Ο Χορός είναι έκφραση Αρμονίας

«Η κίνηση ποτέ δεν ψεύδεται. Είναι ένα βαρόμετρο που δείχνει την κατάσταση της ψυχής, σ’ όλους που είναι ικανοί να το διαβάσουν». (Martha Graha)

«Ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου ο άνθρωπος δίνεται ολοκληρωτικά: σώμα, καρδιά και πνεύμα.» (Maurice Bejarts)

O χορός είναι ανάγκη για τον άνθρωπο και σαν ανάγκη εμφανίζεται από τους πρωτόγονους λαούς, που από εκείνα τα χρόνια είναι συνυφασμένος με κάθε είδους ανθρώπινη εκδήλωση. Ανάγκη βασική που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του και εκφράζει τις αδυναμίες του, τις ανησυχίες του, τους φόβους, τις χαρές του ή τις πίκρες του… Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι η κίνηση είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο άνθρωπος πριν ακόμα μιλήσει.

Ο χορός είναι η έκφραση του ρυθμού και της αρμονίας της Φύσης και του Σύμπαντος.

Ο σεβασμός για το χορό βασίστηκε στην ολοκληρωμένη φιλοσοφία των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ, όπου η πίστη τους στην παράλληλη εκπαίδευση του πνεύματος και του σώματος είναι ουσιώδεις εκφράσεις της ανθρώπινης εξέλιξη.
Οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι ο χορός είναι μετάδοση της έκστασης. Είναι η διδασκαλία του ενθουσιασμού, στην κυριολεξία της λέξης: αίσθημα της παρουσίας του Θεού και κοινωνία της ύπαρξής Του. Και ασφαλώς εδώ βρίσκεται η «χάρη» του χορού. Η «χάρη» με την αισθητική και ταυτόχρονα με τη θρησκευτική σημασία του όρου: παρουσία του πνεύματος μέσα στη σάρκα. Πίστευαν ότι ο χορός ήταν δώρο των θεών προς τον άνθρωπο για να μπορεί να ξεχνιέται, μέσω αυτού, από τους κόπους και τις θλίψεις της ζωής του.

Εξάλλου η μυθολογία διέθετε «ειδική» έφορο του χορού την μούσα Τερψιχόρη.

Πάντως οι άνθρωποι επινόησαν χορούς θρησκευτικούς, πολεμικούς, γυμναστικούς, θεατρικούς, συμποσίων, χορούς για γαμήλιες και άλλες χαρμόσυνες ή πένθιμες πομπές, χορούς εθνικούς ή λαϊκούς.

Χορούς με θρησκευτικό χαρακτήρα, ζωηρότερους μάλιστα, συναντούμε και στην Π.Δ. (π.χ. Έξοδ. 15,20-21)
Από το 330 μ.Χ. μέχρι και το 1942 ο χορός εμφανίζεται σε λίγα θέματα και αυτά κάτω από την επίβλεψη της πρώτης εκκλησίας. Μέχρι τον 12ο αιώνα ο χορός ήταν τυπικό μέρος της Θείας Λειτουργίας και Λιτανείας. Λιγοστοί είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας που υποστήριξαν το χορό. Ένας από αυτούς ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Μπορούσε να υπάρξει τίποτα πιο ευλογημένο από το να μιμηθούμε στη γη τους κυκλικούς χορούς των αγγέλων, δοξάζοντας τον δημιουργό;».

«Τι άλλο είναι ο χορός παρά ένα πέταγμα, μια φυγή στο άπειρο... Αν όλοι οι άνθρωποι χόρευαν όταν συναντιόντουσαν, αν άγγιζαν ο ένας το κορμί του άλλου, ίσως να μην υπήρχε τόση ένταση και οργή στην κοινωνία», αναφέρει ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης στο βιβλίο του «Ο χορευτής στον ελαιώνα».

Ο χορός μας τονώνει, μας δίνει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση. Έτσι αποκτούμε αέρα και στη ζωή μας.
Είναι το πιο ισχυρό αγχολυτικό, μέσω του οποίου αποβάλουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τις αρνητικές σκέψεις.

