Η φθινοπωρινή πραγματικότητα

Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναγέννηση της άνοιξης. Για πολλούς ανθρώπους, το φθινόπωρο είναι η εποχή της ανανέωσης και η αφετηρία για επίτευξη νέων στόχων στη ζωή. 

Με την επιστροφή από τις διακοπές,  οι άνθρωποι προσδοκούν ότι με «γεμάτες μπαταρίες» θα είναι πιο έτοιμοι να αντιμετωπίσουν δυναμικά τις απαιτήσεις της καινούργιας χρονιάς.

Αφιερώνουν πολύ χρόνο στην δουλειά τους, οργανώνουν τους στόχους τους και εμπλέκονται σε νέες δραστηριότητες.

Είναι μια εποχή, που μπορούμε να τη δούμε με ελπιδοφόρα διάθεση, να βάλουμε νέους στόχους, νέα ξεκινήματα, νέες φιλίες ή να επανασυνδεθούμε με άτομα που στερηθήκαμε την παρουσία τους το καλοκαίρι.

Με αισιοδοξία και καλή διάθεση, χωρίς υπερβολές και τάση να επηρεαζόμαστε από το γενικότερο κοινωνικό κλίμα δυσφορίας, ας αναρωτηθούμε τι καλό αντιπροσωπεύει για τον καθένα το φθινόπωρο.

Τι συμβαίνει  όμως και με τα πρώτα πρωτοβρόχια, οι περισσότεροι από εμάς μελαγχολούμε; 

Η συνέχεια της αναζήτησης...

H αναζήτηση της Ιθάκης που σας υποσχέθηκα...

Η πανέμορφη σπηλιά στους Αντιπαξούς

 Βουτιές από το πλοίο στα διάφανα νερά 
απερίγραπτου χρώματος και μοναδικής αίσθησης...

Μικροί, μεγάλοι όλοι μπήκαν στο παιχνίδι...

 Μπάνιο στα μαγικά διαφανογάλανα νερά...

 Οι Αντιπαξοί, όπου ζουν μόνιμα μόνο 20 κάτοικοι!!!

Μέσα στη σπηλιά για μπάνιο και εξερεύνηση...

 Όλοι χαλαροί, χαρούμενοι και χαμογελαστοί ...
  
Η απόλυτη χαλάρωση...

Και ντουζάκι στο πλοίο για όλους τους λουόμενους...

Άλλο ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα...

που σου κόβει την ανάσα...

Όλα έγιναν κατακόκκινα...

Ένα όνειρο μαγικό που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ...

 Στο γραφικό Φισκάρδο της Κεφαλονιάς

 

 Η σπηλιά του Παπανικολή στο Μεγανήσι  
(Εδώ λένε ότι κρυβόταν το υποβρύχιο Παπανικολής, με κυβερνήτη τον Μίλτο Ιατρίδη,
μετά τις αποστολές του στο Ιόνιο στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο)

 Μπήκαμε σχεδόν μέσα στη σπηλιά με το πλοίο...

 

 Μπάνιο και στο Σκορπιό του Ωνάση...

Πετύχαμε και μια νύφη με το γαμπρό 
και τους κουμπάρους έτοιμους για απόδραση...
 

Αλλά εμάς μας περιμένει ο "ΟΔΥΣΣΕΑΣ" 
να βρούμε την Ιθάκη...

Ακόμη την ψάχνουμε...


Ελλάδα! Η πιο όμορφη χώρα του κόσμου!!!

Ποιός θα κάνει τη σπουδαία δουλειά;

Αυτή είναι μια ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που ονομάζονταν:

Ο Καθένας, 
Ο Κάποιος, 
Ο Τυχαίος και 
Ο Κανένας

Σε κάποια φάση θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους...

Ήταν, λοιπόν, να γίνει μια σπουδαία δουλειά και...

Ο Καθένας ήταν βέβαιος ότι ο Κάποιος θα την κάνει.

Ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει αλλά ο Κανένας την έκανε.

Ο Κάποιος θύμωσε γι' αυτό, γιατί ήταν δουλειά του Καθένα.

Ο Καθένας σκέφθηκε ότι ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει.

Αλλά ο Κανένας διαπίστωσε ότι ο Καθένας μπορούσε να την κάνει.

Τελικά ο Καθένας κατηγόρησε τον Κάποιο 

όταν ο Κανένας έκανε ότι ο Τυχαίος μπορούσε να κάνει.

ΑΣ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ…

ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

Μήπως -κάπως έτσι- «ανευθυνο-υπεύθυνα» λειτουργούμε όλοι σε κάποια φάση της ζωής, αδιαφορώντας για την κοινωνία, για το συνάνθρωπο, για τις ανάγκες που προκύπτουν, αδιαφορώντας ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό;

Μήπως πιστεύουμε πως κάποιος άλλος είναι ο «σωτήρας», αυτός που θα κάνει τη σπουδαία δουλειά και θα βάλει τα πράγματα, την κοινωνία και τη ζωή μας σε τάξη;

Παρακολουθούμε τα γεγονότα από απόσταση, σαν κινηματογραφική ταινία, λέμε αυτό δεν μας αφορά ή δεν είναι της αρμοδιότητάς μας, συνήθως γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε ή δυσανασχετούμε όταν κάτι δεν γίνεται σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον και θεωρούμε ότι έτσι κάναμε το καθήκον μας...

Η πρώτη μας συνηθισμένη αντίδραση είναι να αποποιηθούμε τις ευθύνες που τυχόν να μας αναλογούν και να ψάξουμε να βρούμε ένα άλλο άτομο ή κοινωνική ομάδα να λειτουργήσει ως δοχείο το οποίο θα προτιμούσαμε να κάνει αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε.

Αυτή είναι η πιο σκοτεινή αλλά και η πιο σημαντική όψη του νομίσματος που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε και να δεχτούμε την έννοια της προσωπικής μας ευθύνης ως μέσο αυτοεξέλιξης και προόδου σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τότε θα έχουμε πολλαπλό όφελος.
 
Για να το καταφέρουμε αυτό, θα πρέπει να πετάξουμε τα όρια που θέσαμε στον εαυτό μας, να σπάσουμε τα σύνορα, όπως πολύ όμορφα λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:

Ποτέ μην παραδεχτείς τα όρια του ανθρώπου.
Να σπας τα σύνορα.
Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου.
Να πεθαίνεις και να λες:
Θάνατος δεν υπάρχει...

Αναζητώντας την Ιθάκη...

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Ιθάκη

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
'Αλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχή την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 

(Kωνσταντίνος Καβάφης)

Εύχομαι σε όλους τους συν-ταξιδιώτες μου

ένα γλυκό, ήρεμο και δροσερό Φθινόπωρο...

Με υγεία, αγάπη και καλή διάθεση πάντα!