Ας ξεκινήσουμε με την ενανθρώπισή μας!

Το συναισθηματικό έλλειμμα κάθε ανθρώπου είναι η ρίζα του προβλήματος της σύγχρονης κοινωνίας η οποία πάσχει από ηθική ανεπάρκεια. 
Η ικανότητα της ενσυναίσθησης σπανίζει, τα τείχη του ατομισμού δε μας επιτρέπουν να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, οπότε ρυθμιστικοί κανόνες, διατάξεις και νόμοι θα ήταν περιττοί.

Το αποκαρδιωτικό είναι ότι ύστερα από χιλιάδες χρόνια χριστιανικής διαχείρισης το θέμα αυτό έπρεπε να είχε ταχτοποιηθεί, όμως όλα δείχνουν ότι αποτύχαμε.
Οι χώρες που κανονίζουν τα του πλανήτη μόνον κατ' όνομα είναι χριστιανικές και η άποψη του "μη χείρον βέλτιστον" -εν μέσω των λοιπών εξίσου χρεοκοπημένων θρησκευτικών δογμάτων μπορεί να έχει απεριόριστη εφαρμογή.
Άλλωστε, το ρόλο που έπαιζε κάποτε η θρησκεία στη χειραγώγηση των μαζών, τώρα τον έχει αναλάβει ο επιστημονισμός.

Οι θεωρητικοί του Κακού σπεύδουν να διαστρεβλώσουν, να παραχαράξουν, νοθεύσουν.
Με εργαλείο τους τη μισή αλήθεια οικοδομούν την πλάνη.

Εκθειάζουν την άνθηση της γνώσης, ενώ αποτυφλώνουν και τους τελευταίους μισότυφλους.

Διασαλπίζουν την ανάγκη διαπαιδαγώγησης κριτικών πνευμάτων, ενώ αποφεύγουν να έχει γνώμη όποιος δε νομιμοποιείται να ομιλεί ως ειδικός. 

Ευαγγελίζονται την ελευθερία, ενώ σφυρηλατούν τις αλυσίδες του απόλυτου ελέγχου. 

Εξυμνούν την εγκαθίδρυση της αληθινής δημοκρατίας, ενώ απλώνουν την τυραννία του ολοκληρωτισμού στον πλανήτη. 

Κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ ποδοπατούν τους ανθρώπους.

Αυτοί νομοθετούν, καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού και -"πλανώντες και πλανώμενοι"- επιβάλλουν την ειρκτή της δικής τους πραγματικότητας.

Ακόμη και η πιο κατάφωρα εξωφρενική, παράλογη και ψευδής θεωρία ριζώνει και παράγει τους καρπούς της, αρκεί να βρεθούν πολλοί που να την πιστέψουν. Διότι όταν δίνουν την προσοχή τους σε κάτι ανύπαρκτο, τότε αυτό αποκτά φασματική υπόσταση.  

Ο κόσμος κοιμάται και ονειρεύεται πως είναι ξύπνιος. 

Έτσι διαπλάθεται η πλάνη με αξιώσεις αλήθειας. 

Και ως μη πραγματική, είναι ασταθής, εφήμερη και διαρκώς μεταβαλλόμενη.

Το χειρότερο είναι πως όταν διασαλεύονται τα ερείσματα έστω και της δοτής πραγματικότητας, επακολουθεί το σάλεμα του μυαλού. Ενός μυαλού πού είναι ήδη έρμαιο του διαταραγμένου συναισθηματικού μέρους.
Αν δεν υπάρξει ανάσχεση, τι μας επιφυλάσσει το αύριο;
Στίφη πνευματικά σακατεμένων ανθρώπων, αποκυήματα ενός παρεμβατικού ευγοvισμού, οι οποίοι θα έχουν τόση επίγνωση της φρικτής τους κατάστασης όση είχαν μέχρι πρότινος οι οξύφωνοι castrati.

