Γίνετε τέλειοι

"Έστε λοιπόν σεις τέλειοι, καθώς ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς είναι τέλειος"
(Ματθαίος ε΄ 48)

Γιατί αυτή η λέξη προκαλεί στους περισσότερους χριστιανούς αλλεργία;

Γιατί τους ερεθίζει τόσο πολύ;

Γιατί όποιος τη χρησιμοποιήσει, αν βρεθεί κανένας και τη χρησιμοποιεί, λίγο δύσκολο, τον κοιτάζουν με καχυποψία;
Και όμως, είναι γνήσια λέξη του Ευαγγελίου.
Και όμως, αναφέρεται είκοσι φορές μέσα στην Καινή Διαθήκη.
Και όμως, είναι μια λέξη αναντικατάστατη μέσα στα σχέδια του Θεού.
Μήπως τρομάζει τους χριστιανούς της εποχής μας, που είναι μαθημένοι στους συμβιβασμούς;
Μήπως πανικοβάλλει εκείνους που βλέπουν στο Θεό μόνο έλεος και όχι κρίση και δικαιοσύνη; (Ιερεμίας θ΄ 8-10).
Μήπως ελέγχει εκείνους που στη σωτηρία του Χριστού βλέπουν μόνο τη συγχώρηση των αμαρτιών και όχι την παρουσίασή μας "συμμόρφους της εικόνος του Υιού Αυτού"; (Ρωμαίους η΄ 29)

Εμείς δεν "δολώνουμε το Λόγο του Θεού", ούτε "καπηλεύομεν τον Λόγον του Θεού, καθώς οι πολλοί" (Β΄ Κορινθίους δ΄ 2, β΄ 17).
Είναι επαγγελία του Θεού και όχι δική μας επίτευξη.
Είναι πραγμάτωση, που μόνον Αυτός μπορεί να πραγματώσει.
Και το θέλει και το μπορεί.
Και αν Του προσφέρουμε τον εαυτό μας με αυτό τον πόθο, θα το πραγματοποιήσει για τη δόξα τη δική Του.
Και για τη χαρά τη δική μας.

Θρασύτατο προβάλλεται πάντοτε το ερώτημα: "Γνώρισες τέτοιους ανθρώπους;"
Θρασύτερο ακόμα πιο πολύ προβάλλεται το ερώτημα: "Μήπως κι εσύ είσαι τέτοιος;"
Αυτά είναι σημεία που μόνο ο Θεός μπορεί να απαντήσει. Και θα το δούμε εκείνη την ημέρα.
Εάν "μένωμεν εν τω Χριστώ" και Αυτός μένει μέσα μας, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι μισερό και λειψό.
Ο Θεός δεν κάνει μισερά πράγματα.
Ο Θεός ό,τι αρχίζει το ολοκληρώνει.
Εάν θέλουμε τέλεια καρδιά, τέλεια ζωή, τέλεια υπηρεσία, ο Θεός το θέλει περισσότερο από μας και θα μας το χαρίσει.
Μα ναι, θα μας το χαρίσει.

Ο Σολομώντας περπάτησε ενώπιον του Κυρίου "ουχί με τελείαν καρδίαν" (Α΄ Βασιλέων ια΄ 4) σαν τον πατέρα του, τον Δαβίδ. Άφησε να τον παρασύρουν οι γυναίκες, προς τις οποίες έτρεφε αδυναμία!
Αχ, αυτές οι αδυναμίες! Όταν τις αφήνουμε και γιγαντώνονται...

Μέχρι που συνόδευε τις γυναίκες του, και πώς να κάνει αλλιώς, που πηγαίνανε να προσφέρουνε θυσίες στα είδωλά τους. Γιατί ήταν αλλοεθνείς ειδωλολάτρισσες.
Και ο βασιλιάς Αμασίας (Β΄ Χρονικών κε΄ 2) "έπραξε το ευθές ενώπιον του Κυρίου, πλην ουχί εν καρδία τελεία".
Και ενώ είχε το δικαίωμα και την εξουσία να καθαρίσει το βασίλειό του από τα είδωλα, άφησε τους υψηλούς τόπους να πηγαίνει ο λαός και να θυσιάζει στα είδωλα.
Αυτός λάτρευε μόνο τον αληθινό Θεό, μα άφηνε να υπάρχουν και άλλες λατρείες. Και το γνώριζε αυτό καλά.

Όπως κι εμείς το γνωρίζουμε, όταν αφήνουμε κάποια ανθρώπινα και σαρκικά στοιχεία να υπάρχουν μέσα στη ζωή μας.
Μπορούμε να έχουμε "τελείαν καρδίαν".

Εάν το θέλουμε πάρα πολύ και με κάθε θυσία.

Και ευχαριστούμε το Θεό.

Πηγή: Πνευματικά

Και όμως δεν είναι αντίθετα

• Πρέπει να δίνεις, αν θέλεις να έχεις.

• Πρέπει να θυσιάζεις, αν θέλεις να αποκτήσεις.

• Πρέπει να σιωπάς, αν θέλεις να ακούγεσαι.

• Πρέπει να ταπεινώνεσαι, αν θέλεις να υψωθείς.

• Πρέπει να χάσεις, για να κερδίσεις.

• Πρέπει να αδειάσεις, αν θέλεις να γεμίσεις.

• Πρέπει να υποχωρείς, αν θέλεις να προχωρήσεις.

• Πρέπει να μάθεις να ακούς, αν θέλεις να
σε υπολογίζουν.

• Πρέπει να πεθάνεις, αν θέλεις να ζήσεις.

• Πρέπει να μάθεις να πεινάς, αν θέλεις
να απολαμβάνεις.

• Πρέπει να πονάς, αν θέλεις να γιατρευτείς.

• Πρέπει να μάθεις να χάνεις, αν θέλεις να νικάς.

• Πρέπει να μπορείς να κλαις, αν θέλεις
να μπορείς να παρηγορήσεις.

“Κατά πάντα ευχαριστείτε..."

(Α΄ Θεσσαλονικείς ε΄ 18)Είναι μια απαίτηση του Κυρίου.
Είναι κάτι που το ζητάει επίμονα.
Είναι κάτι που δεν το προσέξαμε όσο έπρεπε.
Να Τον ευχαριστούμε κατά πάντα, για όλα.

Χωρίς καμιά διάκριση, χωρίς καμιά παράλειψη.

Βέβαια, εμείς διακρίνουμε τα πράγματα σε καλά και κακά, σε ευχάριστα και δυσάρεστα, σε επωφελή και επιζήμια, σε υγιεινά και ανθυγιεινά.

Οι διακρίσεις αυτές θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά.
Θα μπορούσαμε να πούμε, πως όλα τα πράγματα διακρίνονται σε συν και πλην.

Όταν εμείς καλούμαστε να ευχαριστούμε τον Κύριο για όλα, τότε ένα από τα δύο συμβαίνει.
Καλούμαστε να Τον ευχαριστούμε και για τα καλά και για τα κακά.

Είναι και αυτή μια άποψη, που υποστηρίζεται.

Και λέγεται με το συμπληρωματικό τόνο, μόνο τα καλά θα δεχόμαστε από τον Κύριο;

Δε θα δεχόμαστε και τα κακά;

Μπαίνει εδώ όμως ένα ερώτημα.

Ο Κύριος δίνει κακές δόσεις στα τέκνα Του, και από πάνω ζητάει να Τον ευχαριστούνε;

Αυτό φαίνεται πως δεν στέκει.

Όμως υπάρχει μια άλλη άποψη.

Όλα αυτά προέρχονται από τον Κύριο και από τον Κύριο προσφέρονται.

Είναι οπωσδήποτε αγαθά.

Μα το αγαθό που υπάρχει μέσα σ' αυτά δεν το διακρίνουμε με τα μάτια της λογικής.

Μόνο με τα μάτια της πίστης.

Υπάρχει κάποιο αγαθό σε μια αποτυχία στις εξετάσεις ή σ' ένα σπασμένο πόδι;

Και θα πρέπει και γι' αυτά να ευχαριστούμε το Θεό;

Και βέβαια.

Μόνο που το αγαθό είναι άλλης τάξης, από άλλη κατηγορία, που αποβλέπει στα ουσιαστικά χαρακτηριστικά της πνευματικής μας υπόστασης.

Μια αποτυχία δεν είναι πάντοτε γενική και πραγματική αποτυχία.

Μπορεί να έγινε για να μας χαρίσει ταπείνωση.

Μπορεί να έγινε για μια άλλη επιλογή από τον Κύριο.

Διότι ο Κύριος προέβλεψε "κάτι καλύτερο περί ημών", όπως λέει (Εβραίους ια΄ 40).

Το ίδιο μπορούμε να πούμε για το σπασμένο πόδι και για κάθε αρνητική, φαινομενικά, κατάσταση.

Η ζωή, με τη διαρκή αδιάκοπη ευχαριστία, παίρνει άλλη όψη.

Όλα γίνονται καλά, ευχάριστα, ευλογημένα.

Τώρα πια το καταλαβαίνω, το συνειδητοποιώ, το απολαμβάνω.

Και γίνομαι ένας άνθρωπος ευτυχής.

Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους.

Αυτοί δε μένουν ικανοποιημένοι με τίποτα.

Αυτοί δε βλέπουν το λόγο γιατί να ευχαριστούν το Θεό.

Όχι μόνο, μα αδιάκοπα μεμψιμοιρούν, γκρινιάζουν και δε νιώθουν ποτέ χαρά και ικανοποίηση.

Όλα τα πράγματα, και έτσι είναι, χάνουν την αξία τους, όταν έρχονται σ' αυτούς.

Και η κατάληξη πάντοτε είναι, να είναι οι άνθρωποι αυτοί δυστυχείς.

