Δεν υπάρχει ΧΡΟΝΟΣ για χάσιμο

Η βαθύτερη κατανόηση και η προσωπική αξιοποίηση της έννοιας του χρόνου στην πράξη είναι βασικής σημασίας για την πνευματική μας εξέλιξη.

Για όλα τα πράγματα, τις καταστάσεις και τα ζητήματα φαίνεται πως η ζωή βάζει κάποιες προθεσμίες. Κάποια χρονικά περιθώρια εντός των οποίων πρέπει να γίνουν κάποια πράγματα. Αν δεν γίνουν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα
τότε χάνουμε την ευκαιρία, «χάνουμε το τρένο» κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Αν μια γυναίκα δεν κάνει παιδιά μέχρι κάποια συγκεκριμένη ηλικία χάνει πλέον τη δυνατότητα να γίνει μητέρα. Άρα δεν μπορεί να το αναβάλει από ανωριμότητα, ή από ευθυνοφοβία, επ’ αόριστον. Τα χρονικά περιθώρια την πιέζουν να ωριμάσει. Και ευτυχώς που υπάρχει αυτό το φαινόμενο, γιατί αλλιώς οι περισσότεροι άνθρωποι θα παρέμεναν στην ψυχολογική ηλικία των δώδεκα ή δεκαπέντε ετών έως τα γεράματά τους.
Αν δεν κυνηγήσουμε την επαγγελματική μας τακτοποίηση εγκαίρως και ζούμε από τα έτοιμα του μπαμπά μας, τότε κάποια στιγμή θα βρεθούμε εκτός αγοράς εργασίας.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά.  
Όλη η ζωή είναι ένα σύνολο από προθεσμίες και περιθώρια.

Έχουμε σκεφτεί όμως ότι και για την πνευματική μας εξέλιξη υπάρχουν κάποια περιθώρια χρόνου;

Ή μήπως νομίζουμε ότι το θέμα αυτό είναι εκτός χρόνου και μπορούμε να σπαταλάμε την ζωή μας με όποιο τρόπο θέλουμε, λες και όλη η αιωνιότητα σ' αυτό το επίπεδο ζωής είναι δική μας;

Ας δούμε κάτι που ελάχιστοι ίσως το σκέφτονται.
Για να αναθρέψει σωστά κάποιος τα παιδιά του πρέπει να διαπαιδαγωγήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Δηλαδή να εξελιχθεί, διότι δεν μπορούμε να δώσουμε στους άλλους κάτι που δεν έχουμε εμείς. Αν έχουμε κόμπλεξ, φοβίες, ανασφάλειες, προκαταλήψεις (και έχουμε ΟΛΟΙ), θα τα μεταδώσουμε όλα στα παιδιά μας, άσχετα με το αν εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα τα σπρώξουμε να κάνουν τα δικά μας λάθη. Θα τα σπρώξουμε να κάνουν ακριβώς τα ίδια. Αν λοιπόν δεν θέλουμε να φορτώσουμε τον λογαριασμό μας με μεγάλα «χρέη», αλλά αντίθετα να κάνουμε και εμείς κάποιο καλό για τους άλλους, πρέπει να διορθώσουμε τον εαυτό μας όσο τα παιδιά μας είναι ακόμα μικρά, πριν προλάβουμε να τους μεταδώσουμε όλα τα δικά μας εσωτερικά προβλήματα. Διότι αν εμείς εξελιχθούμε όταν αυτά θα έχουν γίνει τριάντα χρονών (με την προϋπόθεση ότι θα ζήσουμε έως τότε), τότε το μόνο που θα μπορέσουμε να κάνουμε σε εκείνη την ηλικία θα είναι να τους ζητήσουμε συγνώμη για το κακό που τους προξενήσαμε. Το κακό όμως θα έχει γίνει.  

Δεν μπορούμε λοιπόν να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα αυτό με ελαφρότητα, διότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΧΑΣΙΜΟ. 
Θα πρέπει να προσέξουμε ώστε αυτές οι σκέψεις να μην μας γεμίσουν άγχος και φόβο. Αυτά είναι συναισθήματα που δημιουργούνται στην ψυχή μας όταν εμείς αδρανούμε και δεν το παίρνουμε απόφαση να δουλέψουμε με τον εαυτό μας.
Όποιος δουλεύει δεν έχει το άγχος του χρόνου, διότι γνωρίζει μέσα του διαισθητικά πως κάνει ό,τι μπορεί και εκμεταλλεύεται τον χρόνο που του έχει δοθεί. Ο χρόνος όμως και ο θάνατος επίσης, είναι βασικοί παράγοντες στην ζωή μας. Δεν είναι συνετό να εθελοτυφλούμε, να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν. Κάποτε θα τους βρούμε μπροστά μας.

Ο θάνατος βάζει ένα τέλος στις φαντασιώσεις μας. Δεν γνωρίζουμε πότε θα έρθει. Αυτός μας εξισώνει με όλους τους άλλους ανθρώπους, μας εξισώνει ακόμα και με τα ζώα και τα φυτά. Αφού δεν γνωρίζουμε την ώρα του θανάτου μας πρέπει να εργαζόμαστε και να δουλεύουμε με τον εαυτό μας κάθε στιγμή, ζώντας στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Δεν ονειροπολούμε, δεν τρέχει η σκέψη μας, ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον, ούτε σε άλλους τόπους.

Η προσοχή μας είναι σε αυτό που συμβαίνει μέσα μας εκείνη ακριβώς την στιγμή.

Εδώ και τώρα είναι επίσης να αρχίζουμε τον αγώνα ενάντια σε κάποια αδυναμία μας μόλις την αντιληφθούμε ότι υπάρχει. Όχι ευχολόγια, όχι αναβολή για το μέλλον, αλλά δράση.