Δεν νοιώθουμε αμηχανία, δεν έχουμε αμφιβολίες, εντάσεις, στρές και νεύρα.

Αντίθετα απολαμβάνουμε μια αίσθηση κατορθώματος, ασφάλειας και εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Ο χορός είναι ξεκούραση, χαλάρωση, αναζωογόνηση.

Μας βοηθάει να εξωτερικεύσουμε την προσωπική μας έκφραση, εκτονώνει τη δημιουργικότητά μας, μας απελευθερώνει.

«Ησαΐα χόρευε...». Το πρώτο από τα τρία χαρμόσυνα Τροπάρια που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της κυκλικής περιστροφής των νεονύμφων κατά την τελετή του γάμου.
Ο θρησκευτικός αυτός χορός -παρόμοιο χορό έχουμε και κατά την τέλεση των μυστηρίων του βαπτίσματος και της ιεροσύνης- ερμηνεύεται ως έκφραση πνευματικής και ουράνιας ευθυμίας για τη μυστική ένωση των νεονύμφων και πνευματικής αγαλλίασης για την έκχυση σ’ αυτούς «άνωθεν» της θείας χάρης και δωρεάς.

Η ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος μέσα από τον χορό δεν έχει ηλικία.
Χορεύοντας κανείς, εκτός από την φυσική ευχαρίστηση, μπορεί να έχει και ψυχολογικά αποτελέσματα. Τα συναισθήματα και οι ιδέες μπορούν να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν ενώ η διανομή των ρυθμών και των μετακινήσεων μπορεί να κάνει μια ομάδα να αισθανθεί ενοποιημένη.

Στο βιβλίο της, «Όταν ο Χορός Θεαραπεύει», η Dr. France Schott-Billmann, ψυχολόγος, ψυχαναλύτρια και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris V, Sorbonne, υποστηρίζει ότι μπορεί κανείς να θεραπευθεί μέσω του χορού. Ό άνθρωπος ανέκαθεν εφάρμοζε αυτή την πρακτική, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου και σε όλους τους πολιτισμούς. Οι πρακτικές της «Χοροθεραπείας» - παγκόσμιες και αναλλοίωτες - συναντώνται παντού και είναι ενσωματωμένες ευρύτατα σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής. Τα οφέλη της θεραπευτικής λειτουργίας του χορού ανακαλύπτονται εκ νέου και οι παραδοσιακές τεχνικές συνδέονται με νέες κινησιακές πρακτικές που στόχο έχουν να θεραπεύσουν όλα τα είδη προβλημάτων: σωματικών, ψυχικών, ψυχοσωματικών.

ΟΛΟΙ μπορούν να κάνουν θαύματα! Με τη θέληση, το σώμα -το πρωταρχικό εργαλείο στο Χορό- γίνεται μια μηχανή που υπακούει το μυαλό, το δεύτερο σημαντικό εργαλείο, και μέσω της συγκέντρωσης έρχεται η ισορροπία και η ολοκλήρωση, που επιτυγχάνει μέσω της Τέχνης του Χορού, του δίνει την ευκαιρία, αν αυτός το επιθυμεί, να αναλάβει τα ηνία και «ξεδιπλώνοντας το γαϊτανάκι» να ενεργοποιήσει όλες τις αισθήσεις του.

«Ο χρόνος είναι κάτι που μας κατοικεί και σταδιακά μας καταστρέφει. Μεγαλώνει και γερνάει μαζί μας. Ο χρόνος είναι η καρδιά με τον ασταμάτητο χτύπο της. Ο χώρος, από την άλλη, υπάρχει μόνο μέσα από τα αντικείμενα. Κι εμείς δεν είμαστε παρά ένα αντικείμενο όπως όλα τ' άλλα μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ο χορός μας βοηθάει να σμιλέψουμε τον χώρο που μας περιβάλλει. Αρκεί να ζούμε στο παρόν. Το παρόν είναι γραμμικό, γαλήνιο, καθαρό. Το παρόν είναι ο χρόνος που έγινε αιωνιότητα…». (Μορίς Μπεζάρ, Χορευτής- Χορογράφος)