Και ποτέ και για τίποτα δεν αισθάνονται την ανάγκη να ευχαριστούν το Θεό.

Μα αυτοί που με διάθεση ευχαριστίας αντιμετωπίζουν τα πράγματα της ζωής, ευχαριστούν πάντοτε, και όταν αδυνατούν να βρουν λόγο ευχαριστίας, γιατί πάντα πιστεύουν, πως ο Κύριος κάτι καλό έχει κρυμμένο και προσφέρει στα παιδιά Του, έστω, και αν, με μια επιπόλαιη ματιά, δεν μπορούν να το διακρίνουν.

Είναι θέμα πίστης και καλής διάθεσης, και είναι πάντοτε ευγνώμονες στο Θεό.

Η καρδιά τους πλημμυρίζει από χαρά και ευχαριστία.

Βλέπουν, αισθάνονται και απολαμβάνουν τις αγαθές δόσεις, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσφέρει στα παιδιά Του.

"Εάν λοιπόν σεις, πονηροί όντες, εξεύρητε
να δίδητε καλάς δόσεις εις τα τέκνα σας,
πόσω μάλλον ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς,
θέλει δώσει αγαθά εις τους ζητούντας παρ' Αυτού;"
(Ματθαίος ζ΄ 11).

Πηγή: Πνευματικά

Πνευματικές αλήθειες

• Μην βάζεις ερωτηματικό, όπου ο Θεός έβαλε τελεία.

• Να ασκείσαι καθημερινά: Περπάτα με τον Κύριο!

• Ο Θεός δεν καλεί τους ικανούς. Κάνει ικανούς
αυτούς που κάλεσε.

• Ο Θεός υπόσχεται ασφαλή προσγείωση,
όχι ομαλό ταξίδι.

• Δώσε στο Θεό αυτό που Του ανήκει,
όχι αυτό που σου περισσεύει.

• Όταν κάποιος σου προκαλεί θυμό, να το ξέρεις,
είναι δυνατότερός σου.

• Εκείνος που είναι καλός στο να βρίσκει δικαιολογίες,
είναι σπάνια καλός σε oτιδήποτε άλλο.

• Όποιος γονατίζει μπροστά στο Θεό,
μπορεί να σταθεί μπροστά σε οποιονδήποτε άλλο!

• Είναι δύσκολο να δώσεις την καλοσύνη, γιατί συνέχεια
επιστρέφει σ' εσένα.

• Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να υπηρετήσουν
το Θεό, όμως μόνο σε μια συμβουλευτική θέση.

• Ποτέ μην πάρεις το διάβολο για μια βόλτα!
Γιατί θα θέλει πάντα να οδηγεί εκείνος.

• Να βλέπεις μακριά.
Δεν έβρεχε όταν ο Νώε έφτιαξε την κιβωτό.

• Το θέλημα του Θεού δεν θα σε οδηγήσει ποτέ κάπου,
όπου η χάρη Του δεν θα σε προστατεύει.

• Το να είσαι σχεδόν σωσμένος,
είναι το ίδιο με το να είσαι εντελώς χαμένος.

• Δεν αλλάζουμε το μήνυμα, το μήνυμα μας αλλάζει.

• Εμείς σηκώνουμε πανιά ο Θεός βάζει τον άνεμο.

• Είμαστε πολύ ευλογημένοι για να λυπόμαστε.

• Η σοφία αποτελείται από δύο μέρη:
1) Να έχεις πολλά να πεις από τη ζωή σου και
2) Να μην τα λες.

• Παραχώρησε στο διάβολο ένα χιλιοστό και θα φύγει
παίρνοντας μαζί του από τη ζωή σου πολλά χιλιόμετρα.

• Υπάρχουν "οι καρποί του Πνεύματος" και "οι ξηροί καρποί
της θρησκείας".

• Τίποτα δεν παραμορφώνει την αλήθεια περισσότερο
από την προσπάθεια να την ισιώσουμε!

• Όταν προσεύχεσαι, μη δίνεις στο Θεό οδηγίες,
απλώς δήλωνε παρών και έτοιμος.

Κατηχητικός Λόγος

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.
Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.
Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.
Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.
Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.
Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.
Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.
Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙ αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙ και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙ και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙ και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.

Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙ και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε.

Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον.

Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.

Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών.

Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία.

Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος.

Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.
Επικράνθη˙ και γάρ ενεπαίχθη.
Επικράνθη˙ και γάρ ενεκρώθη.
Επικράνθη˙ και γάρ καθηρέθη.
Επικράνθη˙ και γάρ εδεσμεύθη.
Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.
Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.
Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.
Πού σου, θάνατε, το κέντρον;
Πού σου, άδη, το νίκος;
Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Ερμηνευτική απόδοση

Όποιος είναι ευσεβής και φιλόθεος, ας απολαύσει την ωραία και λαμπρή αυτή εορτή.

Όποιος δούλος έχει διαθέσεις αγαθές, ας εισέλθει στη χαρά, γεμάτος με ευφροσύνη που χαρίζει ο αναστημένος Κύριός του.

Όποιος καταπονήθηκε με τη νηστεία, ας απολαύσει τώρα την αμοιβή του.

Όποιος από την έκτη ώρα υπηρέτησε τον Κύριο, ας πάρει σήμερα την αμοιβή που δικαιούται.

Όποιος προσήλθε στη ζωή της Εκκλησίας μετά την ενάτη, ας πάρει κι αυτός πρόθυμα μέρος στην Αναστάσιμη γιορτή.

Όποιος προσήλθε μετά την δωδεκάτην, ας μην έχει καμμιά αμφιβολία˙ καθόλου δεν θα τιμωρηθεί.

Όποιος καθυστέρησε κι ή ρθε μετά την τρίτην, ας πλησιάσει τον Κύριο χωρίς κανένα δισταγμό και φόβο.
Όποιος προσήλθε κατά την πέμπτην ώραν, ας μην έχει κανένα φόβο, ότι τάχα, επειδή έχει φτάσει καθυστερημένος, δεν θα τον δεχθεί ο Θεός.

Γιατί ο Κύριος δίνει πλουσιοπάροχα τις δωρεές Του.

Γι’ αυτό δέχεται και τον τελευταίο, με την ίδια προθυμία που είχε δεχτεί και τον πρώτο.

Χαρίζει ανάπαυση και ειρήνη σ’ εκείνον που έφτασε αργά, όπως ακριβώς κάνει και με τον πρώτο.

Ελεεί κι εκείνον που έφτασε τελευταίος, αλλά περιποιείται κι εκείνον που πρώτος ήρθε. Και στον έναν δίνει και στον άλλο προσφέρει.

Και τα έργα της αρετής δέχεται, αλλά και την απλή διάθεση αναγνωρίζει. Και την πράξη την αγαθή τιμά , αλλά και την απλήν πρόθεση επαινεί.
Εισέλθετε λοιπόν όλοι στη χαρά του Κυρίου σας.

Και εκείνοι που πρώτοι φτάσατε κι όσοι ήρθατε δεύτεροι, λάβετε τον μισθόν σας.

Πλούσιοι και φτωχοί πανηγυρίστε.

Όσοι εγκρατευτήκατε, αλλά κι εκείνοι που έχετε βραδυπορήσει στην εργασία των εντολών τιμήστε την σημερινή ημέρα.

Όσοι νηστέψατε και εκείνοι που δεν νηστέψατε, ευφρανθείτε σήμερα.

Η (Αγία Τράπεζα) είναι γεμάτη, απολαύστε την όλοι.

Ο Μόσχος είναι άφθονος και ανεξάντλητος.

Δεν επιτρέπεται λοιπόν να φύγει κάποιος πεινασμένος.

Όλοι απολαύστε το Συμπόσιο που παρατίθεται για τους πιστούς.

Όλοι απολαύστε τα θεία δώρα που προσφέρει η Θεία αγαθοσύνη.

Κανένας πια να μη θρηνεί τη φτώχεια του, γιατί τώρα έγινε φανερή η Βασιλεία του Θεού, εκείνη που προσφέρεται σ’ όλους εξίσου.

Κανένας να μην κλαίει πια τα πταίσματά του, γιατί συγχώρεσή μας είναι ο Αναστημένος. Κανένας ας μη φοβάται πια το θάνατο, γιατί ο θάνατος του Σωτήρα μας μας ελευθέρωσε από το θάνατο και τη φθορά.

Γιατί αν κι ο Σωτήρας μας κρατήθηκε από το θάνατο, τελικά τον εξαφάνισε.

Ο Κύριός μας που κατέβηκε στον άδη άρπαξε κι ανέσυρε μαζί Του όσους κρατούσε ο άδης.

Ο Κύριος πίκρανε τον άδη, όταν εκείνος ο παμφάγος Τόν κατάπιε.

Κι αυτό ήταν που προβλέποντας το παλιά ο προφήτης Ησαΐας είχε βροντοφωνήσει:

Χριστέ μου, όταν ο άδης εκεί κάτω στο σκοτάδι σε συνάντησε, πικράνθηκε.

Και πολύ σωστά πικράνθηκε, γιατί από τότε καταργήθηκε.

Πικράνθηκε γιατί ξεγελάστηκε.

Πικράνθηκε γιατί θανατώθηκε.

Πικράνθηκε γιατί έχασε πια την εξουσία του.

Πικράνθηκε γιατί ο ίδιος τώρα υποδουλώθηκε.

Εκείνος, καθώς νόμιζε, είχε λάβει σώμα θνητό και βρέθηκε απρόσμενα μπροστά σε Θεό.

Εκείνος είχε πάρει χώμα από τη γη και συνάντησε Θεό, που είχε κατεβεί από τον ουρανό. Εκείνος είχε πάρει ένα σώμα ορατό και καταισχύνθηκε από τον Αόρατο.

