Ας υποδεχτούμε το «Νέο Μεσαίωνα»

Ζούμε τα συμπτώματα της αρχής ενός «Νέου Μεσαίωνα», αφού τα «σημεία των καιρών» είναι εμφανή και ορατά, ανησυχούμε για το μέλλον μας και το μέλλον της Ανθρωπότητας κάπως γενικά και αόριστα, ενώ κρατάμε μία χλιαρή στάση μέχρι τα συμπτώματα αυτά να χτυπήσουν άμεσα εμάς τους ίδιους.

  Ο «Νέος Μεσαίωνας» είναι εδώ!

“Εδώ και αρκετό καιρό η γενική αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο, βασισμένη στην ιδέα της εξέλιξης και της διηνεκούς προόδου της επιστήμης, έχει εξαντληθεί.

Ζούμε στην κατάρρευση των πολιτικών μορφωμάτων που αποτελούν απόρροια  της αισιόδοξης αυτής φιλοσοφίας”, γράφει ο ΑLΑΙΝ ΤΟURAINE σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Ε. MOREN, “TERRE-PATRIE”.

Ο συγγραφέας επισημαίνει πως “δεν ακολουθούμε πλέον μια ευθεία οδό που να οδηγεί προς την πρόοδο, δεν έχουμε ούτε Μεσσία, ούτε σωτηρία. Πορευόμαστε πλήττοντας μέσα στην ομίχλη”. 

 “Αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί ...” γράφει ο NORMAN STONE “...μπαίνουμε ταχύτατα σε ένα καινούριο Μεσαίωνα... επιστρέφουμε πίσω σε ένα μεσαιωνικό κόσμο γεμάτο ζητιάνους, μεταδοτικές ασθένειες, μισαλλοδοξία και προκαταλήψεις”.

Όμως μια φιλοσοφική θεώρηση του παρελθόντος και του παρόντος βοηθάει στην κατανόηση της θέσης μας, όχι κοντόφθαλμη, μα ρεαλιστική.

Μερικά παραδείγματα: Σχετικά με το φαινόμενο της φτώχειας ο Z. NTIBI αναφέρει πως στο Μεσαίωνα οι απλοί άνθρωποι είχαν το βιοτικό επίπεδο της νεολιθικής εποχής, ζώντας “υπό το βάρος μιας θρησκευτικής και στρατιωτικής τάξης Ευγενών που άρπαζαν όλα τα πλεονάσματα”.
Η αλληλεγγύη των ανθρώπων όμως μπορούσε να αμβλύνει την κατάσταση. Γιατί “δεν υπήρχε η σύγχρονη μοναξιά του φτωχού που συναντάμε σήμερα στις μητροπόλεις”.

 

Ο PHILLIPE VIDELLIERE εστιάζοντας το φαινόμενο στην Γαλλία, εξηγεί πως: «Το τέλος του 20ου αιώνα μας δείχνει κάτι ανησυχητικό. Η βαρβαρότητα επιζητά να ξανάρθει στο προσκήνιο και είναι εύκολο να γίνει. Αρκεί να φυσήξουμε τις στάχτες της».

Μια άλλη σύγχρονη μορφή βίας πραγματεύεται ο Z. DERIDA.

Ονομάζει τις επεμβάσεις της Δύσης (πολιτικο-θρησκευτικό πρότυπο), θρησκευτικούς πολέμους, στο όνομα της “Δημοκρατίας” των “ανθρώπινων δικαιωμάτων” κ.λ.π.

Εξηγεί ότι “τα φαινόμενα άγνοιας, ανορθολογισμού ή σκοταδισμού που συνδέονται με την αναβίωση των θρησκευτικών φανατισμών οφείλονται στην επιβολή αυτού του ορθολογικού προτύπου μέσω της τηλε -τεχνοεπιστήμης”. Κι ενώ η πολιτική και η θρησκεία χρησιμοποιούν τα MEDIA και τον κυβερνοχώρο για να επιβάλουν τα πρότυπά τους, αυτά τα μέσα συχνά σκηνοθετούν το πολιτικό δράμα και γίνονται αντικείμενα λατρείας και επιβολής.

Η διαφήμιση “επιβάλλεται ως κινητήρια δύναμη των Μ.Μ.Ε. ... δίχως να γίνεται αντιληπτή υπαγορεύει τον κανόνα, καθορίζει τον νόμο, εδραιώνεται παντού με αυτό τον τρόπο ως νέα θρησκεία της νέας εποχής του φιλελευθερισμού”.

