"Ξεσηκωμός ή θάνατος!"

"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ'αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει...
...Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι'αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό...
...Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί? Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? "
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)

Γράφει: Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας, στοχαστής...

Ο «ακήρυκτος» τρίτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, ήδη κηρύχθηκε. Οι καρχαρίες της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, αποφάσισαν να ρίξουν στο θάνατο, το 1/3 του πληθυσμού της γης, ήτοι περί τα δύο δισεκατομμύρια θα πεθάνουν από την πείνα, μέσα στην προσεχή πενταετία.

Για την Ελλάδα αντιστοιχεί να πεθάνουν τα 3.500.000 των Ελλήνων.

Απέναντι σε αυτές τις αποφάσεις των παγκόσμιων στρατοκρατών επιβάλλεται οι λαοί του κόσμου να ξεσηκωθούν. Ο ξεσηκωμός, ας αρχίσει από την Ελλάδα, που υπήρξε το πρώτο θύμα των σκληρών και απάνθρωπων μέτρων της τρόϊκας και είναι η πρώτη που θα δεχθεί και νέα πιο σκληρά μέτρα.

Καλύτερος ένας περήφανος θάνατος ενός εξεγερμένου λαού, παρά ένας ταπεινωτικός θάνατος ενός πεινασμένου. Αν δεν ξεσηκωθούμε, ως λαοί, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να μας γλιτώσουν από τον επερχόμενο βέβαιο θάνατό μας. Όλες οι κυβερνήσεις είναι πιόνια των ισχυρών και δεν εισακούονται απ’ αυτούς, οι οποίοι φοβούνται μόνο τους λαούς. Οι λαοί, έχουν χρέος να ξεσηκωθούν και από ρυάκια να γίνουν ορμητικοί χείμαρροι,
που να παρασύρουν όλα τα καθάρματα που, δόλια και σκόπιμα, προκαλούν τη φτώχεια και την πείνα και σπείρουν το θάνατο στους λαούς.

Η εξέγερση των λαών, είναι καθήκον ιερό για να σωθεί η ανθρωπότητα από τους σατανικούς ιμπεριαλιστές της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας. Ο πλούτος των εθνών έχει συγκεντρωθεί στα χέρια των ολίγων, ήτοι στους τραπεζίτες, στις πολυεθνικές εταιρίες, στις βιομηχανίες που παράγουν και πωλούν όπλα και «έξυπνα» σύγχρονα οπλικά συστήματα, καθώς επίσης και σ’ εκείνες τις βιομηχανίες που παράγουν, εμπορεύονται και διακινούν ναρκωτικά και φάρμακα, τα οποία προκαλούν συστηματικά τον αργό θάνατο στην ανθρωπότητα. Δεν κυκλοφορεί ζεστό χρήμα στην αγορά, το έχουν στις τράπεζες οι τραπεζίτες. Οι αγορές έχουν στεγνώσει. Οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας κόβονται στο μισό μέχρι πλήρους κατάργησής τους. Η φτώχεια κτυπά την πόρτα στους λαούς, η παγκόσμια πείνα γίνεται καθημερινό βίωμα και ο θάνατος της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτο γεγονός.

Ας μην περιμένουμε άπραγοι το θάνατό μας, κατά λεγόμενο: «Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω». Μπορούμε να ζήσουμε, αν θέλουμε.

Χρειάζεται να διώξουμε τα κνώδαλα της παγκόσμιας εξουσίας και να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Όταν ισχυροί παράγοντες της κοινωνίας προβάλλουν προσκόμματα και δημιουργούν αναχώματα, μπροστά στο κοινωνικο- οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι, τότε, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι ιστορική αναγκαιότητα και κοινωνική νομοτέλεια. Τα πράγματα κινούνται αέναα και νομοτελειακά μπροστά, όπως παρατηρεί ο ογκόλιθος της φιλοσοφίας Ηράκλειτος: «Πάντα ρειν...είναι παγίως ουδέν». Ένας λαός, όταν καταπιέζεται και του αφαιρούνται κεκτημένα δικαιώματα από τις άνομες ολιγαρχίες και τις ανίκανες κυβερνήσεις του, η εξέγερσή του είναι καθήκον, διότι το Δίκαιο του καταπιεσμένου και πεινασμένου λαού είναι πιο ισχυρό από τους νόμους της καθεστηκυίας τάξης. Οι πεινασμένοι και μελλοθάνατοι λαοί, δε έχουν να χάσουν τίποτα.

Αν μεν μείνουν άπραγοι είναι βέβαιο πως θα πεθάνουν όλοι. Αν όμως ξεσηκωθούν είναι βέβαιο πως οι πιο πολλοί θα ζήσουν.
Κάποτε, εμείς οι Έλληνες είπαμε: «Λευτεριά ή θάνατος» και αποκτήσαμε τη Λευτεριά μας.

Τώρα, πρέπει να πούμε: «Ξεσηκωμός ή θάνατος», για να μην πεθάνουμε από την πείνα. Αυτό είναι το σημερινό σύνθημά μας. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Το κομματικό σύστημα δεν έχει το κύρος να αντιταχθεί στο σκληρό και ανάλγητο προσωπείο της τρόϊκας, διότι είναι μέχρι μυελού οστών διεφθαρμένο. Το κομματοκρατικό σύστημα πρέπει να το αλλάξουμε εκ βάθρων και να το μετατρέψουμε σε πολιτικό, άμεσα Δημοκρατικό. Όχι εξουσία στα κόμματα. Η εξουσία ανήκει στο λαό, από το λαό και για το λαό. Έλληνες ξεσηκωθείτε, ν΄ αλλάξουμε το Σύνταγμα της Χώρας, μέσα από μια «Πανελλήνια λαϊκή συντακτική συνέλευση».
Με την αλλαγή του Συντάγματος να ζητούμε:

1. Να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη όλοι οι επίορκοι πολιτικοί, που καταχράστηκαν την εξουσία του λαού, καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα και ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, έριξαν στη φτώχεια τον ελληνικό λαό και οδήγησαν τη Χώρα στην υπερχρέωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την ανυποληψία. Τα εγκλήματά τους δεν έχουν παραγραφεί ή και, αν έχουν, κατά τους δικούς τους νόμους, ο λαός, που είναι πάνω από το Σύνταγμα, έχει την εξουσία να ανακαλεί την παραγραφή τους και να τους παραπέμπει σε δίκη.

