«Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,
ποῦ ἔδυ σου το κάλλος;»
Ως προς τη μετάφρασή του, υιοθετώντας την αισθητική του Βάρναλη από τη “Μάνα του Χριστού”, θα μπορούσαμε να πούμε: «Άνοιξή μου γλυκιά, γλυκό μου παιδί, πού χάθηκε η ομορφιά σου;»
Διάλεξα αυτόν τον ύμνο γιατί θέλω να σταθώ στη λέξη «ἔαρ», δηλαδή στην «άνοιξη». Καθώς η φράση «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ» πολλές απομονώνεται και καθώς η γιορτή τού Πάσχα είναι ταυτισμένη με την εποχή της άνοιξης, συχνά το άκουσμα της λέξης μεταφέρει το νου σε αυτήν τη σημασία. Για να θυμηθούμε ξανά το Βάρναλη από το ίδιο ποίημα: «Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι / ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες… Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου / Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις».