Πού είναι λοιπόν άδη η νίκη σου;

Αναστήθηκε ο Χριστός και έχεις πια οριστικά κατανικηθεί.

Αναστήθηκε ο Χριστός και οι δαίμονες έχουν στα βάραθρα της απώλειας γκρεμιστεί.

Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι.

Αναστήθηκε ο Χριστός και η ζωή παντού βασιλεύει. Αναστήθηκε ο Χριστός και δεν θα μείνει πια κανένας νεκρός στο μνήμα.

Γιατί με την Ανάστασή Του ο Χριστός έγινε η αρχή της αναστάσεως όλων όσων έχουν κοιμηθεί.

Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και η εξουσία στους απέραντους αιώνες.

Αμήν.

Πηγή: www.egolpio.com

Ο κόσμος των αγγέλων

Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση φιλοξενούν πολυάριθμες μαρτυρίες σχετικά με την ύπαρξη και τη δράση των αγγέλων.
Μετά από τη πτώση των πρωτοπλάστων άγγελοι φυλάσσουν το Παράδεισο, άγγελοι διδάσκουν στον Αδάμ τον τρόπο καλλιέργειας της γης, ενώ άγγελοι εμφανίζονται στον Αβραάμ, στον Λωτ, κατά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και σε πολλούς από τους προφήτες.
Στο κείμενο της Καινής Διαθήκης οι άγγελοι μνημονεύονται σε πολλά χωρία, εκ των οποίων τα ενδεικτικότερα είναι κατά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και καθ΄ όλη την πορεία του Ιησού από την Γέννηση μέχρι και την Ανάληψή του.

Δημιουργία και σκοπός ύπαρξης των αγγέλων

Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν από τον υλικό κόσμο, αφού στο βιβλίο της Π.Δ. «Ιώβ» παρουσιάζεται ο Θεός να μιλά και να ομολογεί, ότι μόλις δημιούργησε τα άστρα, όλοι οι άγγελοι τον ύμνησαν με δοξολογίες.

Ενώ και ο Μ. Βασίλειος αναφέρει ότι πριν τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπήρχε υπέρχρονη και πρεσβύτερη κατάσταση, που είναι ο κόσμος των αγγέλων.

Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν από το Θεό δεν μας είναι γνωστός.

Ωστόσο μπορούμε να λάβουμε μία εικόνα γι΄ αυτόν μέσα από την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος λέγει ότι οι αγγελικές δυνάμεις δημιουργήθηκαν μόλις ο Θεός συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας τους. Δηλ., η απόφαση του Θεού να δημιουργήσει τον αγγελικό κόσμο σήμανε ταυτόχρονα και τη δημιουργία του.

Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων δεν έχει να κάνει με κάποια ανάγκη του Θεού.

Δεν είναι δυνατό ο υλικός ή ακόμη και αυτός ο πνευματικός κόσμος να μπορεί να προσφέρει κάτι επιπλέον στη δόξα του Θεού.
Ο σκοπός της δημιουργίας των αγγέλων φανερώνεται από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος λέγει, ότι ο Θεός τους έδωσε ύπαρξη και ζωή γι΄ αυτούς τους ίδιους, με κίνητρο την «εκστατική» του αγάπη και αγαθότητα και με σκοπό να συμμεριστούν ως λογικά όντα τη μακαριότητά του.

Μετέχουν στη Θεία μακαριότητα και τρέφονται με τη διαρκή θέα του προσώπου του Θεού. Ωστόσο αυτή η συμμετοχή στη θεία μακαριότητα ωθεί τις αγγελικές δυνάμεις σε μία συνεχή ανοδική πορεία, σε μία πορεία προς τη πνευματική τελειότητα.

Φύση και Χαρακτηριστικά των αγγέλων

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσπαθώντας να δώσει έναν ορισμό περί των αγγέλων λέγει ότι είναι φύσεις νοερές, αεικίνητες, αυτεξούσιες, ασώματες.
Υπηρετούν το Θεό και είναι κατά χάριν αθάνατες.
Η φύση των αγγέλων είναι πνευματική.

Επειδή όμως, απολύτως άυλος και ασώματος νοείται μόνο ο Θεός, γι΄ αυτό το αγγελικό σώμα νοείται ως αιθέριο, πυροειδές, ταχύτατο και πολύ λεπτότερο από τη γνωστή μας ύλη.

Οι άγγελοι ως προς τη προαίρεση είναι ελεύθεροι και τρεπτοί, έχοντας δυνατότητα να προκόπτουν στο αγαθό, αλλά και να τρέπονται στο κακό.

Οι νοερές δυνάμεις διαθέτουν, σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, νου και λόγο, δίχως όμως «πνεύμα ζωοποιό», επειδή δεν έχουν σώμα.

Γι΄ αυτό δεν συνάγουν τη θεία γνώση μέσα από τις αισθήσεις ή από αναλύσεις λογισμών, αλλά μένοντας καθαροί από κάθε υλικό στοιχείο συλλαμβάνουν τα νοητά νοερώς και αϋλως.
Παρ΄ όλη τη καθαρότητα και απλότητα της αγγελικής φύσης, οι άγγελοι είναι δεκτικοί της κακίας.
Έτσι μπορούν να επιλέξουν την συνεχή προαγωγή στην άνωθεν Γνώση και την κοινωνία της Αγάπης ή την άρνηση αυτής της Αγαθότητας.

Αποτέλεσμα της ελευθερίας τους είναι και η πτώση του τάγματος του Εωσφόρου.
Αυτό το αγγελικό τάγμα δεν αρκέστηκε στη θαυμαστή λαμπρότητά του, αρνήθηκε την ιεραρχημένη πρόοδο της θείας γνώσης και θέλησε τη πλήρη και άμεση εξομοίωσή του με το Θεό.
Γι΄ αυτό το λόγο, ηθελημένα δόθηκε στη κακία, στερήθηκε την αληθινή ζωή, την οποία μόνο του (το τάγμα των δαιμόνων) αρνήθηκε.

Κατ΄ αυτό τον τρόπο έγιναν πνεύματα νεκρά, αφού απέβαλαν την αληθινή ζωή και δεν αισθάνονται κόρο από την ορμή τους προς τη κακία προσθέτοντας με άθλιο τρόπο διαρκώς κακία επάνω στην ήδη υπάρχουσα.

Οι άγγελοι όμως που δεν ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην αποστασία του, απέκτησαν το χάρισμα της τέλειας ατρεψίας και ακινησίας προς το κακό.

Αυτό συνέβη με την ενανθρώπηση, τη σταυρική θυσία και την ανάσταση του Χριστού, αφού έμαθαν, ότι ο δρόμος που οδηγεί στην ομοίωση με το Θεό δεν είναι η έπαρση, αλλά η ταπείνωση.

Η ακινησία των αγγέλων προς το κακό δεν σημαίνει ότι εξαφανίζεται το αυτεξούσιό τους, αλλά, ότι εξαγιάζεται με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Οι άγγελοι έχουν μεγαλύτερες και ανώτερες γνωστικές ικανότητες από τους ανθρώπους. Βέβαια δεν είναι ούτε παντογνώστες, ούτε παντοδύναμοι, όπως ο Θεός.

Δεν προ-γνωρίζουν τα μέλλοντα, παρά μόνο αν τους τα αποκαλύψει ο Θεός, ούτε γνωρίζουν τι ακριβώς κρύβεται στη καρδιά κάθε ανθρώπου.

Δεν γνωρίζουν πότε θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και η Δευτέρα παρουσία του Χριστού.

Η μετακίνησή τους γίνεται ταχύτατα, αλλά δεν είναι πανταχού παρόντες.

Κάθε φορά βρίσκονται σε συγκεκριμένο τόπο, δίχως να γνωρίζουν το τι συμβαίνει αλλού.

Δεν έχουν φύλο, γιατί η φύση τους είναι πνευματική, ενώ δεν χρειάζονται τροφή για να ζήσουν, ή ανάπαυση για να ξεκουραστούν, αλλά ούτε πεθαίνουν και ούτε πολλαπλασιάζονται.

Η αθανασία τους δεν πηγάζει από τη φύση τους, αλλά επειδή μετέχουν «κατά χάριν» στην αγιότητα του Θεού.

Διάταξη των αγγέλων

Ο αριθμός των αγγελικών όντων είναι ανυπολόγιστος και απροσμέτρητος.

Ο ίδιος ο Ιησούς ομιλεί στη Γεσθημανή για περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων, ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μαρτυρεί ότι είδε και άκουσε γύρω από το Θεϊκό θρόνο χορωδία από μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων αγγέλων.

Όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι άγγελοι είναι οργανωμένοι σε τάγματα ή αλλιώς σε τάξεις.

Συγκεντρώνοντας τις αναφορές σε αυτό το θέμα του Προφήτη Ησαϊα, του προφήτη Ιεζεκιήλ, του αποστόλου Παύλου, του αγίου Διονυσίου του αρεοπαγίτη και του Οσίου Νικήτα Στηθάτου, μπορούμε να καταλήξουμε στα εξής:

Τα τάγματα των αγγέλων είναι εννέα, τα οποία ταξινομούνται σε τρεις τρίχορες ιεραρχίες ή ταξιαρχίες, κατά τον ακόλουθο τρόπο:
Σεραφείμ, Χερουβείμ, Θρόνοι - Κυριότητες, Δυνάμεις, Εξουσίες - Αρχές, Αρχάγγελοι, Άγγελοι.

Ιδίωμα της πρώτης ιεραρχίας είναι η πύρινη σοφία και η γνώση των ουρανίων, ενώ έργο τους ο θεοπρεπής ύμνος του «γελ».

