Η ουσία και το αποτέλεσμα της προσφοράς

Ο τελικός σκοπός της πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου, δεν είναι μόνο το να παίρνει, ή να επιτυγχάνει τους εσωτερικούς του στόχους, αλλά να δίνει.
Είναι μια εσωτερική παρόρμηση που καλλιεργείται σταδιακά στον άνθρωπο, ο οποίος κατορθώνει να έρθει σε επικοινωνία με το είναι του.
Δεν σκέφτεται πλέον μόνο τον εαυτό του και την προσωπική πνευματική του πρόοδο, αλλά και την ανακούφιση των
βασάνων των ανθρώπων, την ανακούφιση των ανθρώπων από τον πόνο.
Έτσι, αυτά που ο ίδιος πήρε αισθάνεται την επιθυμία να τα δώσει στους άλλους, για να ωφεληθούν και αυτοί.

Το δόσιμο είναι ανιδιοτελές, σεμνό, αφανές, χωρίς την αίσθηση της ανωτερότητας, χωρίς σκοπιμότητες και χωρίς την ικανοποίηση των οποιοδήποτε προσωπικών μας επιθυμιών, σύμφωνο με τις ανάγκες του άλλου.
Πρέπει να είναι διακριτικό ώστε να μην θίγεται η αξιοπρέπεια αυτού που βοηθάμε.


Η προσφορά είναι ένα μάθημα και για αυτόν που δίνει και για αυτόν που παίρνει.
Καλό είναι να βασίζεται σε κάποιους κανόνες οι οποίοι είναι αντιληπτοί σε αυτόν που έχει ωριμάσει. Αντιληπτοί με την εσωτερική αίσθηση, γιατί πηγάζουν από τα βάθη του εαυτού μας και είναι σύμφωνοι με την εσωτερική αίσθηση της συνείδησής μας και όχι με δόγματα και φιλοσοφίες.


1. Δίνουμε μόνο για να βοηθήσουμε και όχι για επίδειξη, ή για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας ανασφάλειες και να νοιώσουμε ότι κάτι είμαστε. Αν ενεργήσουμε με λάθος τρόπο θα δώσουμε αυτό που μας «βολεύει», θα περιμένουμε να ακούσουμε το ευχαριστώ, αν δεν το ακούσουμε θα πληγωθούμε και υποσυνείδητα θα φροντίσουμε να δώσουμε πράγματα που θα εξαρτήσουν σε εμάς τον δεχόμενο την «βοήθεια», έτσι ώστε να κολακεύεται το εγώ μας συνεχώς. Θα ζητήσουμε ανταλλάγματα όπως συνήθως κάνουν οι γονείς με τα παιδιά τους. Τα καθιστούν ανίκανα να βγουν στην ζωή, έτσι ώστε οι ίδιοι τρέφουν το κατώτερο εγώ τους μέσω του ρόλου του γονιού.
Η «συνταγή» είναι: δίνω χωρίς να ενδιαφέρομαι ή να εξαρτώμαι προσωπικά και φεύγω χωρίς να ζητήσω το ευχαριστώ.


2. Εφόσον δεν έχουμε προσωπική εξάρτηση από τον βοηθούμενο ή από την διαδικασία της βοήθειας, πρέπει να δίνουμε μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, αλλιώς τον άλλο τον κακομαθαίνουμε. Δίνουμε ό,τι χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια του μόνος του.
Δεν γινόμαστε «δεκανίκι».


3. Όταν κάποιος ήδη δέχεται βοήθεια δεν πρέπει να «χωνόμαστε» και εμείς, μόνο και μόνο για να λέμε ότι κάτι κάνουμε.
Ας αφήσουμε τους άλλους να βοηθήσουν και ας μην μπλεκόμαστε στα πόδια τους.


4. Αν σε κάποια περίπτωση δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όσους χρειάζονται βοήθεια, θα επιλέξουμε αναγκαστικά αυτόν που έχει την μεγαλύτερη ανάγκη, ή αυτόν που έχει αγωνιστεί για να μην βρεθεί στην θέση που βρέθηκε. Αυτούς που «πηγαίνουν γυρεύοντας» τους αφήνουμε για μετά. Αν κάποιος είναι «ανεπίδεκτος μαθήσεως» τον αφήνουμε να πάει στην ευχή του Θεού και να βοηθηθεί με τον σκληρό τρόπο από την ζωή.
Δεν τρέχουμε από πίσω του παρακαλώντας να τον «βοηθήσουμε».


5. Πρέπει να προσέξουμε τους ανθρώπους που «κλαίγονται». Αυτοί είναι οι «επαγγελματίες δυστυχισμένοι» που σκοπίμως συντηρούν αδιέξοδα στην ζωή τους, προκειμένου να τραβούν την προσοχή του περίγυρού τους και να προκαλούν τον οίκτο του. Αυτοί θα ζητήσουν την «βοήθειά» μας και θα απολαμβάνουν τις προσπάθειές μας να τους βοηθήσουμε, οι οποίες φυσικά δεν θα φέρουν αποτέλεσμα διότι οι ίδιοι δεν θέλουν να βοηθηθούν.
Παίζουν το παιχνίδι τους.


6. Δίνω από αγάπη σημαίνει ότι δεν έχω καμία ανάγκη, δεν ζητάω τίποτα για αντάλλαγμα, δίνω και φεύγω, δίνω και αφήνω τον άλλον να φύγει, δίνω αυτό που χρειάζεται, είμαι ελεύθερος απέναντι στον βοηθούμενο και τον βοηθώ να ελευθερωθεί και αυτός από εμένα. Τι βοήθεια μπορεί να δώσει π.χ. κάποιος σε μια γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος; Δεν θα επιδιώξει υποσυνείδητα έστω κάποια ανταλλάγματα;
Άρα δεν θα δώσει αυτό που πρέπει αλλά αυτό που τον «συμφέρει».


7. Ο χρυσός κανόνας είναι: Μπορούμε να δώσουμε μόνο αυτό που έχουμε.
Αν είμαι φοβισμένος δεν θα δώσω στα παιδιά μου αγάπη, αλλά φόβο.
Αν είναι τσιγκούνης, θα τα κάνω φιλάργυρους.
Ας προσέξουν οι γονείς τα μεγάλα λόγια που λένε όσον αφορά την αγάπη προς τα παιδιά τους. Μιλάνε για αγάπη αλλά τους μεταδίδουν τις ανασφάλειές τους και μετά ζητούν ανταλλάγματα. «Εγώ που θυσιάστηκα για σένα…κλπ».

Για να δώσω αγάπη πρέπει να την έχω.
Για να δώσω ελευθερία πρέπει να την έχω κατακτήσει.
Για να βοηθήσω τους άλλους,
πρέπει να έχω πρώτα βοηθήσει τον εαυτό μου.

"Όταν ο Θεός μιλά μέσα από τα χέρια σου και χαμογελά στη γη μέσα από τα μάτια σου, επειδή δίνεις χωρίς υστεροβουλία και προϋποθέσεις, επειδή λειτουργείς στο επίπεδο του σκοπού, χωρίς να ζητάς τίποτα από κανέναν, η ευημερία θα είναι η ανταμοιβή σου"  (Χαλίλ Γκιμπράν «Ο Κήπος του Προφήτη»)