Δυστυχώς, αυτό το εφιαλτικό αύριο βρίσκεται ήδη εδώ, στο σήμερα.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι νέας εποχής, όπου θα επανατεθεί ρητά μεν, αλλά με απροσδόκητο τρόπο, το διαχρονικό δίλημμα του Ηρακλή:

την οδόν της αρετής ή την της κακίας; 

Με άλλα λόγια, την ευγενή επιδίωξη της μεταμόρφωσης του ανθρώπου σε Άνθρωπο, (με άλφα κεφαλαίο) ή τη διαπάλη της φιλόδοξης ανάδειξής του;

Ο κανόνας, που προκύπτει από τη θεώρηση της Ιστορίας, λέει ότι αλλιώς περιμένουμε το καινούργιο και αλλιώς θα εμφανιστεί.
Άρα κινδυνεύουμε να μην το αναγνωρίσουμε, να το αποκηρύξουμε αναθεματίζοντάς το και να παραμείνουμε προσκολλημένοι στο παλιό.
Αυτό δε μας συμφέρει καθόλου, γιατί "το παλαιούμενον και γηράσκον εγγύς αφανισμού".

Ώστε το γνώρισμα του νέου θα είναι η ρήξη με το παρόν καθεστώς, αλλά πάντοτε προς την κατεύθυνση της απομάκρυνσης από τα ανθρώπινα πράγματα και ποτέ το αντίθετο.
Επειδή κατά την αναταραχή των ημερών αναφύονται παραπειστικές απομιμήσεις, που εμπεριέχουν υπό τον μανδύα της προόδου την παλινδρόμηση προς το κτηνώδες.

Τα προμηνύματα της επερχόμενης ωμότητας δεν ήταν ούτε είναι- παράδοξα.

Η φύση κλείνει και ανοίγει κύκλους. 

Οι μεταβατικές περίοδοι έχουν τις ωδίνες τους. 

Τα πάντα δρουν ως φυσική επιλογή και η διεξοδική αλλαγή είναι αναπόφευκτη. 

Σύντομα θα ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε.

Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι η προσπάθεια που γίνεται κόντρα στις πλέον αντίξοες συνθήκες είναι και η αποδοτικότερη.

Διότι η απροκάλυπτη βαναυσότητα, που συνοδεύει τη διάβαση, δεν αφήνει κάποιους ανθρώπους να βαλτώσουν εφησυχασμένοι.

Όταν το σύνολο οδηγείται στην αποθηρίωση, 
το ποσοστό των αφυπνιζομένων αυξάνεται.

Σημειωτέον ότι η διάκριση μεταξύ "καλών" και "κακών" είναι παρακινδυνευμένη.
Απλώς, όποιος κατέχει τη δύναμη τη χρησιμοποιεί πάνω στους άλλους, ώσπου να βρεθεί κάποιος ισχυρότερός του.
Ούτε οι "καημένοι" λαοί είναι αθώοι, ενώ τάχα φταίνε οι κακόβουλοι εξουσιαστές τους.

Ο ηγέτης είναι ο εκφραστής της μάζας, 
αλλιώς δεν ευδοκιμεί.

Ο δε λαός συντίθεται από άτομα και υπάρχει η προσωπική ευθύνη εκάστου.

Το αστείο είναι ότι στον κόσμο όπου βασιλεύει το “κακό”, και παρότι οι σχετικές θέσεις εναλλάσσονται, κανείς δε θέλει να διεκδικήσει τον τίτλο και πάντοτε ο κακός είναι κάποιος άλλος.

Πέρα από τις στενά υποκειμενικές όσο και ανειλικρινείς αυτές αντιλήψεις, ας ορίσουμε ως κακό -ακολουθώντας τον Πλάτωνα- κάθε τι που συμβάλλει στην πλάνη και αποβλέπει όχι στην όδευση προς την αλήθεια που υπάρχει ανεξάρτητη από εμάς, αλλά στην αντίθετη πορεία προς τη δημιουργία της δικής μας αλήθειας.

Το τι περιλαμβάνει αυτή η αλήθεια είναι γνωστό:  
 όλοι εναντίον όλων και ας νικήσει ο χειρότερος, ήγουν ο δυνατότερος, 
τουτέστιν ο "καλύτερος"!
Αν η εν γένει θεώρηση "όζει μεταφυσικής μούχλας", υπενθυμίζουμε πως η οσμή αυτή είναι πραγματικό μύρο συγκρινόμενη με τη δυσωδία των ημερών μας.

Όμως, όποιος επιλέξει τον αγώνα προς την ενανθρώπιση, 
πρέπει να έχει υπ' όψιν του πως, 
ενώ η επιτυχία δε λογίζεται δεδομένη, 
εντούτοις, αξίζει τον κόπο.
---------------------------------------------------------------------------
Πηγή :  “Μίμηση Αγάπης”, Δρόλαπας Δρόσος, Εκδ. Νεφέλη