6.8.09

Έχει Πανσέληνο απόψε...


ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
Υπάρχει τόση μοναξιά σε 'κείνο το χρυσάφι
Το φεγγάρι της νύχτας δεν είναι η σελήνη

που είδε ο πρώτος Αδάμ.

Οι μακρινοί αιώνες της ανθρώπινης αγρύπνιας

την γέμισαν με δάκρυα μες τα χρόνια.

Κοίτα τη! Είναι ο δικός σου καθρέφτης.

(Jorge Luis Borges, 1970)



Το χρώμα του φεγγαριού
(Αλκυόνης Παπαδάκη)



– Τι χρώμα έχει η λύπη;
Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τί χρώμα έχει η λύπη;


– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.


– Τί χρώμα έχουν τα όνειρα;


– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.


– Τί χρώμα έχει η χαρά;


– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.


– Και η μοναξιά;


– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.


– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.


– Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.


– Και η αγάπη;

Ξέχασα να σε ρωτήσω, τί χρώμα έχει η αγάπη;


– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.


– Τί χρώμα έχει ο έρωτας;


– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.


– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …



Ζω…

– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;


– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!


Συγχωρώ!


– Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Άντε στην υγειά σου!


Ελπίζω!


– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;

……………………………………………………


– Aύριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ' αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης. Άντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;


Ποιός είναι ο δυνατός;


– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.


– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
……………………………………………………


«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…


– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.


– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.


– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.


– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.


– Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!


Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…


– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται…
Ονειρεύονται και ελπίζουν…

15 σχόλια:

Betty's Cuisine είπε...

Μόλις είδα το φεγγάρι να ξεπροβάλει αργά-αργά από το βουνό... τι να πει κανείς, τα λόγια ωχριούν μπροστά στο θέαμα!!!

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η Betty's

Τυχερή είσαι Μπέττυ μου, αφού μπορείς και απολαμβάνεις τη θέα της Πανσέληνου απόψε μέσα στη φύση.

Σου εύχομαι καλή θέαση
και καλό βράδυ.

Ξανθή είπε...

Αν και δεν είμαστε στη φύση αλλά εν μέσω πολυκατοικιών σε λίγο θα βάλουμε ένα λικέρ και θα καθίσουμε στη βεράντα να απολαύσουμε αυτή την πανσέληνο.
Πάρα πολύ ωραία κείμενα!!!
καλό βράδυ!!!

AlexMil είπε...

Γεια σου
εξαρετικά κείμενα, παραστατικά, κατάλληλα για τη περίσταση. Όποτε παρατηρώ τη πανσέληνο,μου φαίνεται σαν μηχανή του χρόνου που με μεταφέρει στο παρελθόν, τότε, αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι, ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, ερωτευμένοι, πεινασμένοι, δάκρυσαν στο μεγαλείο της και βλέποντας την ίδια εικόνα που βλέπουμε και μεις σήμερα έκαναν μια ευχή και δάκρυσαν

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η Ξανθή

Σ' ευχαριστώ Ξανθή μου.
Και από το μπαλκόνι μας, μια χαρά μπορούμε να απολαύσουμε τη φεγγαράδα.
Καλή διάθεση να υπάρχει...
Είναι μια όμορφη, αυγουστιάτικη νύχτα το λικεράκι με την πανσέληνο να φέγγει και εμείς να ονειρευόμαστε, είναι ότι πρέπει...

Καλό βράδυ, επίσης!!!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Η πιο όμορφη πανσέληνος λένε, είναι η αυγουστιάτικη!
Σήμερα την απολαύσαμε κι εμείς, παρέα με ένα ποτάκι και πολλή καλή διάθεση!!
Καλό βράδυ!

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η AlexMil

Γειά σου Άλεξ. Σ' ευχαριστώ, να είσαι καλά. Χαίρομαι που σου άρεσαν τα κείμενα που επέλεξα για την αποψινή βραδιά.