Η δεύτερη ιεραρχία έχει ως ιδίωμα τη διευθέτηση των μεγάλων πραγμάτων και την διενέργεια των θαυμάτων, ενώ έργο τους είναι ο τρισάγιος ύμνος «Άγιος, Άγιος, Άγιος».

Τέλος ιδίωμα της τρίτης ιεραρχίας είναι να εκτελούν θείες υπηρεσίες και έργο τους αποτελεί ο ύμνος «Αλληλούϊα».

Πέρα από τα ονόματα των εννέα τάξεων, η Αγία Γραφή μας φανερώνει και τα προσωπικά ονόματα ορισμένων αγγέλων.
Γνωρίζουμε το Γαβριήλ, που σημαίνει «ήρωας του Θεού», από την εμφάνισή του στο προφήτη Δανιήλ, στο προφήτη Ζαχαρία και στη Θεοτόκο.
Γνωρίζουμε το Μιχαήλ, που σημαίνει «τις ως ο Θεός ημών», ενώ εμφανίζεται πολλές φορές στη Παλαιά Διαθήκη.
Ο Ραφαήλ είναι ο τρίτος άγγελος που γνωρίζουμε, το όνομά του σημαίνει «ο Κύριος θεραπεύει» και εμφανίζεται στον Τωβίτ μεταφέροντας τις ανθρώπινες προσευχές στο θρόνο του Θεού.
Τέλος, γνωστός από την εβραϊκή παράδοση είναι και ο Ουριήλ.

Έργο των αγγέλων

Οι άγγελοι πραγματοποιούν τριπλό έργο.

Πρώτα απ΄ όλα δοξολογούν ακατάπαυστα το Θεό.

Αυτή η δοξολογία δεν τους έχει επιβληθεί ως εντολή, αλλά είναι τελείως αυθόρμητη, που ξεπηγάζει από τους ίδιους, όταν αντικρύζουν το κάλλος του Θεϊκού προσώπου και τα μεγαλεία της δημιουργίας του.

Τη νύχτα των Χριστουγέννων π.χ., εμφανίσθηκε πλήθος στρατιάς ουρανίου που αινούσε τον Θεό για το γεγονός της θείας ενσαρκώσεως.

Το δεύτερο έργο τους είναι η διακονία στη Θεία Οικονομία.
Νιώθουν τόση αγάπη και ευγνωμοσύνη προς το Πλάστη τους και σφοδρή επιθυμία για τη δική τους πρόοδο, ώστε να διακονούν τα μυστήρια της Θείας Οικονομίας.

Τα αγγελικά τάγματα μεταδίδουν ιεραρχικά το φωτισμό και τη γνώση το ένα στο άλλο.
Τις αποκαλύψεις του Θεού τις διδάσκουν οι ανώτερες τάξεις στις κατώτερες και όταν επιτρέψει ο Θεός να αποκαλυφθεί κάποιο μυστήριο σε νου αγίου ανθρώπου, αυτό θα γίνει ιεραρχικά.

Το τρίτο έργο των αγγελικών δυνάμεων αφορά τη σωτηρία των ανθρώπων.
Με αυτό επιφορτίσθηκαν μετά την δημιουργία του ανθρώπου και το επιτελούν με ιδιαίτερη προθυμία και χαρά, αφού κάθε φορά που μετανοεί ένας άνθρωπος για τις αμαρτίες του, πανηγυρίζουν και χαίρονται στον ουρανό.

Στο αρχαιότατο έργο «ποιμήν» του Ερμά, γίνεται λόγος για τον προσωπικό φύλακα άγγελο κάθε ανθρώπου.
Αυτός μάλιστα είναι τρυφερός, σεμνός, πράος, διδάσκει στην ανθρώπινη καρδιά τη δικαιοσύνη και το δρόμο προς το αγαθό.

Και άλλοι πατέρες της εκκλησίας μας διδάσκουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής του φύλακα αγγέλου δίπλα στον άνθρωπο, είναι ο άγιος βίος, διαφορετικά απομακρύνεται εξ΄ αιτίας των πονηρών και αμαρτωλών έργων.

Ο άγγελος αυτός παρηγορεί στις θλίψεις, βοηθά στους πόνους, συμπάσχει με τον άνθρωπο, τον οδηγεί στη μετάνοια και τον προστατεύει από ορατούς και αόρατους εχθρούς.

Εκτός όμως από το φύλακα άγγελο του κάθε ανθρώπου, υπάρχουν και οι φύλακες άγγελοι των εθνών, των πόλεων και των κατά τόπους εκκλησιών.

Στη Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο του Δευτερονομίου, ο Θεός διαμοιράζει τα έθνη και τοποθετεί τα όρια των εθνών σύμφωνα με τον αριθμό των αγγέλων Του.

Έπειτα, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο Θεός έχει εγκαταστήσει σε κάθε πόλη στρατόπεδα αγγέλων που αναχαιτίζουν τις επιθέσεις των δαιμόνων.

Ενώ τέλος, ο άγιος Ιππόλυτος είναι ιδιαίτερα σαφής, όταν παρομοιάζει την εκκλησία με πλοίο που έχει ναύτες τους αγγέλους.

Η ορθόδοξη εκκλησία τιμούσε πάντοτε τους αγγέλους.

Η δε τιμητική τους προσκύνηση διακηρύχθηκε επίσημα από τη Ζ΄ οικουμενική σύνοδο, σε αντιδιαστολή προς τη λατρεία που αφορά μόνο το πρόσωπο του Θεού.

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο των ακολουθιών, η Δευτέρα αφιερώνεται στις αγγελικές δυνάμεις.

Δύο παρακλητικοί κανόνες αφορούν το φύλακα άγγελο και τις επουράνιες Δυνάμεις.

Ο ετήσιος λειτουργικός κύκλος σηματοδοτείται από έξι εορτές αφιερωμένες στον αγγελικό κόσμο, με κυρίαρχη εκείνη της 8ης Νοεμβρίου, κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη των αγγέλων υπό τον αρχάγγελο Μιχαήλ, ως αντίσταση κατά της αποστασίας του Εωσφόρου.

Αλλά η κατεξοχήν τιμή των αγγέλων γίνεται στη Θεία Λειτουργία.

Εκεί, ο λαός του Θεού στη γη και οι στρατιές του ουρανού με ένα στόμα, σε μία κοινή λειτουργική σύναξη προσφέρουν στο Θεό δοξολογία.

Μαζί με τους ιερείς συνέρχονται στο θυσιαστήριο και συλλειτουργούν τη θεϊκή αγαθότητα.
Μαζί κυκλώνουν την αγία Τράπεζα και τα τίμια δώρα, διά χειρός αγγέλου αναφέρονται εις οσμήν ευωδίας πνευματικής στο υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο.

Ωστόσο, εκείνοι που τιμούν ιδιαίτερα τους αγγέλους είναι οι μοναχοί.

Μέσα από την διαρκή προσευχή τους, την υπεράνθρωπη άσκησή τους, αγωνίζονται να ομοιάσουν στους αγγέλους και να αναπληρώσουν το εκπεσόν τάγμα των δαιμόνων.
Γι΄ αυτό και η ακολουθία της μοναχικής κουράς φέρει το όνομα: «Ακολουθία του μεγάλου και αγγελικού Σχήματος».

Πηγή: www.egolpio.gr

Να σηκώνουμε τον Σταυρό μας

Τι θα πει αυταπάρνηση
Λίγες εβδομάδες πριν από το πάθος του ο Κύριος κάλεσε τους μαθητές του και τα πλήθη του λαού για να τους πει λόγια βαρυσήμαντα για τη ζωή τους και τη ζωή όλων μας.

Όποιος θέλει, είπε, να με ακολουθήσει και να γίνει μαθητής μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του κι ας πάρει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο κάθε θλίψη και δοκιμασία αλλά και θάνατο σταυρικό, και τότε ας με ακολουθεί.

Τι σημαίνει όμως «απαρνούμαι τον εαυτό μου»;

Σημαίνει δυο πράγματα.

Πρώτα ότι νεκρώνω τον παλαιό εαυτό που κρύβω μέσα μου, τον διαγράφω από τη ζωή μου.

Παύω να υπάρχω γι’ αυτόν.

Αρνούμαι δηλαδή και νεκρώνω τα θελήματα, τις επιθυμίες και τις ροπές του παλαιού ανθρώπου.

Έχω αρνηθεί όχι μόνο κάτι από τον εαυτό μου αλλά όλο τον παλαιό εαυτό μου.

Αρνούμαι τον παλαιό εαυτό μου σημαίνει ταυτόχρονα ότι υποτάσσομαι στο άγιο θέλημα του Θεού.

Αυτό σημαίνει ότι ακολουθώ τον Κύριο όπου με οδηγεί.

Και να προχωρώ με τέτοια διάθεση όχι για λίγο, αλλά σε όλη μου τη ζωή.

Να σηκώνω τον σταυρό των θλίψεων όχι αναγκαστικά, επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, αλλά με χαρά κι ελπίδα, με τη συναίσθηση ότι ο δρόμος της υποταγής στο θέλημα του Θεού, τον οποίο βαδίζω σηκώνοντας τον σταυρό των θλίψεων, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στη σωτηρία μου, στον Παράδεισο.

Όλη η ζωή του Κυρίου άλλωστε ήταν μία διαρκής αυταπάρνηση, προσφορά και θυσία, που κορυφώθηκε και ολοκληρώθηκε στη σταυρική θυσία.

Κι επειδή αυτός πρώτος εφάρμοσε την τέλεια αυταπάρνηση, ζητά κι από μας ν’ ακολουθήσουμε ολόψυχα το παράδειγμά του.

Πόσο αξίζει μια ψυχή

Ο Κύριος συνέχισε τη διδασκαλία του λέγοντας:

όποιος θέλει να σώσει την επίγεια ζωή του, θα χάσει την αιώνια.

