«Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,
ποῦ ἔδυ σου το κάλλος;»
Ως προς τη μετάφρασή του, υιοθετώντας την αισθητική του Βάρναλη από τη “Μάνα του Χριστού”, θα μπορούσαμε να πούμε: «Άνοιξή μου γλυκιά, γλυκό μου παιδί, πού χάθηκε η ομορφιά σου;»
Διάλεξα αυτόν τον ύμνο γιατί θέλω να σταθώ στη λέξη «ἔαρ», δηλαδή στην «άνοιξη». Καθώς η φράση «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ» πολλές απομονώνεται και καθώς η γιορτή τού Πάσχα είναι ταυτισμένη με την εποχή της άνοιξης, συχνά το άκουσμα της λέξης μεταφέρει το νου σε αυτήν τη σημασία. Για να θυμηθούμε ξανά το Βάρναλη από το ίδιο ποίημα: «Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι / ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες… Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου / Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις».
Ωστόσο, η «Άνοιξη» αυτή δεν έχει τη σημασία της εποχής. Για να αρχίσουμε να προσεγγίζουμε το διαφορετικό νόημά της, μπορούμε να φέρουμε στο νου τη φράση «η καρδιά μου ανοίγει όταν σε βλέπω». Η έκφραση «άνοιξή μου γλυκιά» είναι πιο κοντά σε αυτήν τη σημασία. Άνοιξή μου γλυκιά, δηλαδή άνοιξη της καρδιάς μου. Η καρδιά μας ανοίγει, γινόμαστε άνοιξη, καθώς βλέπουμε εκείνον που είναι άνοιξη της καρδιάς και γίνεται ο δρόμος της δικής μας καρδιακής άνοιξης και «διά - άνοιξης». Η «άνοιξη» της καρδιάς είναι η «διάνοιξη» του πνεύματος. Το έχουμε ξαναγράψει και επανερχόμαστε σε αυτό. Έναντι των ποικίλων παρερμηνειών του πνεύματος, ο Martin Heidegger διέκρινε το πνεύμα από την κενή οξυδέρκεια και το ανεύθυνο παιχνίδι της εξυπνάδας και το όρισε ως διάνοιξη (Erschlossenheit): πνεύμα είναι η διάνοιξη του ανθρώπου από τη μερικότητα του θελήματός του προς την κατεύθυνση της συλλογικής αρμονίας. 
Τη διάνοιξη αυτή, και επομένως την άνοιξη, βλέπουμε στο πρόσωπο του Χριστού όταν λέει: ««Πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο· πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως συ» (Ματθ. 22). Με αυτόν τον τρόπο είναι η Άνοιξη και η Ομορφιά ή το Κάλλος. Το «συ» στην παραπάνω φράση δε σηματοδοτεί απλώς ένα άλλο «εγώ», αλλά τη διαλεκτική υπέρβαση του «εγώ» και της μερικότητας του θελήματος. Το ζήτημα του θελήματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποτελεί βασικό ζήτημα μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων και μεγάλων φιλοσοφικών έργων τόσο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, όσο και της νεώτερης. Με τις εργασίες τους, Arthur Schopenhauer («Die Welt als Wille und Vorstellung») και ο Friedrich Nietzsche («Der Wille zur Macht») καθιστούν δικαίως το ζήτημα του θελήματος («Wille») κεντρικό ζήτημα της φιλοσοφικής ανάλυσης. Σκέψεις και συναισθήματα κρατούν το θέλημα του κάθε άνθρωπου εγκλωβισμένο και αιχμάλωτο μέσα στη μερικότητα, η οποία όσο υπάρχει, είναι καταδικασμένη πάντοτε να πληγώνεται και να πληγώνει.
Η μερικότητα αυτή του θελήματος είναι ικανή να οδηγήσει ακόμη και μία ολόκληρη κοινωνία στη χρεωκοπία και την αποσύνθεση, καθώς οι επιδιώξεις των μελών της θα υπονομεύουν το συλλογικό συμφέρον. Αυτή άλλωστε είναι και η αγωνία που ζει στις ημέρες μας η ελληνική κοινωνία. Το θέλημα των μελών της, τόσο των πολιτικά και οικονομικά ισχυρών, όσο και των πολιτικά και οικονομικά αδύναμων, εγκλωβισμένο μέσα στη μερικότητα, υπονομεύει το συλλογικό της συμφέροντος.
Όσο το θέλημα θα παραμένει εγκλωβισμένο και αιχμάλωτο μέσα στο πάθος της μερικότητας, κοινωνία και πρόσωπα θα είναι καταδικασμένα στην αγωνία.
Με αφορμή τη Μεγάλη Εβδομάδα, βρισκόμαστε ενώπιον των συμβόλων και του νοήματος μιας διάνοιξης αυτής της μερικότητας και μιας άνοιξης της καρδιάς μας. Μιας άνοιξης που μπορεί να πάψει να είναι μια συνεχής χαμένη άνοιξη του ιστορικού μας παρόντος.
Πηγή:
Οι πόνοι της Παναγιάς
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ (1884-1974)
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τοσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θάχεις μάτια γαλανά,θάχεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνισμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο -όχι σκλάβος ή προδότης.
Tη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' ύστερα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι
Kι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!
****************************************************************
Πολλές φορές και η δική μας ζωή ξεδιπλώνεται με σύντροφο τον καθημερινό πόνο. Πόνος από χρόνιες ασθένειες, από θάνατο προσφιλών μας προσώπων. Πόνος από αδικίες, συκοφαντίες και κατατρεγμούς. Πόνος αβάσταχτος από τη μοναξιά. Ας θυμόμαστε ιδιαίτερα στις ώρες αυτές τον εσταυρωμένο Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΜΕ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου