Γιατί δεν τα καταφέρνουμε;

“Η ζωή δεν είναι ένα κερί που σβήνει γρήγορα, αλλά ένα είδος υπέροχου δαυλού, που κατάφερα να πιάσω έστω και για μια στιγμή και θέλω να τον κάνω να φωτίσει όσο πιο δυνατά γίνεται, πριν τον παραδώσω στις επόμενες γενιές” (Μπέρναντ Σω)

Μήπως οι κινήσεις που κάνουμε, μας οδηγούν όλο και περισσότερο προς τη δημιουργία της δικής μας προσωπικής δυστυχίας;
Μπορεί πραγματικά να θέλουμε να πετύχουμε κάτι, αλλά η προσωπικότητά μας δεν είναι σε θέση να συνεργαστεί, ή δεν γνωρίζει πως να το κάνει!
Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, πέρα από τα χαρίσματα που έχει ο καθένας, χρειάζεται
εκπαίδευση, ώστε να αναπτυχθούν οι δυνατότητες που κρύβονται μέσα μας και να μεταλλαχθούν σε κατακτημένες ικανότητες.

Με την έννοια της εκπαίδευσης δεν εννοούμε, μόνο την απόκτηση γνώσεων, αλλά κυρίως, τον τρόπο να ζούμε. Κανείς δεν μας διδάσκει τα βασικά πράγματα, που θα χρειαστούμε στην ζωή μας για να αναπτύξουμε μια δομημένη και επιβεβαιωμένη προσωπικότητα.

Ας έχουμε υπόψη μας τις πιο συνηθισμένες λανθάνουσες συμπεριφορές, που εμφανίζονται στην προσωπικότητά μας και μας κρατάνε δέσμιους, κατατροπώνοντας τα σχέδιά μας:

Χαμηλή αυτοπεποίθηση: Δεν πιστεύουμε πραγματικά στον εαυτό μας, γιατί δεν τον γνωρίζουμε. Αισθανόμαστε «μικροί», ταπεινοί και ανάξιοι. Έτσι, πολλές φορές, δεν ξεκινάμε καν αυτό που θέλουμε να κάνουμε, τρέμοντας μπροστά στον φόβο της αποτυχίας.

Στρες, συνεχόμενο τρέξιμο: Οι καθημερινές απαιτήσεις της ζωής μας, μας προλαβαίνουν και έτσι βρισκόμαστε σ’ ένα συνεχόμενο άγχος για να τα καταφέρουμε, απλώς, τα βασικά. Πού χρόνος για σχέδια, οράματα και όνειρα για το μέλλον;

Συνεχής αλλαγή προτεραιοτήτων: Στην πραγματικότητα δεν έχουμε αποφασίσει τι είναι αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Γι’ αυτό αλλάζουμε συνεχώς γνώμη. Τον ένα μήνα αφοσιωνόμαστε σε κάτι, τον άλλον σε κάτι άλλο. Οι προτεραιότητές μας δεν έχουν σταθερότητα.

Δεν υπάρχει όρεξη για ζωή: Η καθημερινότητα, εμφανίζεται ως ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, ένα βάρος στις πλάτες μας. Ως μία αναγκαστική δύσκολη πορεία προς τον στόχο μας. Δεν ζούμε την κάθε μέρα μας με χαρά, παρά περιμένουμε να χαρούμε, όταν και αν, θα πετύχουμε κάτι.

Κακή διαχείριση της ενέργειας: Η ενέργεια, είναι ο χρόνος μας, είναι το χρήμα, είναι η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε. Δεν οργανώνουμε το πρόγραμμά μας, δεν ξέρουμε τι ξοδεύουμε, δεν μετράμε την προσπάθεια που βάζουμε σε κάτι.

Δεν βάζουμε στόχους: Η εικόνα μας για το μέλλον είναι θολή. Θέλουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι, αλλά δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Έτσι, προχωράμε στα τυφλά και ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να φτάσουμε εκεί που θέλουμε.

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε
αυτές τις συμπεριφορές;

Η διαδικασία είναι απλή, όπως απλές είναι όλες οι μεγάλες αλήθειες.
 
Πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και σιγά-σιγά να τον δοκιμάσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε, με ειλικρίνεια και χωρίς φόβο.
Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητά μας, γιατί απ’ αυτήν εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα.
Στο συνεχόμενο τρέξιμο της καθημερινότητας, συνήθως ξεχνάμε κάποια απλά πράγματα, που όλοι τα γνωρίζουμε.

Ας μην ξεχνάμε ότι:

Κανείς δεν γεννήθηκε άξιος και σημαντικός, αλλά έγινε στην πορεία της ζωής του.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα στα οποία είμαστε καλοί και άλλα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε καλά. Υπάρχουν, ακόμα, πράγματα που θα χρειαστεί να κάνουμε για πρώτη φορά στη ζωή μας.
Αυτά δεν τα γνωρίζουμε, αλλά θα τα γνωρίσουμε αν ασχοληθούμε.
Κανείς δεν είναι τέλειος σε κάτι, απ’ την αρχή, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους! Είναι στο χέρι του καθενός το πώς θα το χειριστεί.

Για να διατηρούμε την εσωτερική μας ηρεμία, πρέπει να βρούμε τρόπους καθημερινής χαλάρωσης και αποφόρτισης.

Να μην δίνουμε περισσότερη ή λιγότερη σημασία, απ’ ότι χρειάζεται, στα συμβάντα της ζωής μας.

Κατά βάθος, γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θέλουμε. Γιατί λοιπόν αφήνουμε να ξεχαστεί;
Γιατί αυτό που μέχρι χθες ήταν το πιο σημαντικό, την επόμενη ημέρα θάβεται κάτω από άλλες προτεραιότητες, που μπαίνουν σφήνα στη ζωή μας;

Ας είμαστε σταθεροί στις προτεραιότητές μας, τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα, ικανό να μας αποδείξει, αν αξίζει να προσπαθήσουμε γι’ αυτό που έχουμε βάλει ως στόχο.

Υπάρχουν δύο τρόποι να βλέπει κανείς τη ζωή: Ως έναν κουραστικό αγώνα, που δεν τελειώνει ποτέ ή ως ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, στο οποίο οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς.

Το παιχνίδι είναι δικό μας!

Για να επιτευχθεί ένας στόχος, δεν αρκεί συνήθως μία υπερπροσπάθεια, ένα ξέσπασμα, μία υπέρβαση. Αυτό που χρειάζεται είναι ρυθμός, συνεχής προσπάθεια, λίγο–λίγο κάθε μέρα.

Ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό, που μπορεί να τον ανακαλύψει δοκιμάζοντας τον εαυτό του.
Ας μη φοβηθούμε να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας και τα όριά του.

Δεν είναι δυνατό να πετύχουμε ένα στόχο, αν δεν τον έχουμε πρώτα προσδιορίσει!

Γι’ αυτό πρέπει να μάθουμε να στοχεύουμε. Αυτό είναι μία τέχνη, να μάθουμε να είμαστε συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι και να ορίζουμε τα βήματα που θα μας οδηγήσουν στον στόχο.

Ας μην συμπεριφερόμαστε απέναντι στη ζωή ως ζητιάνοι, που ήρθαμε να ζητιανέψουμε, για να μας δώσει...

Ας ζήσουμε τη ζωή μας με όρεξη, με χαρά,
με αγάπη, με δύναμη, με πνεύμα ΝΙΚΗΣ!

Η επιλογή είναι δική μας,
με ποια πλευρά θέλουμε να πάμε;