Όποιος όμως θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του.

Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο εάν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του;

Και τι μπορεί να δώσει ως αντάλλαγμα για να την εξαγοράσει;

Όποιος ντραπεί εμένα και τους λόγους μου επειδή φοβάται τους χλευασμούς των ανθρώπων της αποστατημένης και αμαρτωλής αυτής γενιάς, αυτόν θα τον αποκηρύξω κι εγώ όταν θα έλθω μέσα στη θεϊκή δόξα μου μαζί με τους αγίους αγγέλους.

Σ’ όλη αυτή τη διδασκαλία του ο Κύριος τονίζει την αξία της ψυχής μας.

Και τι λέει;

Πόσο αξίζει η ψυχή μας;

Ανυπολόγιστα.

Δεν συγκρίνεται με όλα τα αγαθά του κόσμου αυτού.

Έχει ασυγκρίτως ανώτερη αξία από όλα τα πλούτη, τις τιμές και τις απολαύσεις αυτής της ζωής.

Γι’ αυτήν ο Θεός έγινε άνθρωπος, γι’ αυτήν έχυσε το αίμα του επάνω στο σταυρό και μας εξαγόρασε με το τίμιο Αίμα του.

Κι αν εμείς περιφρονήσουμε το πολυτιμότατο αυτό λύτρο που έδωσε ο Χριστός για την ψυχή μας, η καταστροφή μας θα είναι ανεπανόρθωτη.

Γι’ αυτό λέει ο Κύριος ότι το χειρότερο κακό που μπορούμε να πάθουμε οι άνθρωποι, είναι το να χάσουμε την ψυχή μας.

Και αν χάσουμε την ψυχή μας, χάσαμε τον Θεό, χάσαμε τον εαυτό μας, χάσαμε τα πάντα.

Κι αυτή η απώλεια είναι αμετάκλητη.

Τα χρήματα και τα κτήματα και τα σπίτια μπορούμε να τα ανταλλάξουμε.

Την ψυχή όμως ποτέ.

Και δεν είναι δύσκολο να τη χάσουμε.

Ας αντισταθούμε λοιπόν κι ας αγωνισθούμε.

Ώστε, όταν κλείσουμε τα μάτια μας, να παραλάβουν την ψυχή μας οι παμφώτεινοι άγγελοι στην αγκαλιά του Θεού.

Πηγή: http://www.xfd.gr/

Λόγοι για την Αγάπη

(Οσίου Μαξίμου του Ομολογητού)

Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού.

Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμάει τίποτ’ άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει το Θεό.

Είναι αδύνατον όμως ν’ αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.

Εκείνος που φοβάται το Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού.

Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ’ όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο.

Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτάει και την αγάπη προς το Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη.

Εκείνος που αγαπάει το Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη.

Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.

Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ’ αυτά τα δύο: στην αγάπη προς το Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων.

Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από το Σωτήρα μας, ότι σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).

Όποιος αγαπάει το Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.

Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23).

«Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12).

Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου.

Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν’ αγαπήσει.

Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι’ Αυτόν ή για κάτι άλλο.

Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στο Θεό.

Σ’ Αυτόν ν’ αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα.

Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων.

Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.
Εκείνος που αγαπάει το Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί.

Ο Χριστός, για παράδειγμα, -δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους -έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν -υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.

Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον.

Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μάς βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ. 7,21).

Και πάλι: «Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15).

«Εγώ σάς λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σάς μισούν, προσεύχεστε για όσους σάς βλάπτουν» (Ματθ. 5,44).

Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές;

Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη.

Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους.

Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι’ αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο.

Τους εναρέτους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται.

Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για νά τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν.

Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο.

Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν.

Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου.

Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια.

Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία.

Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησικάκων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21,24).

Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε –είτε σ’ εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμειγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία.

Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος.

Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του.

Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στο Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.

Μην αφήσεις τ’ αυτιά σου ν’ ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ’ αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής.

Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μάς λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα.

Όσο εσύ προσεύχεσαι μ’ όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.

Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του.

Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθειά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλ’ αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών.

Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (α’ Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;

Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη.

Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (α’ Κορ. 13,2).

Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (α’ Ιω. 4,16).

Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

Πηγή: www.enoriaka.gr

«Ωσαννά» και «Σταυρωθήτω»

Σήμερα λοιπόν, ο Ιησούς μπαίνει θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα.

Μπαίνει και εκούσια, προχωρεί στο πάθος, στο Σταυρό, στον τάφο.

Ακούει το «Ωσαννά» και γνωρίζει ότι θα ακούσει αμέσως μετά το «Σταυρωθήτω».

Μαζί του προχωράμε κι εμείς.

Ποια όμως η στάση μας απέναντι του;

Με ποιους θα ταυτιστούμε και τι θα φωνάξουμε;

Πόσοι από μας θα καταφέρουμε να βροντοφωνάξουμε μέσα απ΄ ην καρδιά μας το «Χριστός Ανέστη», την επόμενη Κυριακή και να νιώσουμε το πραγματικό νόημα αυτών των λέξεων;

Είναι λοιπόν Μεγάλη η εβδομάδα στην οποία προχωρούμε, όχι για τις μέρες της, ούτε για τις ώρες της.

Σε τίποτε τέτοιο δεν διαφέρει από τις άλλες, μα και σε τίποτε δεν μοιάζει με όλες τις άλλες. Είναι μεγάλη γιατί μέσα σ’ αυτήν συγκαιφαλαιούται το θαύμα του Χριστιανισμού, τελεσιουργείται και τελειώνεται το μέγα και μοναδικό Μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως, κορυφώνεται η δόξα της Ορθοδοξίας.

Είναι μεγάλη γιατί ο ίδιος ο Θεός, για χάρη δική μας οδηγείται στα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη.

«Τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην.

Και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον».

Είναι μεγάλη γιατί…μεγάλη και η δική μας υποκρισία, ο εγωισμός, η αγνωμοσύνη, η κακία. Σήμερα με ενθουσιασμό φωνάζουμε «Ωσαννά», αύριο αλλόφρονες θα κραυγάζουμε «Σταυρωθήτω».

Θριαμβευτική και μεγαλόπρεπος η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα.

Πλήθη αναρίθμητα συγκεντρώθηκαν για να ζητωκραυγάσουν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου.

Τον ανακαινιστή του κόσμου, τον αναμορφωτή της ζωής, τον αναμενόμενο Μεσσία.

Τέτοια ήταν η υποδοχή ώστε, «Εισελθόντος αυτού εις Ιεροσόλυμα εσείσθη πάσα η πόλις».

Αυτός προχωρεί.

Εισέρχεται στη αγία πόλη.

Την πόλη την φονεύσασα τους προφήτας, την πόλη που έσβηνε κάθε φωνή που ήταν ελεγκτική γι’ αυτήν.

Εισέρχεται «καθήμενος επί πώλον όνου», γνωρίζοντας ότι στην κορυφή του Γολγοθά τον περιμένει ο Σταυρός.

Γνωρίζοντας ότι όλος αυτός ο κόσμος, όλος αυτός ο ενθουσιασμός , αμέσως μετά άρδην θα μετατραπούν.

Το μίσος, ο φθόνος, ο φανατισμός, η εκδίκηση, θα μεταβάλουν το «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», σε «Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν».

Γι αυτό μας λέει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

«Αδελφοί και πατέρες, πλησιάζει, η ημέρα του Πάσχα , αφού συν Θεώ περάσαμε την νηστεία.

Αλλά γιατί βιαζόμαστε να φτάσουμε στο Πάσχα, αυτό που έρχεται και φεύγει;

Δεν το γιορτάσαμε αυτό πολλά χρόνια;

Και το Πάσχα λοιπόν αυτό θα περάσει.

Διότι δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σ’ αυτόν τον αιώνα».

«Οι ημέρες μας φεύγουν σαν τη σκιά»(Ψαλμ. ρμγ΄.4), και ο βίος μας πορεύεται όπως ο καβαλάρης ταχυδρόμος, ώσπου να μας φέρει στο τέλος της ζωής.

Τι λοιπόν δεν είναι επιθυμητό το Πάσχα;

Είναι επιθυμητό και μάλιστα πολύ.

Πώς θα μπορούσε να πει κανείς όχι;

Αλλά το Πάσχα που επιτελείται κάθε μέρα.

Και τι είναι αυτό;

Είναι ο καθαρισμός των αμαρτιών, η συντριβή της καρδιάς, το δάκρυ της κατανύξεως, η καθαρή συνείδηση, η νέκρωση των μελών που είναι στη γη, της πορνείας, ακαθαρσίας, πάθους, κακής επιθυμίας (Κολ. Γ΄.5), ίσως και κάποιας άλλης πονηρίας που παρατηρείται.

Διότι όποιος καταξιώνεται να ζει αυτά, όχι μόνο μια φορά το χρόνο, αλλά για να πω έτσι, κάνει Πάσχα, κάθε μέρα, και γιορτή πολυπόθητη.

Και όποιος δεν έχει τα όσα είπαμε πριν, αλλά τον κρατούν τα πάθη, αυτός δεν μπορεί να γιορτάζει.

Διότι πως μπορεί να γιορτάζει αυτός που έχει Θεό την κοιλιά;

Και πως αυτός που φλέγεται από σαρκική επιθυμία;

Πως αυτός που λιώνει από φθόνο;

Πως αυτός που βυθίζεται στη φιλαργυρία;

Πως αυτός που υποδουλώνεται στην κενοδοξία;

Πως αυτός που οδηγείται από όλα τα άλλα, πάθη;

…Διότι δεν μπορεί να φωτίζεται αυτός που είναι στο σκοτάδι, αυτός που ταλαιπωρείται από τις αμαρτίες να γιορτάζει…».

