Είναι αληθινή η Αγάπη μας;

"Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη..." (Γαλάτας ε΄ 22). Πηγαίνουν πάντα μαζί.
Μα πάντα πρώτη η αγάπη.

"Πας όστις αγαπά,
εκ του Θεού εγεννήθη."
(Α΄ Ιωάννου δ΄ 7)

«Ο Θεός αγαπά τον κάθε άνθρωπο χωριστά και εντελώς προσωπικά, σαν να μην υπήρχε άλλος άνθρωπος να αγαπήσει».
(Αυγουστίνος)

Συνήθως αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν, αυτούς που μας θαυμάζουν, αυτούς που εκφράζονται με καλά λόγια για μας.
Συνήθως αγαπάμε αυτούς που μας εξυπηρετούν, που είναι χρήσιμοι για τα ζητήματά μας, για τα σχέδιά μας.
Συνήθως αγαπάμε αυτούς που συμφωνούν με τις απόψεις μας, με τα σχέδιά μας, με τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τη ζωή.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν μας αγαπούν, που μάλλον μας μισούν ή που μας πολεμούν. Τι γίνεται με αυτούς; Μπορούμε να πούμε πως τους αγαπάμε και αυτούς; Και πραγματικά, με την καρδιά μας τους αγαπάμε; Μπορεί να μην τους μισούμε. Μα σίγουρα αυτό που έχουμε, δεν είναι αγάπη. Και είμαστε ένοχοι μπροστά στον Κύριο. Τότε η προσευχή μας δεν πιάνει. Δεν είναι αποτελεσματική. Δεν έχει δύναμη και εξουσία.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συμφωνούν μαζί μας. Έχουν αντίθετες απόψεις. Και φαίνεται πως μας κάνουν ζημιά. Νομίζουμε ίσως πως βρίσκονται σε πλάνη. Πιστεύουμε πως τα κίνητρά τους δεν είναι αγάπη, μα εγωισμός, προβολή, συμφέρον. Αυτούς τους ανθρώπους τούς αγαπάμε; Ευχόμαστε το αγαθό τους; Τους παίρνουμε στην προσευχή μας, να τους ευλογήσει και να τους ελεήσει ο Θεός; Αν το κάνουμε, έχουμε αγάπη για τον πλησίον μας. Διαφορετικά, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, πως ό,τι και αν κάνουμε, αφού δεν έχουμε αγάπη είμαστε "χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον" (Α΄ Κορινθίους ιγ΄ 1).

Υπάρχουν άνθρωποι που μας παίρνουν την μπουκιά τού ψωμιού από το στόμα μας. Που μας αδικούν, χωρίς να υπάρχει αμφισβήτηση. Ποτέ δεν αναγνώρισαν το δίκιο μας. Μα μπορούμε, έχουμε το κουράγιο, το Πνεύμα του Θεού μπορεί να μας κάνει να μην τους κακολογούμε; Μπορούμε να τους κοιτάξουμε με στοργή και τρυφερότητα; Μπορούμε να προσευχόμαστε και να τρέχουμε σε βοήθειά τους;
Αυτοί οι άνθρωποι, που τους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, είναι «ο πλησίον» μας. Και οφείλουμε να τους αγαπάμε, σαν τον εαυτό μας.
Αν δεν τους αγαπάμε, είμαστε έξω από το σχέδιο του Θεού και δεν δουλεύει ο Θεός μαζί μας. Δεν μας εμπιστεύεται. Δεν έχουμε τον εξοπλισμό. Δεν είμαστε κατάλληλοι για τα σχέδιά Του.
Μπορεί αυτός ο άνθρωπος, ο «πλησίον» μας, να έχει πληγές και τραύματα κι εμείς έχουμε λαδάκι για να ρίξουμε στις πληγές του.

Όπως ζεσταίνει ο ήλιος, όπως δροσίζει το αγεράκι. Αυτός αγαπά πάντα. Δεν έχει ωράριο στην αγάπη του, που τρέχει σαν το ρυάκι μέρα νύχτα. Είναι πηγή που αδιάκοπα αναβλύζει. Αγαπά το Θεό και αγαπά και τους ανθρώπους, γιατί είναι αντικείμενα της αγάπης του Θεού.
Αγαπά φίλους και εχθρούς, γνωστούς και αγνώστους, όμορφους και άσχημους. Δεν ξέρει και δεν μπορεί, παρά ν' αγαπά.
Και είναι κάτι το απλό και ξεκομμένο. Ναι ή όχι. Ή έχεις αγάπη ή δεν έχεις αγάπη.
Ο Θεός είναι αγάπη.
Ο Χριστός είναι αγάπη.
Το Πνεύμα το Άγιο είναι αγάπη.
Εμείς είμαστε αγάπη; Όλο αγάπη;
Αν δεν έχουμε αγάπη, δεν έχουμε τίποτα.
Μόνο η αγάπη πλουτίζει τη ζωή.
Μόνο η αγάπη ομορφαίνει τη ζωή.
Μόνο η αγάπη μάς κάνει να βλέπουμε τον πλησίον μας όπως τον βλέπει ο Θεός.
Αν αγαπάμε τον πλησίον μας, αγαπάμε τον Θεό.
Μόνο τότε να περιμένουμε καρποφορία και απαντήσεις στις προσευχές μας.
Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα μας.
Η αγάπη ανάλαφρη πετά και φτερουγίζει.
Η αγάπη είναι δώρο του Θεού.
Η αγάπη είναι ένας άλλος τρόπος ζωής.
Η αγάπη είναι έργο και έργο των έργων.
Η αγάπη κάνει τους ανθρώπους Ευτυχισμένους!