Η Πανσέληνος ανέκαθεν προκαλούσε διάφορα και διαφορετικά συναισθήματα. Εξασκούσε και εξασκεί τρομερή επίδραση πάνω στους ανθρώπους, τις περισσότερες φορές ευεργετική. Πολλοί το ξέρουν, το νιώθουν και το περιμένουν.
Ίσως επειδή ο άνθρωπος προσπαθεί να βγει από τη σφαίρα του και να αναζητήσει καινούργιους κόσμους μέσα στο Σύμπαν που τον ελκύει σαν το ορφανό τους άγνωστους γονείς του.
Γι' αυτό, όχι μονάχα οι ερωτευμένοι μένουν εκστατικοί αγναντεύοντας με τις ώρες το γεμάτο φεγγάρι, αλλά και οι τέχνες και τα γράμματα το έχουν πηγή έμπνευσης ατέλειωτης.

Καλό ξημέρωμα να έχεις.

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η ΕΛΕΝΑ

Έλενά μου, βλέπω κι εσύ το ξενυχτάς κανονικά...
Με τέτοια όμορφη Πανσέληνο απόψε, ποιός μπορεί να κοιμηθεί νωρίς;
Η αυγουστιάτικη πανσέληνος είναι η πιο λαμπερή, η πιο φωτεινή γι' αυτό εντυπωσιάζει τόσο τους ανθρώπους.
Όταν υπάρχει και καλή διάθεση και καλή παρέα, η απόλαυση του ποτού γίνεται ακόμη πιο ευχάριστη.

Καλό ξημέρωμα σου εύχομαι.

Διάττων είπε...

Λέει κάπου στην ανάρτησή σου...
Τι χρώμα έχει η λύπη;

Μια δική μου εκδοχή:

Ένα πουλάκι, ψάχνοντας τροφή, τη γη ραμφίζει
και πηδά ανάλαφρο, σαν εφήβου καρδιοχτύπι.
Πίσω στην πλάτη μου, κρυφά, ο Χρόνος ζωγραφίζει
ένα τοπίο κενό, δεν έχει χρώμα η Λύπη!

(http://notforthemass.blogspot.com/2009/02/blog-post_12.html)

kiki είπε...

Απολαύσαμε κι εμείς μια υπέροχη πανσέληνο χτες βράδυ...

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η Diatton

Φίλε Διάττων πολύ όμορφες οι ποιητικές σου αντιθέσεις στη δική σου ξεχωριστή εκδοχή για τη λύπη.
Σ' ευχαριστώ πολύ που τη μοιράστηκες μαζί μου.

Επί τη ευκαιρία, διάβασα όλη τη σειρά της συλλογής σου "Διάττων Αβρός"

http://notforthemass.blogspot.com/search/label/ΔιάττωνΑβρός

όπου, πραγματικά, εντυπωσιάστηκα
και ευχαριστήθηκα ποίηση.
Θερμά συγχαρητήρια!

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η kiki

Κική μου, χαίρομαι ειλικρινά που είχες την ευκαιρία να απολαύσεις την χθεσινή αυγουστιάτικη πανσέληνο.
Εύχομαι ότι ονειρεύτηκες και ότι ευχήθηκες να πραγματοποιηθεί.

Να είσαι καλά,
καλό βραδάκι.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εκπληκτικό κείμενο!!!!
"Ευαγγέλιο" θα έλεγα...

Να ζούμε...να ονειρευόμαστε... ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΕ...
Καλό σου βράδυ,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Truthseeker.Vasiliki είπε...

Blogger Ο/Η ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

Γλαρένια μου, χαίρομαι που σε άγγιξαν αυτά τα καταπληκτικά κείμενα της Αλκυόνης Παπαδάκη, αυτής της σύγχρονης μάγισσας του πεζού λόγου.
Μας βοηθούν να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον αληθινό κόσμο.

Να είσαι καλά,
Καλό βράδυ, επίσης
και φιλιάαα

korinoskilo είπε...

υπεροχα λογια βασιλικη.... οχι μονο για την πανσελινο... αλλα γενικως.... καλα που ειναι δημοσιευμενα στο νετ και δεν θα τα χασουμε :)

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails Bookmark and Share