Ενώ στον Ιστορικό Μεσαίωνα η αποβλάκωση των ανθρώπων ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας, σήμερα οφείλεται στην ασταμάτητη πληροφόρηση.

Τότε ο αφελής χωριάτης κουβαλούσε δεμάτια ξύλων για τις πυρές των “αιρετικών”.

Σήμερα το πιστό αντίγραφο της μηχανής προτύπων χειροκροτεί την περιθωριοποίηση όσων τα αμφισβητούν.

Μια φωνή διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτόν τον έμμεσο αλλά βάναυσο ολοκληρωτισμό είναι του NOAM TSOMSKI που καταγγέλλει την εκπαίδευση και τα MEDIA σαν όργανα στα χέρια των εξουσιαστών, ώστε “να γίνει η κοινωνία όσο ηλίθια και αδαής μπορεί να είναι η ανθρώπινη φύση”.

Καταγγέλλει τις “σύγχρονες πυρές” των “αιρετικών” σε μια κοινωνία όπου “εφημερίδες, τηλεόραση, μουσική, ταινίες, μιλούν μια ενιαία γλώσσα τύπου Όργουελ”.

Σύμφωνα με τον Κ. ΦΡΑΓΚΙΑ, η Ελληνική κοινωνία δεν απέχει από τη είσοδο στο Μεσαίωνα.

Ο συγγραφέας διακρίνει μια διαλυμένη κοινωνία ανθρώπων που διακατέχονται από τον “ευκαιριακό πανικό” και κατατάσσει τους πνευματικούς ανθρώπους σε ένα είδος ανώφελης και ακίνδυνης αίρεσης.

“Και το χειρότερο είναι πως μέσα σε αυτή την απαξίωση την περιφρόνηση, την ισοπέδωση, ακόμα και οι σημαντικές δυνάμεις που πιθανώς υπάρχουν δεν βρίσκουν ευμενές κλίμα να εκδηλωθούν”.

Ακόμη έχουν δημιουργηθεί ομαδικές προκαταλήψεις και φόβοι για τη “συντέλεια” και το “τέλος των καιρών”.

Οι προφήτες γύρισαν πάλι στη μόδα. Γιατί η άγνοια προκαλεί μεν απάθεια ή αδιαφορία, αλλά και φόβο-πανικό μπροστά στην εμφάνιση του “κακού”, όταν οι αιτίες του άρα και οι λύσεις είναι άγνωστες.

 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ;

Ο ίδιος συγγραφέας συνεχίζει:

“Όπως και στον Ιστορικό Μεσαίωνα η εξουσία της Εκκλησίας και της Ιεράς Εξέτασης φαινόταν αμετακίνητη. Κι αυτό λοιπόν το σύστημα θα είχε το αδύνατο σημείο του.

Ο ιστορικός Μεσαίωνας τελείωσε όταν οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη χαρά της ζωής ..

Ίσως ο καινούργιος Μεσαίωνας κλονιστεί καθώς θα αυξάνεται η ‘συνείδηση της αξίας της ζωής’ και ο φορέας της Αναγέννησης θα είναι ‘ό,τι τροφοδοτεί την συνείδηση’ και όποιοι άνθρωποι αποδέχονται και συνειδητοποιούν αυτή την διαδικασία”.

Η διαφορά του νέου Μεσαίωνα είναι πως δεν αφορά μια επιμέρους περιοχή του κόσμου (π.χ. Ευρώπη) αλλά το σύνολό του.

Ήδη η διαβρωτική ολοκληρωτική κουλτούρα έχει αρχίσει να “αγνοεί” τα σύνορα.

“Πολύ σύντομα σύμφωνα με τον Α. TOFLER κάθε εθνική κουλτούρα θα καταστραφεί, θα ομοιογενοποιηθεί, από τον τεράστιο όγκο των παγκόσμιων πληροφοριών”.

Έτσι η προσπάθεια για ανάκαμψη αφορά τον πλανήτη στο σύνολό του και την κατάκτηση από τους κατοίκους του της συνείδησης του Πολίτη του Κόσμου.