Γι’ αυτό λοιπόν τη μοναδική αυτή νύχτα της Αναστάσεως, ας μην έλθουμε σαν απλοί πανηγυριστές.

Έτσι …για το καλό, έτσι γιατί το βρήκαμε.

Ας μην περιορίσουμε το Χριστιανισμό μας σε 10 λεπτά οχλοβοής, σπρωξίματος, επίδειξης, τυπικών ευχών και μετά…

«Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…».

Ας μην φωνάξουμε με τον τρόπο μας για μια ακόμη φορά το «Σταυρωθήτω».

Αλλά να έρθουμε με την βεβαιότητα ότι:

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος…»

Καλή Ανάσταση!

(Πηγή: enoriaka.gr)

Η είσοδος στην αγία πόλη

(Ιωάν. ιβ΄ 12-18)

12 Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, 13 ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. 14 εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· 15 μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. 16 Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. 17 Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. 18 διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

Την επόμενη ημέρα λαός πολύς που είχε έλθει στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα, μόλις άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στην αγία πόλη, πήραν στα χέρια του κλαδιά από φοίνικες και βγήκαν από την πόλη για να Τον υποδεχθούν.

Και καθώς Τον έβλεπαν να εισέρχεται καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι, παραληρούσαν και με συγκίνηση κι ενθουσιασμό φώναζαν:

«Ωσαννά, ευλογημένος είναι αυτός που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο. Αυτός είναι ο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ που περιμέναμε!».

Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Ζαχαρίου που έλεγε:

«Μη φοβάσαι, Ιερουσαλήμ, έρχεται ο βασιλιάς σου καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι».

Εν τω μεταξύ τα πλήθη όλο και αυξάνονταν.

Οι Φαρισαίοι όμως βλέποντας τον ενθουσιασμό του πλήθους ερεθίστηκαν πολύ και σκέφθηκαν να συλλάβουν τον Κύριο το συντομότερο.
Πού όμως οφειλόταν ο μεγάλος ενθουσιασμός του πλήθους;

Γιατί οι απλοί αυτοί άνθρωποι του λαού πανηγύριζαν ασυγκράτητα;

Διότι πολλοί από αυτούς είχαν πληροφορηθεί ότι ο Κύριος είχε αναστήσει πριν από λίγες ημέρες τον Λάζαρο. Και μετέδιδαν την είδηση αυτή από στόμα σε στόμα.

Θεωρούσαν ότι ο Ιησούς, αφού μπορούσε να αναστήσει έναν άνθρωπο, θα μπορούσε ασφαλώς να αναστήσει κι ένα έθνος. Το έθνος τους. Και προϋπάντησαν τον Χριστό κρατώντας κλαδιά φοινίκων, που ήταν σύμβολα νίκης, επειδή ακριβώς τον υποδέχονταν ως νικητή του θανάτου, και όπως ήλπιζαν, νικητή των κατακτητών τους Ρωμαίων.

Τον αναγνώριζαν ως βασιλέα του Ισραήλ, ως τον Μεσσία που περίμεναν. Γι’ αυτό κραύγαζαν στίχους του μεσσιακού Ψαλμού.

Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι ο Κύριος δεν ήταν εγκόσμιος βασιλεύς. Γι’ αυτό και σε λίγες μέρες τα συναισθήματά τους άλλαξαν τόσο ραγδαία. Και Τον σταύρωσαν.

Καθώς εισερχόμαστε στην ιερότερη εβδομάδα του χρόνου, την Μεγάλη Εβδομάδα, ας υποδεχθούμε τον Κύριό μας ο Οποίος πορεύεται προς το εκούσιο Πάθος.

Μη μείνουμε όμως μόνο σε εξωτερικές συγκινήσεις καθώς θα Τον βλέπουμε οδυνώμενο στο σταυρό.

Ούτε να μιμηθούμε τους όχλους της Ιερουσαλήμ στις μεταπτώσεις τους και την επιπολαιότητά τους.

Αλλά να λατρεύσουμε τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας με πίστη αταλάντευτη.

Κατανοώντας ότι αυτός ο Κύριος που πάσχει για μας, που πεθαίνει για μας, είναι ο Κύριος των κυριευόντων και βασιλεύς των βασιλευόντων.

Κι ας Τον υποδεχθούμε ως Αρχηγό της ζωής μας και μόνιμο κατακτητή της καρδιάς μας.

Πηγή: www.xfd.gr

Το μύρο της Αγάπης

Έξι μέρες πριν από την εορτή του Πάσχα ήλθε ο Ιησούς στη Βηθανία στο σπίτι του Λαζάρου, τον οποίο είχε αναστήσει πριν λίγες μέρες.

Εκεί οι συγγενείς του Λαζάρου από ευγνωμοσύνη για το θαύμα που έκανε ο Κύριος, Του ετοίμασαν δείπνο· και η αδελφή του Λαζάρου Μάρθα Τον διακονούσε.

Η Μαρία, η άλλη του αδελφή, είχε αγοράσει πανάκριβο μύρο, άλειψε μ’ αυτό τα πόδια του Ιησού και το σπίτι όλο γέμισε από την ευωδία του μύρου.

Όταν όμως είδε την πράξη αυτή ο φιλάργυρος Ιούδας, διαμαρτυρήθηκε έντονα: γιατί να χυθεί άσκοπα το μύρο και να μην πουληθεί για να δοθεί ως ελεημοσύνη στους πτωχούς;

Δεν ενδιαφερόταν βέβαια για τους πτωχούς, αλλά το είπε αυτό διότι κρατούσε το ταμείο κι από αυτό υπέκλεπτε χρήματα.

Τότε ο Ιησούς του απάντησε:

Άφησε ήσυχη τη γυναίκα, διότι φύλαξε το μύρο αυτό για τον ενταφιασμό μου.

Τους φτωχούς πάντοτε θα τους έχετε κοντά σας, εμένα όμως όχι.

Με τα λόγια αυτά ο Κύριος επιβράβευσε την πράξη αυτή της Μαρίας.

Γιατί άραγε;

Είχε ανάγκη ο Κύριος από το μύρο της;

Όχι ασφαλώς.

Αλλά διότι η Μαρία με την πράξη της αυτή εκδήλωσε μια αληθινή και γνήσια αγάπη και ευγνωμοσύνη προς τον ευεργέτη της, πολύ ανώτερη από αυτήν που είχαν άλλοι.

Πρόσφερε το πολύτιμο μύρο της με τόση αφθονία, χωρίς να υπολογίσει το πολύ μεγάλο οικονομικό κόστος του.

Εάν είχε κάτι άλλο πολυτιμότερο να προσφέρει στον Κύριο, θα το προσέφερε κι αυτό.

Τι κι αν οι μαθητές δεν κατενόησαν τότε την πράξη της;

Τι κι αν ο Ιούδας διαμαρτυρήθηκε δόλια;

Η Μαρία δεν φοβήθηκε καμία αντίδραση.

Δεν αδιαφορούσε βέβαια για τους πτωχούς, αλλά αγαπούσε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο τον Κύριό της.

Η αγάπη και ευγνωμοσύνη της Μαρίας έκρυβε επιπλέον και βαθιά ταπείνωση. Διότι στους Ιουδαίους θεωρούνταν εξευτελισμός να παρουσιασθεί μία γυναίκα με ξέμπλεκα τα μαλλιά της μπροστά σε άλλους. Και μάλιστα να κάνει ένα έργο τόσο ταπεινωτικό!

Αυτή όμως δεν δίστασε να κάνει κάτι που θα την ταπείνωνε.

Αυτή ήθελε να εκδηλώσει την αγάπη της προς τον Κύριο.

Τίποτε άλλο δεν σκεφτόταν.

Διότι αισθανόταν ότι ο Κύριος ήταν ευεργέτης της, ο λυτρωτής της και όλου του κόσμου.

Με την πράξη της αυτή η Μαρία διδάσκει κι εμάς ότι η αγάπη μας και η ευγνωμοσύνη μας προς τον Κύριο δεν πρέπει να μειώνεται από κανένα εμπόδιο.

Και ότι όταν αυτή η αγάπη μας προς τον Κύριο είναι η πρώτη και μεγαλύτερη, τότε επιστρέφει πίσω σε μας πολύ πιο πλούσια.

Διότι η Μαρία απ’ αυτή την πράξη της δέχθηκε την πνευματική ευωδία του Χριστού, τη χάρη του και την ευλογία του.

Ας προσφέρουμε λοιπόν κι εμείς στον Κύριο το μύρο της αγάπης, της ευγνωμοσύνης και της λατρείας μας και θα αισθανθούμε το μύρο της θείας αγάπης να ευωδιάζει μέσα μας και γύρω μας, και να ζωογονεί την ψυχή μας.

(Πηγή: www.xfd.gr)

Η αντιμετώπιση των λογισμών

( Από τον γέροντα Παϊσιο)

« Σκολιοί γαρ λογισμοί χωρίζουσιν από Θεού ».

Ρωτήσαμε μια ημέρα το Γέροντα για το εξής πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε:

Γέροντα, μας λέτε συνέχεια να έχουμε καλό λογισμό.

Θα σας πούμε όμως μια περίπτωση, για να δούμε τι μας συμβουλεύετε να απαντούμε. Έρχονται μερικοί άνθρωποι και μας λένε:
- Ο τάδε ιερέας παίρνει πολλά λεφτά από τα μυστήρια, ο τάδε καπνίζει πολύ τσιγάρο στα καφενεία, ο άλλος λένε πως είναι ανήθικος και γενικά βγάζουν ένα δριμύ κατηγορητήριο εναντίον των κληρικών και μάλιστα παρουσιάζουν μαζί και αποδείξεις των όσων λένε.