2. Να επιστραφούν αμέσως τα κλεμμένα και να κατασχεθούν οι περιουσίες απ’ όλους εκείνους που αυτά τα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρανόμως και καταχρηστικώς, πλούτισαν σε βάρος του λαού και του τόπου.

3. Να τεθούν σε αχρησία όλα τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, διότι είναι αναξιόπιστα να διαχειριστούν, στο μέλλον, τη λαϊκή εξουσία και αδυνατούν να στείλουν τους ενόχους στη δικαιοσύνη, αφού αυτά, είτε ενέχονται στα σκάνδαλα και τη διαφθορά, είτε την ανέχθηκαν και, εκ ως τούτου: «Ένοχος, ένοχο ού ποιεί». Αντί των κομμάτων, με τη μεσολάβηση των οποίων, διεξάγονται εκλογές φαρσοκωμωδία, οι βουλευτές, στη Βουλή των Ελλήνων, να αναδεικνύονται, μέσα από την καθιέρωση ενός καθαρά αντικειμενικού συστήματος κλήρωσης, ανάμεσα από όλους τους ενεργούς Έλληνες πολίτες, που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους της Χώρας και έχουν το συνταγματικό δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Οι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναδεικνυόμενοι δεν θα έχουν το δικαίωμα της κλήρωσης ξανά, αν δεν κληρωθούν όλοι όσοι έχουν το προς κλήρωση δικαίωμα.

4. Να απαγορευθεί η εξαγγελθείσα μείωση και περικοπή των μισθών και συντάξεων, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα και να εξασφαλιστούν πλήρως τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Να επανέλθει το κοινωνικό κράτος και να βελτιωθεί στο καλύτερο και όχι στο χειρότερο, που το θέλει η τρόϊκα.

5. Να κηρύξει η Ελλάδα παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, ως προϊόντος διαφθοράς, με βάση το διεθνές νομικό δόγμα: "Odious Debt" (ειδεχθές χρέος). Η Χώρα τα χρέη της να πληρώσει από εκείνα που θα πάρει από εκείνους που τα έκλεψαν ή παράνομα και καταχρηστικά πλούτισαν όλα αυτά τα χρόνια. Οι άλλοι Έλληνες δεν οφείλουν να πληρώσουν τίποτα, αλλά μόνο όσοι έκλεψαν και πλούτισαν. Ο καθένας απ’ αυτούς να ελεγχθεί:
Τι είχες και τι έχεις; Που τα βρήκες και πως τα απέκτησες; Αν κλεμμένα, παράνομα και αδικαιολόγητα φέρ ‘τα πίσω.

6. Να ζητήσει το Ελληνικό δημόσιο, από την πλούσια σήμερα Γερμανία, να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα και τις καταστροφές που μας προκάλεσε στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης, να σταματήσει η Ελλάδα να αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Γερμανία και να ασκηθεί δίωξη και αγωγή σε βάρος της simens, για ηθική αυτουργία και συνέργια σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο μια κυβέρνηση ενός εξεγερμένου λαού και όχι κυβερνήσεις, που προέρχονται από, τα υποταγμένα στο παγκόσμιο κατεστημένο, πολιτικά κόμματα.

7. Να στηριχθεί η Ελλάδα στα δικά της πόδια, αξιοποιώντας όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας (πετρέλαια, πολύτιμα μέταλλα, αιολική και ηλιακή ενέργεια κ.λ.π). Η Ελλάδα και οι Έλληνες μπορούν. Οι πολιτικοί της Ελλάδας, δεν μπορούν, διότι είναι δούλοι της φιλαρχίας τους, υποτελείς και εξαρτημένοι στους ξένους και είναι μόνιμα ερωτευμένοι με την εξουσία, για την εξουσία, εξαπατώντας, μόνιμα και συνεχώς τον, ευκολόπιστο και πάντα προδομένο, λαό.

8. Ν’ αλλάξει η Ελλάδα πολιτική ρότα στο διεθνές πολιτικο-οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και να παύσει να είναι η Χώρα του «ανήκομεν εις την Δυσιν», αλλά «Η Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες» και που να τα έχει καλά με όλον τον κόσμο, Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο.

Αυτά τα λίγα, αφού δεν μπορούν να τα κάνουν οι πολιτικοί, τότε, οφείλουν να παραιτούνται και να αφήνουν άλλους Έλληνες πολίτες, που έχουν τη θέληση να τα κάνουν. Αν δεν παραιτούνται και κολλάνε, σαν στρείδια, στην εξουσία και κατατυραννούν ολόκληρο λαό, τότε, επιβάλλεται το χρέος του λαού να τους ανατρέπει και να καθιερώνει νέους θεσμούς. Διότι, όσο συντηρείται ένας παρακμασμένος θεσμός, όπως είναι τα πολιτικά κόμματα, τότε και το κράτος παρακμάζει και οι λαοί πτωχεύουν και δυστυχούν.

Μπροστά σε αυτή την κρίση, οικονομική και πολιτική, δεν υπάρχει άλλη λύση. 
Ένα μάς σώζει: «Ξεσηκωμός ή θάνατος»!