Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, που είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Είναι μέρα αργίας, χαράς και αγαλίασης.

Στο πρόσωπό της ο Θεός τίμησε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και ιδιαίτερα τη γυναίκα.
Γιορτάζουμε την αναγγελία της χαρμόσυνης είδησης, που έφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία, ότι μέσω αυτής θα ενσαρκωθεί ο Υιός του Θεού: «Ιδού νυν ευαγγελίζομαι χαράν μεγάλην» της είπε ο Αρχάγγελος.

Από αυτό το σημείο ξεκίνησε η σωτηρία της ανθρωπότητας.

Το απολυτίκιο της γιορτής μας λέει:
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον
Και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις.
Ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται
Και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται.
Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν,
Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Περιγράφεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο 1:26-38.
Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, το γεγονός του Ευαγγελισμού έλαβε χώρα στη Ναζαρέτ, ένα ασήμαντο και περιφρονημένο χωριό, για το οποίο οι άνθρωποι της εποχής εκείνης έλεγαν «αν δύναται τι αγαθόν είναι;» (Ιωάν. 1:46). Όμως, η Ναζαρέτ τιμήθηκε ιστορικά ως η ιδιαίτερη πατρίδα του Ιησού Χριστού, που επονομάστηκε και «Ναζωραίος».
Τον έκτο μήνα από τη σύλληψη του Προδρόμου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, σταλμένος από τον Θεό, συναντά την Μαρία στο μέρος όπου διέμενε και της απευθύνει τον χαιρετισμό: «Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου».
Το «χαίρε» του αγγέλου δεν είναι απλός χαιρετισμός, αλλά θυμίζει τις επαγγελίες για την έλευση του Κυρίου στην αγία πόλη, όπως «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, θύγατερ Ιερουσαλήμ, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι…» (Ζαχ. 9:9).
Στον χαιρετισμό αυτό, η Μαρία αντιδρά φυσιολογικά για τη νεαρή ηλικία της. Διερωτάται «ποταπός είη ο ασπασμός ούτος», δηλαδή ποιάς προέλευσης (Θείας ή μη) ήταν αυτός ο χαιρετισμός; Τότε ο άγγελος, βλέποντας τον δισταγμό της, την καθησυχάζει με τη φράση «Μη φοβού» και αμέσως της δηλώνει ότι βρήκε χάρη από το Θεό.

Ακολούθως, ο Γαβριήλ φανερώνει το περιεχόμενο της ευαγγελίας του. Η Μαρία πρόκειται να φέρει στον κόσμο ένα γιο τον οποίο θα ονομάσει Ιησού και ο οποίος «έσται μέγας» και θα αναγνωριστεί από όλους ως «Υιός Υψίστου», του οποίου η βασιλεία δεν θα έχει τέλος.
Η Μαρία εκφράζει μια εύλογη απορία, που δείχνει ότι ο Λουκάς αποδίδει μεγάλη σημασία στην παρθενία της Μαρίας, και αυτό φαίνεται από την αντίρρηση που απευθύνει στον άγγελο, όταν της αναγγέλλει ότι θα γίνει η μητέρα του Μεσσία: «Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;» (πώς θα γίνει αυτό, αφού δεν έχω σχέσεις με άνδρα;).

Το ερώτημα αυτό, οδηγεί τον Γαβριήλ να της αναγγείλει την παρθενική σύλληψη του Ιησού με υπερφυσικό τρόπο «Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού».
Στο τέλος του Ευαγγελίου αυτού περιέχεται ένα σημαντικό θεολογικό μήνυμα.
Ο Γαβριήλ τελείωσε μεν την ευαγγελία του προς την Παρθένο, όχι όμως και την αποστολή του.
Περιμένει την συγκατάθεση της Μαρίας.
Αφού του είπε «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», μόνο τότε «απήλθεν απ’ αυτής ο άγγελος».
Για τον Λουκά, ούτε μία τέτοια σπουδαία ενέργεια του Θεού δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο το χάρισμα της συνδημιουργίας. «Ευτυχισμένη Μαρία, ο κόσμος όλος περιμένει τα συγκατάθεσή σου», αναφέρει ο ιερός Αυγουστίνος.
Πραγματικά, η μητρότητα αυτή είναι θεληματική.

Η Μαρία ενδιαφέρεται να καταλάβει το κάλεσμα του Θεού με την απροσδόκητη κλήση που της αναγγέλλει ο Γαβριήλ.

Όταν διαφωτίζεται πλήρως, δέχεται, ενώ η διακονία της αυτή είναι προπάντων ελευθερία.

Η 25η Μαρτίου είναι επίσης και Εθνική Γιορτή για την Ελλάδα, η οποία καθιερώθηκε με το διάταγμα 980, στις 15 Μαρτίου 1938.
Τιμούμε τους ήρωες της Επανάστασης του 1821. Αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους ώστε η Ελλάδα να είναι μία ελεύθερη χώρα.
Από τις 29 Μαΐου του 1453, μετά την άλωση της Πόλης, για 400 χρόνια οι Έλληνες ζούσαν κάτω από την τουρκική κατοχή.
Στις 25 Μαρτίου του 1821 στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, σήκωσε το Λάβαρο της Επανάστασης.
Τότε άρχισε και επίσημα η Ελληνική Επανάσταση που οδήγησε μετά από πολλούς αγώνες και θυσίες στην απελευθέρωση και αναγνώριση του Ελληνικού κράτους το 1830 με τη συνθήκη του Λονδίνου.
Τη Συνθήκη αυτή υπέγραψαν στις 22 Ιανουαρίου του 1830 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Το 1832, αφού ορίστηκαν τα σύνορα της Ελλάδας, αποδέχτηκε και η Οθωμανική αυτοκρατορία την απόφαση αυτή.
Από τότε αρχίζει η πορεία του Νέου Ελληνικού Κράτους.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ!