Απρόσκλητα παράσιτα στη ζωή των άλλων

Το να ασχολούμαστε με τους άλλους έχει κάποια «γοητεία». 

Δεν βλέπουμε τα δικά μας χάλια αλλά των άλλων, και αυτό είναι κάτι που μας κολακεύει. 

Δίνουμε συμβουλές εκ του ασφαλούς χωρίς να αναλαμβάνουμε κανένα ρίσκο γιατί δεν είναι για τη δική μας ζωή. 

Τις ανοησίες που συμβουλεύουμε θα τις πληρώσουν αυτοί που μας παίρνουν στα σοβαρά.

Αισθανόμαστε σπουδαίοι, αλλά η εντύπωση που δίνουμε στον οξυδερκή παρατηρητή είναι ότι απλώς δεν έχουμε δικό μας εαυτό και δική μας ζωή για να ζήσουμε.

Στη ζωή των άλλων ενδέχεται να μην είμαστε επιθυμητοί, και τότε αρχίζουμε έναν αγώνα
ιμπεριαλιστικό για να εγκατασταθούμε δια της βίας στον προσωπικό τους "χώρο", να αναλάβουμε την εξουσία, να μοιράζουμε συμβουλές εκ του ασφαλούς.
Αν δεν νικήσουμε μας βαριούνται και μας διώχνουν. Αν όμως επιβληθούμε τότε έχουμε κατακτήσει μια αδύναμη "χώρα", χωρίς οικονομικούς πόρους.
Ο κατακτημένος άνθρωπος επέτρεψε σε μας να ερημώσουμε την δική του χώρα και τώρα είμαστε διοικητές μιας αποψιλωμένης περιοχής, που εξακολουθεί να μην μας ανήκει.
Όσο όμως εμείς ασχολούμαστε με "εκπολιτιστικές εκστρατείες", για το "καλό" των άλλων πάντοτε, κάποιος άλλος επιτήδειος, που επίσης δεν έχει εαυτό, έχει εισβάλει στα δικά μας αφύλακτα οχυρά…  
Ασχολούμαστε με τις δουλειές των άλλων, γιατί είμαστε παράσιτα και προσπαθούμε να αποφύγουμε την κατά πρόσωπο αντιμετώπιση των δικών μας ελλείψεων.  
Όσο εμείς "σώζουμε" με την παρεμβατικότητά μας τους άλλους, ακριβώς αυτές οι ελλείψεις από τις οποίες δραπετεύσαμε γίνονται η αχίλλειος πτέρνα μας.

Στον άνθρωπο έχει δοθεί το αυτεξούσιο που είναι η κύρια ιδιότητα του πνεύματος.
Διώξτε συμβολικά ή ακόμα και κυριολεκτικά από τη ζωή σας, όσους θέλουν να σας "καθοδηγήσουν", ή να σας "βοηθήσουν" με το ζόρι (όπως και εσείς πρέπει να εκδιωχθείτε από τις ζωές εκείνων στις οποίες έχετε εισβάλει απρόσκλητοι). Αν δεν το κάνετε αυτό θα βρεθείτε να είστε υποδιοικητές του εαυτού σας. Αυτό δεν είναι ούτε εγωισμός, ούτε πείσμα, ούτε απερισκεψία.

Η ζωή μας έχει δοθεί σε μας για να την διαχειριστούμε.  
Οι άλλοι ας ψάξουν να βρουν μια δική τους ζωή.

Αν απεμπολήσουμε το δικαίωμα της πνευματικής αυτοδιαχείρισης, τότε αρνούμαστε την ίδια την πνευματική μας υπόσταση. Θα μου πείτε: αν οι άλλοι γνωρίζουν καλύτερα από εμάς; 
Όσο και αν φαίνεται παράξενο κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από εμάς για τα προσωπικά μας και κανείς δεν μπορεί να κάνει το σωστό, ή το λάθος για μας. Αυτά πρέπει να τα κάνουμε εμείς. Αλλιώς δεν θα χειραφετηθούμε σαν προσωπικότητες ποτέ.

Πάσχουμε από έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας. Μέσα μας υπάρχει το πνεύμα (εμείς είμαστε αυτό) και δεν το εμπιστευόμαστε, γι' αυτό ανατρέχουμε σε άλλες πηγές και παραδίδουμε ευχαρίστως την ζωή μας σε τρίτους γιατί νομίζουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Εμπιστοσύνη στον εαυτό μας δεν σημαίνει ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας αλάθητους, παντογνώστες και παντοδύναμους, αλλά είναι η συνειδητοποίηση ότι στο προσωπικό μας «σύμπαν», είμαστε μικροί «θεοί». Οι αποφάσεις είναι δικές μας, τα σωστά δικά μας, δικά μας και τα λάθη και αν αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας τελικά, τότε όλα στρέφονται προς όφελός μας. Μαθαίνουμε και αποκτούμε πολύτιμες εμπειρίες.

Τι γίνεται αν αντιμετωπίζουμε εμείς με τη σειρά μας ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να παρέμβουν στην δική μας ζωή και να μας ποδηγετήσουν; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην επηρεαστούμε, να συνεχίσουμε τις αποφάσεις για τη ζωή μας να τις παίρνουμε εμείς, όσο και αν οι επίδοξοι "καθοδηγητές" μας προσπαθούν, εκβιάζουν, επιδιώκουν να μας δημιουργήσουν ανασφάλεια, ή ενοχές. 
Μην ακούτε εκείνους που θέλουν να αποφασίζουν στη θέση σας χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι επιθυμούν να σας βοηθήσουν, ή ότι έχουν περισσότερη πείρα. Αν κάποιος υποσκάπτει εντέχνως την αυτοπεποίθησή σας, αν σας δημιουργεί ενοχές, αν σας υποβάλει την ιδέα ότι χρειάζεστε υποστήριξη και καθοδήγηση (τι σύμπτωση… από αυτόν!), τότε βγάλτε τον ευγενικά από την ζωή σας μετά από μια ή δύο προειδοποιήσεις. Ας ψάξει αλλού για "υπηκόους".

Η αγωνιώδης επιμονή τους (ή η δική μας, αν εμείς είμαστε οι απρόσκλητοι), αποκαλύπτει ότι μόνο για προσφορά δεν ενδιαφέρονται. Κάτι θέλουν να πάρουν από σας, και το θέλουν απεγνωσμένα. Αυτός που πράγματι επιθυμεί να βοηθήσει τους άλλους δεν είναι τόσο επιθετικός και χειριστικός. Είναι πρόθυμος, αφοσιωμένος, αλλά δεν δείχνει σαν να το έχει απελπισμένα ανάγκη. Είναι διακριτικός, συνήθως βοηθάει μόνο όταν τον καλέσουν και προπαντός δέχεται με απάθεια το όχι και την άρνηση, χωρίς να θιγεί ο εγωισμός του.

Δεν είναι οι άλλοι υποχρεωμένοι να μας αποδεχθούν. 
Κάλλιστα μια συντροφιά μπορεί να μην έχει θέση για μας. 
Να μη μας αισθάνονται δικό τους άνθρωπο. 
Δεν χρειάζεται να επιμένουμε, να πιέζουμε, να στεναχωριόμαστε. 
Ας αποχωρήσουμε αξιοπρεπώς. 
Αυτό δεν είναι κάτι που μας μειώνει. 
Τα καλά πράγματα έρχονται φυσιολογικά χωρίς τέτοιου είδους αγωνίες. Είναι επιτακτική ανάγκη εφ’ όσον ενδιαφερόμαστε για την πνευματική μας πρόοδο, να εξασφαλίσουμε την "κοινωνική μας αυτοάμυνα" από τους επίδοξους εισβολείς.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η δική μας επιθυμία να ελέγχουμε τη ζωή και τη θέληση των άλλων, δεν είναι παρά η απόδειξη ότι έχουμε βγει έξω από τον εαυτό μας. 
Παρατήσαμε το δικό μας "σπίτι", ξεγλιστρήσαμε από τα δικά μας προβλήματα (αυτό τα καθιστά άλυτα) και μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε στην ζωή μας καταντούμε παράσιτα της ζωής των άλλων, μιας ζωής που δεν μας ανήκει.