Σε αυτούς τους ανθρώπους τί μπορούμε να λέμε;

Τότε ο Γέροντας άρχισε να μας λέει:
- Γνώρισα εκ πείρας ότι σε αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες.

Τρίτη δεν υπάρχει, ή στη μια θα είναι ή στην άλλη.

Η μια, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα.

Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο υπάρχει.

Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζουν, και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο έχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μία μύγα, πετώντας μέσα σε αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω από όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει.

Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει να καθίσει πάνω σε αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό. Και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα σου απαντούσε πως δεν γνωρίζει καν τι είναι αυτά. «Εγώ, θα σου πει, ξέρω πού υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές».
Η μια λοιπόν μερίδα ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα.

Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει , αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.

Η άλλη κατηγορία ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα.

Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει.

Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνία ένα λουκούμι.

Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και δεν θα καθίσει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι. Και μόνον εκεί θα σταθεί.

Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις πού υπάρχουν σκουπίδια, εκείνη θα σου πει ότι δεν γνωρίζει. Θα σου πει «εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια» και γενικά θα είναι γνώστης όλων των καλών και θα έχει παντελή άγνοια όλων των κακών.

Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά.

Όταν σε ένα δρόμο βρεθούν να περπατούν δύο άνθρωποι , οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τότε, φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θα αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες.

Όταν όμως περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάζει με χώμα και με καμιά πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται από τις βρωμιές.

Και κατέληξε ο Γέροντας:

- Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους και με δυσκολεύουν - τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους.

Από το βιβλίο «Ο Γέρων Παϊσιος»

Ο βοσκός και ο γιάπης

Ένας βοσκός, ενώ έβοσκε τα πρόβατά του σε μια απόμερη τοποθεσία, βλέπει από μακριά να πλησιάζει μια αστραφτερή ΒΜW.

Ο οδηγός, ένας νεαρός ντυμένος με κοστούμι Versace, παπούτσια Gucci, γυαλιά ηλίου Ray Ban και Yves Saint Laurent γραβάτα, σταματάει δίπλα του, κατεβάζει το παράθυρο και του λέει: "Αν σου πω ακριβώς πόσα πρόβατα έχεις στο κοπάδι σου, θα μου δώσεις ένα;"

Ο βοσκός κοιτάει το νεαρό, που ήταν φανερά ένας γιάπης, κοιτάει και το κοπάδι και του απαντά ήρεμα: "Ναι, γιατί όχι;"

Αμέσως λοιπόν ο γιάπης κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μαζί με ένα Dell laptop το οποίο και συνδέει με ένα Motorola κινητό με παγκόσμια σύνδεση της AT&T.
Αφού συνδέεται με το Internet, πηγαίνει σε μια σελίδα της NASA, και επιλέγει ένα σύστημα δορυφορικού προσδιορισμού τοποθεσίας GPS το οποίο υπολογίζει την ακριβή τοποθεσία στην οποία βρίσκονται και αποστέλλει τα στοιχεία αυτά σε ένα άλλο δορυφόρο της ΝASA ο οποίος σκανάρει την περιοχή και βγάζει μια φωτογραφία υπέρ-υψηλής ανάλυσης.

Αφού επεξεργάζεται τη φωτογραφία με το πρόγραμμα Adobe Photoshop, στέλνει την εικόνα σε ένα εργαστήριο ερευνών στο Αμβούργο, στη Γερμανία και μετά από μερικά δευτερόλεπτα λαμβάνει στο Palm Pilot του ένα e-mail που επιβεβαιώνει ότι η φωτογραφία έχει αναλυθεί και τα στοιχεία έχουν καταχωρηθεί σε μια βάση δεδομένων.

Μέσω μίας σύνδεσης ΟDBC εισχωρεί σε μια MS-SQL database και καταχωρεί όλα τα στοιχεία σε ένα φύλλο εργασίας Excel το οποίο και στέλνει μέσω e-mail στο Blackberry του.
Μετά από λίγα λεπτά εκτυπώνει μια έκθεση 150 σελίδων με έγχρωμες φωτογραφίες από τον καινούργιο του HP LaserJet εκτυπωτή και αφού τη διαβάζει λέει στο βοσκό:
"Έχεις ακριβώς... 1586 πρόβατα!!!!".

"Ακριβώς. Καλώς λοιπόν, μπορείς να πάρεις όποιο πρόβατο θέλεις" λέει ο βοσκός και κοιτάζει το νεαρό καθώς διαλέγει το ζώο και το μεταφέρει στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.

Εκείνη τη στιγμή, λέει ο βοσκός στο νεαρό manager:

"Να σου πω, .......... αν βρω ακριβώς τι δουλειά κάνεις, θα μου επιστρέψεις το πρόβατο";

Ο γιάπης το σκέφτεται για μια στιγμή και μετά λέει γελώντας στο βοσκό:
"ΟΚ, γιατί όχι;"

" Είσαι σύμβουλος επιχειρήσεων" λέει ο βοσκός.

"Απίστευτο λέει αποσβολωμένος ο νεαρός. Eτσι είναι!! Μα πως το μάντεψες;"

"Δεν είναι και τόσο δύσκολο", λέει ο βοσκός.

1.- "Ήρθες χωρίς να στο ζητήσει κανείς,

2.- θέλεις να πληρωθείς για μια απάντηση την οποία ήδη ξέρω,

3.- σε μια ερώτηση που δεν σε ρώτησε κανείς

4.- και όλα αυτά ενώ δεν έχεις ιδέα για τη δουλειά μου.

Τώρα , δώσε μου πίσω το σκύλο μου!"

Τύχη: μαγνητίστε την και κρατήστε την

Υπάρχουν άνθρωποι που η τύχη πραγματικά πέφτει στα πόδια τους κι άλλοι που σέρνουν μονίμως πίσω τους μια αλυσίδα γκαντεμιάς.

Οι περισσότεροι βρισκόμαστε κάπου στη μέση με τις ατυχίες μας, που τις θεωρούμε σαφώς περισσότερες απ όσες μας αξίζουν, και με κάποια διαλείμματα εύνοιας της μοίρας, που δεν θα είχαμε αντίρρηση να είναι περισσότερα και με μεγαλύτερη διάρκεια.

Υπάρχουν όμως τρόποι να προσελκύσουμε και προπάντων να κρατήσουμε κοντά μας αυτή την άστατη θεά, πέρα από πέταλα, τετράφυλλα τριφύλλια και άλλα παγανιστικά;
Τι κάνει τους ανθρώπους τυχερούς;

Γιατί πολλές φορές μια απλή στράκα των δακτύλων της τύχης δεν αρκεί για να φέρει όλα αυτά που επιθυμούμε, κι ας συμπληρώνονται κατά εκατομμύρια οι στήλες όταν το Τζόκερ έχει τζακ-ποτ, κι ας ανεβαίνουν οι τηλεθεάσεις αλλά και κυρίως οι υποψήφιες συμμετοχές σε τηλεπαιχνίδια τύπου Λεφτά στα τυφλά και Deal. Και αναφερόμαστε φυσικά στα κέρδη που έχουν να κάνουν καθαρά με τύχη και όχι με σκληρή δουλειά, ικανότητες, γνώσεις ή ταλέντα.

Ίσως όλοι μας κατά καιρούς να έχουμε βιώσει την απογοήτευση από κάτι που έμοιαζε με εύνοια της μοίρας, αλλά τελικά αποδείχθηκε σαπουνόφουσκα.

Σαν να ανοίγει μια πορτίτσα και πριν προλάβουμε να περάσουμε να ξανακλείνει.

Ή να περνάμε, αλλά να συναντάμε... ντουβάρι.

Η καλή τύχη, αφού μας ρίξει ένα φευγαλέο χαμόγελο κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι, απλώς μας γυρίζει περιφρονητικά την πλάτη και πάει να σκορπίσει τις χάρες της σε άλλους.

Τους τυχερούς.

Και σαν μικρά παιδιά δεν συγκρατούμε ένα παράπονο προς αυτό το τόσο μεροληπτικό Σύμπαν: «γιατί δηλαδή αυτός και όχι εγώ;».

Σκεφτήκατε ποτέ όμως ότι ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσουμε κι εμείς την εύνοια της τύχης είναι, αντί να φθονούμε αυτούς που μοιάζουν να κερδίζουν στη ζωή, να δούμε πώς το καταφέρνουν;

Τουλάχιστον αυτό έχουν κάνει κατά καιρούς πολλοί ειδικοί και μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. (Και ναι, το κάνουν ενστικτωδώς και οι περισσότεροι από τους αξιοζήλευτους τυχερούς στους οποίους θα θέλαμε κι εμείς οι υπόλοιποι να μοιάσουμε.)

Τι τους κάνει τυχερούς;

Ο ψυχολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χερτφορντσάιρ Ρίτσαρντ Γουάιζμαν επί μια δεκαετία ερεύνησε εκείνο που ο ίδιος χαρακτήρισε «αντίκτυπος στη ζωή των ανθρώπων των ευκαιριών, της καλοτυχίας και του να βρίσκονται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή».

Χρησιμοποίησε 400 εθελοντές, από 18 έως 84 ετών, από τους οποίους άλλοι θεωρούσαν τον εαυτό τους τυχερό και άλλοι όχι, και μέσα από ερωτηματολόγια και πειράματα δημιούργησε έναν κατάλογο από «τυχερές» συμπεριφορές.

Τι έκανε κάποιον άτυχο, σύμφωνα με τα πορίσματά του;

Το να... προσπαθεί κάποιος πάρα πολύ είναι ένας παράγων αποτυχίας, λέει, καθώς το άγχος μειώνει την ικανότητα να βλέπει τις απροσδόκητες ευκαιρίες και τους εναλλακτικούς τρόπους να πετύχει τους στόχους του.