Εδώ και τώρα είναι να λύνουμε τις παρεξηγήσεις μας με τους ανθρώπους άμεσα. Να ζητούμε συγνώμη αμέσως, να ευχαριστούμε τώρα αυτούς που μας βοήθησαν, να συμφιλιωνόμαστε με τους γονείς και τα παιδιά μας αμέσως, γιατί αν ο θάνατος κάποιου μάς στερήσει αυτή την ευκαιρία, τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις ενοχές μας.

Η επί τόπου όμως αντιμετώπιση των προβλημάτων μας απαιτεί το σωστό κίνητρο.
Αν πιστεύουμε ότι είμαστε αθάνατοι, τότε νομίζουμε ότι έχουμε άφθονο χρόνο στην διάθεσή μας και μας καταλαμβάνει η αναβλητικότητα. Αν πιστέψουμε ότι είμαστε θνητοί, τότε στρωνόμαστε στην δουλειά. Αυτή η ενεργοποίηση μας απαλλάσσει από το άγχος και τον φόβο και μας καθιστά ταπεινούς. Άγχος έχει αυτός που νομίζει ότι είναι αθάνατος. Αυτός που έχει αποδεχθεί την θνητότητά του στην πράξη, που σκέφτεται ότι κάποτε θα πεθάνει, αυτός δεν φοβάται, ούτε έχει άγχος. Δρα και δεν χάνει τον πολύτιμο χρόνο της ζωής του σε ανόητες εσωτερικές συγκρούσεις. 

Μια και αναφέραμε τις εσωτερικές συγκρούσεις σκεφθείτε το εξής: Κάποιος ετοιμοθάνατος που γνωρίζει ότι πεθαίνει και το αποδέχεται, θα μπει σε μια τέτοια διαδικασία; Θα αρχίσει να «τρώγεται με τα ρούχα του»; Θα δημιουργεί παρεξηγήσεις με τους ανθρώπους και θα παλεύει με την συνείδησή του, λέγοντας «να το κάνω αυτό ή να μην το κάνω»; Δεν θα σπαταλήσει τον λιγοστό χρόνο του σε τέτοιες ανοησίες. Μόνο ένας ανόητος «αθάνατος» βουλιάζει σε τέτοιο τέλμα διότι νομίζει ότι η αιωνιότητα είναι μπροστά του. Αυτός που πιστεύει ότι κάποτε θα πεθάνει δεν έχει την πολυτέλεια της αναβλητικότητας, δεν έχει την πολυτέλεια να ζει με εκκρεμότητες. Τις τακτοποιεί αμέσως. Κλείνει τους λογαριασμούς του μόλις αυτοί εμφανίζονται. Ξεπληρώνει τα χρέη του, διορθώνει τα κακώς έχοντα και δεν ασχολείται με θεωρίες. Είναι άνθρωπος της δράσης. Είναι αποφασιστικός, είναι πρακτικός.
Το πρακτικό «μυστικό» του χρόνου λοιπόν είναι να καταλάβουμε ότι είναι πεπερασμένος για μας.
Ότι υπάρχουν όρια και προθεσμίες εντός των οποίων πρέπει να γίνουν ορισμένα πράγματα.
Αυτή η αίσθηση μπορεί στην αρχή να μας γεμίσει με άγχος, αν αποφασίσουμε όμως να εργασθούμε με τον εαυτό μας, αυτή ακριβώς η εργασία θα μας γεμίσει γαλήνη και αισιοδοξία.

Πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε σωστά το χρόνο μας:


- Όταν διαπιστώνουμε μια αδυναμία μας να αρχίζουμε αμέσως τις ενέργειες για την αντιμετώπισή της.


- Να μην αναλωνόμαστε σε θεωρίες. Αυτές αρέσουν στους «αθάνατους». Εμείς οι θνητοί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.


- Αν για κάτι αισθανόμαστε τύψεις, ας καλυτερέψουμε τον χαρακτήρα μας και ας διορθώσουμε την συμπεριφορά μας άμεσα. Αν δεν το κάνουμε αυτό βουλιάζουμε στις ενοχές αναβάλλοντας την αλλαγή μας. Μετά για να ανακουφιστούμε ρίχνουμε τα βάρη σε άλλους και δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο.


- Όταν υπάρχει παρεξήγηση με κάποιον άνθρωπο να την τακτοποιούμε αμέσως, πριν χαθεί η ευκαιρία. Ιδίως με γονείς, παιδιά και φίλους.

- Όταν καταβάλουμε κάποια προσπάθεια, εσωτερική ή εξωτερική, να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Αν προσπαθούμε με μισή καρδιά πιστεύοντας ότι υπάρχει χρόνος, ενδέχεται να βρεθούμε προ εκπλήξεως. Κανένα αποτέλεσμα δεν επιτυγχάνεται με μισή καρδιά.

- Αν έχουμε βλάψει ή στεναχωρήσει κάποιον να του ζητήσουμε συγνώμη σήμερα επανορθώνοντας το κακό, διότι το αύριο ίσως δεν υπάρξει.

- Στους ανθρώπους που αγαπάμε και σε αυτούς που αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη ας τους το πούμε σήμερα. Η αναβολή εκδήλωσης των αισθημάτων μας αφήνει εκκρεμότητες, ιδίως όταν αυτοί τους οποίους αγαπάμε φύγουν από την ζωή, πριν προλάβουμε να τους το πούμε.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 

ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ! 

ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΟΜΟΝΟΙΑ!

και... 

ΚΑΛΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ 

ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΑΣ!