερίγραπτου χρώματος και μοναδικής αίσθησης...

Μικροί, μεγάλοι όλοι μπήκαν στο παιχνίδι...

 Μπάνιο στα μαγικά διαφανογάλανα νερά...

 Οι Αντιπαξοί, όπου ζουν μόνιμα μόνο 20 κάτοικοι!!!

Μέσα στη σπηλιά για μπάνιο και εξερεύνηση...

 Όλοι χαλαροί, χαρούμενοι και χαμογελαστοί ...
  
Η απόλυτη χαλάρωση...

Και ντουζάκι στο πλοίο για όλους τους λουόμενους...

Άλλο ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα...

που σου κόβει την ανάσα...

Όλα έγιναν κατακόκκινα...

Ένα όνειρο μαγικό που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ...

 Στο γραφικό Φισκάρδο της Κεφαλονιάς

 

 Η σπηλιά του Παπανικολή στο Μεγανήσι  
(Εδώ λένε ότι κρυβόταν το υποβρύχιο Παπανικολής, με κυβερνήτη τον Μίλτο Ιατρίδη,
μετά τις αποστολές του στο Ιόνιο στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο)

 Μπήκαμε σχεδόν μέσα στη σπηλιά με το πλοίο...

 

 Μπάνιο και στο Σκορπιό του Ωνάση...

Πετύχαμε και μια νύφη με το γαμπρό 
και τους κουμπάρους έτοιμους για απόδραση...
 

Αλλά εμάς μας περιμένει ο "ΟΔΥΣΣΕΑΣ" 
να βρούμε την Ιθάκη...

Ακόμη την ψάχνουμε...


Ελλάδα! Η πιο όμορφη χώρα του κόσμου!!!

Ποιός θα κάνει τη σπουδαία δουλειά;

Αυτή είναι μια ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που ονομάζονταν:

Ο Καθένας, 
Ο Κάποιος, 
Ο Τυχαίος και 
Ο Κανένας

Σε κάποια φάση θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους...

Ήταν, λοιπόν, να γίνει μια σπουδαία δουλειά και...

Ο Καθένας ήταν βέβαιος ότι ο Κάποιος θα την κάνει.

Ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει αλλά ο Κανένας την έκανε.

Ο Κάποιος θύμωσε γι' αυτό, γιατί ήταν δουλειά του Καθένα.

Ο Καθένας σκέφθηκε ότι ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει.

Αλλά ο Κανένας διαπίστωσε ότι ο Καθένας μπορούσε να την κάνει.

Τελικά ο Καθένας κατηγόρησε τον Κάποιο 

όταν ο Κανένας έκανε ότι ο Τυχαίος μπορούσε να κάνει.

ΑΣ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ…

ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

Μήπως -κάπως έτσι- «ανευθυνο-υπεύθυνα» λειτουργούμε όλοι σε κάποια φάση της ζωής, αδιαφορώντας για την κοινωνία, για το συνάνθρωπο, για τις ανάγκες που προκύπτουν, αδιαφορώντας ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό;

Μήπως πιστεύουμε πως κάποιος άλλος είναι ο «σωτήρας», αυτός που θα κάνει τη σπουδαία δουλειά και θα βάλει τα πράγματα, την κοινωνία και τη ζωή μας σε τάξη;

Παρακολουθούμε τα γεγονότα από απόσταση, σαν κινηματογραφική ταινία, λέμε αυτό δεν μας αφορά ή δεν είναι της αρμοδιότητάς μας, συνήθως γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε ή δυσανασχετούμε όταν κάτι δεν γίνεται σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον και θεωρούμε ότι έτσι κάναμε το καθήκον μας...

Η πρώτη μας συνηθισμένη αντίδραση είναι να αποποιηθούμε τις ευθύνες που τυχόν να μας αναλογούν και να ψάξουμε να βρούμε ένα άλλο άτομο ή κοινωνική ομάδα να λειτουργήσει ως δοχείο το οποίο θα προτιμούσαμε να κάνει αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε.

Αυτή είναι η πιο σκοτεινή αλλά και η πιο σημαντική όψη του νομίσματος που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε και να δεχτούμε την έννοια της προσωπικής μας ευθύνης ως μέσο αυτοεξέλιξης και προόδου σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τότε θα έχουμε πολλαπλό όφελος.
 
Για να το καταφέρουμε αυτό, θα πρέπει να πετάξουμε τα όρια που θέσαμε στον εαυτό μας, να σπάσουμε τα σύνορα, όπως πολύ όμορφα λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:

Ποτέ μην παραδεχτείς τα όρια του ανθρώπου.
Να σπας τα σύνορα.
Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου.
Να πεθαίνεις και να λες:
Θάνατος δεν υπάρχει...