Αντίθετα, οι τυχεροί εμφανίζουν τα ακόλουθα βασικά χαρακτηριστικά:

*Έχουν μια πιο χαλαρή στάση απέναντι στη ζωή και είναι ανοιχτοί απέναντι σε νέες εμπειρίες, ώστε να βελτιώσουν τις ικανότητές τους να αντιλαμβάνονται τις ευκαιρίες ή να δημιουργούν νέες.

*Με δάφορυς τρόπους «καθαρισμού» του νου τους από τις εξωτερικές σκέψεις μπορούν να ακούν τη φωνή της διαίσθησής τους και να παίρνουν πιο αποτελεσματικές αποφάσεις.

*Οι τυχεροί άνθρωποι επιμένουν παρά τις αποτυχίες και δημιουργούν θετική δυναμική στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άλλους, έχοντας προσδοκίες για καλή τύχη που γίνονται αυτό-εκπληρούμενες προφητείες.

*Με το να μην κολλάνε στις ατυχίες και να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους ότι θα μπορούσαν να τους είχαν συμβεί και χειρότερα μετατρέπουν τις ατυχίες σε ευκαιρίες για κάτι καλύτερο.

Ο Γουάιζμαν μέσα από τις παρατηρήσεις του διαμόρφωσε προγράμματα σκέψης και δράσης εμπνευσμένα από τις συμπεριφορές των τυχερών ανθρώπων και έβαλε τους αυτο-θεωρούμενους ως άτυχους να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Δημιούργησε γι αυτόν το σκοπό γκρουπ που περιλάμβαναν και «τυχερούς» και «άτυχους». Και οι μεν και οι δε έπειτα από ένα μήνα διαπίστωσαν ότι συνέρχονταν γρηγορότερα από τις κακοτυχίες τους, μάθαιναν να ακούν περισσότερο τη διαίσθησή τους και πίστευαν ότι είναι πιο τυχεροί.

Το «Σχέδιο τύχη», όπως το ονόμασε ο Γουάιζμαν, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα στο 80% των συμμετεχόντων, κάνοντας τους άτυχους τυχερούς και τους τυχερούς ακόμα τυχερότερους!

Όλη η αφθονία του Σύμπαντος

Μια παρόμοια δουλειά παρατήρησης των χαρακτηριστικών της τύχης έστω και λιγότερο σύμφωνη με τα κριτήρια της επιστημονικής έρευνας έκανε επί είκοσι χρόνια ο δημοσιογράφος του περιοδικού Time Μαξ Γκούντερ, ο οποίος ρώτησε αμέτρητους ανθρώπους τι πιστεύουν ότι έχουν οι τυχεροί που δεν έχουν οι υπόλοιποι.

Συνόψισε τα ακόλουθα πέντε χαρακτηριστικά:

*Οι τυχεροί έχουν μια άνεση να ξεκινούν φιλικές επαφές με τους άλλους, δημιουργώντας ένα είδος μαγνητικού πεδίου που καλεί τον άλλο να αισθανθεί άνετα. Όσο μεγαλύτερο είναι αυτό το δίκτυο, τόσο αυξάνονται οι ευνοϊκές πιθανότητες.

*Οι τυχεροί έχουν την ικανότητα να βιώνουν προαισθήματα ακριβείας και μετά να ενεργούν βάσει αυτών. Μπορούν επιπλέον να ξεχωρίσουν τα γνήσια προαισθήματα από τους ευσεβείς πόθους.

*Οι τυχεροί έχουν τάση να είναι τολμηροί άνθρωποι, αλλά όχι απερίσκεπτοι, ενώ εκείνοι που αυτοχαρακτηρίζονται άτυχοι συχνά είναι παθητικοί και φοβούνται την αλλαγή.

*Οι τυχεροί ξέρουν πώς να βγαίνουν γρήγορα από τις φθοροποιές καταστάσεις. Κατά κάποιον τρόπο ξεφορτώνονται την κακή τύχη πριν να γίνει χειρότερη.

*Τέλος, οι τυχεροί είναι γενικά ευτυχισμένοι, αλλά όχι κατ' ανάγκη αισιόδοξοι. Έχουν έναν υγιή πεσιμισμό, με την έννοια ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν και το χειρότερο.

Αυτό το τελευταίο πάντως είναι μια λεπτή ισορροπία.

Γιατί πράγματι εκείνο που χαρακτηρίζει τους τυχερούς είναι ότι τηρούν το απόφθεγμα «είσαι ό,τι σκέφτεσαι» και οι ίδιοι ΠΑΝΤΑ σκέφτονται τον εαυτό τους ως τυχερά άτομα.

Ή μάλλον όπως το θέτει ο Γουέιν Ντίερ στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο "Σε Αρμονία" (κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Έσοπτρον»), όπως δεν θα βρείτε το φως ψάχνοντας μέσα στο σκοτάδι, έτσι δεν θα βρείτε την αφθονία παραδέρνοντας με τη συνείδηση της ανεπάρκειας.

Γίνεστε αυτό που σκέπτεστε όλη μέρα, λέει ο Ντίερ και παραθέτει τις καταστάσεις που διαταράσσουν την ισορροπία μας εμποδίζοντάς μας να πάρουμε κι εμείς μερίδιο από την αφθονία που μπορεί να μας παρέχει το Σύμπαν, εφόσον βέβαια είμαστε σε θέση να τη δούμε και να πιστέψουμε σ' αυτήν.

Έτσι, εκείνα που μας αποκλείουν από την υλική αλλά και την πνευματική ευημερία είναι:

*Η ενασχόληση και οι θλιβερές συζητήσεις σχετικά μ εκείνο που λείπει από τη ζωή μας.

*Τα παράπονα προς όποιον είναι διατεθειμένος να μας ακούσει για τους λόγους που μας εμποδίζουν να έχουμε περισσότερα.

*Η καλλιέργεια μιας εσωτερικής εικόνας του εαυτού μας ως πέρα για πέρα άτυχου.

Ο Ντίερ λέει ότι αυτοί οι τρόποι σκέψης και ύπαρξης απλώς προσελκύουν περισσότερες ελλείψεις.

Αντίθετα, ο τρόπος για να προσελκύσουμε την αφθονία στη ζωή μας είναι να καταργήσουμε τα συστήματα σκέψης που μας κρατούν κολλημένους... στην γκαντεμιά μας.

Σκέψεις δηλαδή του τύπου:

*Δεν είναι θέλημα του Θεού.
*Δεν μπορούν όλοι να είναι πλούσιοι.
*Δεν μου αξίζει.
*Έχω περιορισμένες ικανότητες και χαρίσματα.
*Ποτέ δεν ήμουν τυχερός.

Από αυτοεκτίμηση πώς πάτε;

Η αμφιβολία ως προς το αν πράγματι δικαιούται κανείς κάτι καλύτερο στη ζωή του είναι ένας σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας.

Είναι η λεγόμενη χαμηλή αυτοεκτίμηση από την οποία πηγάζουν πολλά δεινά και η ατυχία. Αν δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, πολύ απλά δεν θα το έχεις.

Έτσι, όσο αφελές κι αν φαίνεται,

*Πάντα ήταν έτσι.
*Δεν ξέρω πώς να σκέπτομαι για να προσελκύσω αρμονία στη ζωή μου.

Ο Ντίερ μάς καλεί να δούμε το Σύμπαν σαν μια πηγή αφθονίας που προσφέρεται σε όλους ανεξαιρέτως, να αρνηθούμε να σκεφτόμαστε όσα μας λείπουν ή δεν πραγματοποιήθηκαν στη ζωή μας και να κάνουμε σκέψεις που να εναρμονίζονται με την επιθυμία να διαθέτουμε την αφθονία σε όλες τις πλευρές της ζωής μας.

Μπορεί πράγματι αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε να αλλάξουμε και την πραγματικότητά μας.

Το άλλο πνευματικό σημείο στην προσέλκυση της τύχης έχει να κάνει με την επιβεβαίωση που παρέχουμε στον εαυτό μας ότι εκείνο που επιθυμούμε αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιηθεί. Εδώ βοηθά ο δημιουργικός οραματισμός (το να βλέπουμε δηλαδή με τη φαντασία μας όσο πιο ζωντανά και λεπτομερειακά γίνεται εμάς μέσα στην επιθυμητή κατάσταση) και οι θετικές δηλώσεις, οι φράσεις δηλαδή που επαναλαμβάνουμε μέσα μας και εκφράζουν τη βεβαιότητά μας ότι μπορούμε να επιτύχουμε αυτό που επιθυμούμε.

Όμως υπάρχει και μια τρίτη, ακόμα πιο σημαντική πλευρά στην πνευματική διάσταση της τύχης: η ανταπόδοση ή μάλλον η έμπρακτη έκφραση της ευγνωμοσύνης γι' αυτά που μας δίνει η ζωή με το να τα μοιραζόμαστε.

Τα «τάματα» σ' αυτή τη βαθιά σοφία βασίζονται.

Και αν προσέξετε τους τυχερούς ανθρώπους, θα διαπιστώσετε ότι είναι εκείνοι που μοιράζονται τα αγαθά αλλά και τον εαυτό τους με τους άλλους ό,τι και να έχουν, ακόμα και πριν αποκτήσουν όλα εκείνα που οι υπόλοιποι ζηλεύουν.

Ακόμα και ο αρχι-τεχνοκράτης Μπιλ Γκέιτς της Microsoft, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου και αυτοδημιούργητος, έχει ήδη μοιράσει σε φιλανθρωπίες τη μισή του περιουσία.

Ε, σίγουρα κάτι θα ξέρει...