“Όπως η εθνική κοινότητα έτσι και η πλανητική κοινότητα έχει τον δικό της εχθρό, αλλά η βασική διαφορά είναι ότι ο εχθρός βρίσκεται σε εμάς τους ίδιους και είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσουμε και να τον αντιμετωπίσουμε. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα να βρισκόμαστε μόλις στις απαρχές αυτής της συνειδητοποίησης και αυτής της νέας αλληλεγγύης. Η διαδικασία θα μπορούσε να επιταχυνθεί και να διευρυνθεί ή και να διαλυθεί, όσο περισσότερο μπαίνουμε στις κρίσεις που προαναγγέλλονται. Άλλη μια φορά θα είμαστε υποχρεωμένοι να θεμελιώσουμε τους λόγους της ελπίδας μας στους λόγους της απελπισίας μας”. E. MOREN.

Είναι ανάγκη να βγάλουμε το κεφάλι από το χώμα 

και να αντικρίσουμε κατάματα το πρόβλημα.

Η νέα αλληλεγγύη είναι η ανεκτικότητα, ο σεβασμός στο διαφορετικό, να μη βλέπουμε γύρω μας αντίπαλες θρησκείες, φυλές, έθνη, πολιτικά και επιστημονικά ρεύματα, αλλά τον Άνθρωπο με τις ικανότητες και το ύψος που του αρμόζει.

Να νιώσουμε ο καθένας συμμέτοχος και συνυπεύθυνος της ομαδικής μοίρας.

Έτσι μπορούμε να ξαναγεννήσουμε την Επιστήμη, την Τέχνη, τη Θρησκεία, την Πολιτική και την Φιλοσοφία σαν πηγές Πολιτισμού.

Ο Μεσαίωνας σίγουρα θα κάνει τον κύκλο του, όμως στο χέρι μας είναι είτε να πνιγούμε στα ταραγμένα νερά του είτε να κρατήσουμε γερά το τιμόνι, καλλιεργώντας και διατηρώντας τους σπόρους της Αναγέννησης.

Ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα της εποχής μας και ας ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες του.
Ας δώσουμε ένα τέλος στην εποχή των παραπόνων, της καταστροφολογίας και της προφητολογίας.

Αν θυμόμαστε ότι δεν φταίει το πλοίο για τη λάθος πορεία, αλλά αυτός που κάθεται στο τιμόνι του, θα καταφέρουμε να δεχτούμε ότι όλα είναι επακόλουθα του χαρακτήρα μας και των επιλογών μας. 

Τότε θα αντιληφθούμε ότι ο λόγος που όλα φαίνεται να προχωρούν προς τη φθορά είναι επειδή εμείς οι ίδιοι έχουμε φθαρεί εσωτερικά και αφήσαμε τη ματαιοδοξία και την απληστία να οδηγούν τις επιλογές και τη συμπεριφορά μας, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.

Η λύση δεν θα έρθει μέσα από την καταθλιπτική μοιρολατρία μας, παρακολουθώντας και περιμένοντας παθητικά «όσα ο καιρός θα φέρει»…

Ας αντιδράσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά -και όχι πίσω από πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες- στα ψέματα, στην παραπλάνηση, στις εύνοιες, στις εξαιρέσεις, στη διαφθορά, στην απάτη, στην εκμετάλλευση, στις σκόπιμες αποσιωπήσεις που προκαλούν το κοινό αίσθημα και μας αποπροσανατολίζουν.

Όταν συνειδητοποιήσουμε, με καθαρή σκέψη και αληθινή ειλικρίνεια, αυτή τη δύσκολη κατάσταση και τις αιτίες που την προκάλεσαν, θα μπορέσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας με θάρρος και αποφασιστικότητα και θα αντιληφθούμε το νέο ρόλο μας στην αντιμετώπισή της, διεκδικώντας για μας και τα παιδιά μας μια ζωή που αξίζει να τη ζήσουμε.

Θα χρειαστεί μάλλον να χτίσουμε, σαν ένας σύγχρονος Νώε, μια «Κιβωτό Επιβίωσης» που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες στα ανεπιθύμητα χρόνια που έρχονται για να καταφέρουμε να κρατήσουμε ζωντανές τις αξίες, μαζί με τα υπόλοιπα θετικά στοιχεία που έχουμε, για να γίνουν τα θεμέλια της «Νέας Αναγέννησης», στην οποία οφείλουμε να στοχεύουμε και να προσδοκούμε.

Ας το κάνουμε.  Όσο έχουμε ακόμα αυτή τη δυνατότητα…