24.6.10

Συναισθηματική Αρμονία


Η τέχνη της επικοινωνίας στη ζωή

Γιατί υπάρχουν δυσκολίες στην επικοινωνία; Οι φόβοι και οι ανασφάλειες οδηγούν τον άνθρωπο να υιοθετήσει τρεις συνηθισμένες μάσκες για να μπορεί να οχυρωθεί πίσω από αυτές.
Είναι η μάσκα του παθητικού, του επιθετικού και του χειραγωγού.

Παθητικός είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει να συγκρουστεί, δεν θέλει να «χαλάσει χατίρι» στους άλλους, προτιμά να τον «πατούν» από το να τσακωθεί ή να διεκδικήσει κάτι, ακόμα κι αν έχει δίκιο. Επίσης, δεν αντέχει πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις, ούτε και θέλει να αναταράζει τα λιμνασμένα νερά του ήσυχου ποταμού του βολέματός του. Αυτού του είδους η συμπεριφορά έχει πολλές φορές ως αποτέλεσμα απότομα ξεσπάσματα «από το πουθενά», λόγω συσσώρευσης απωθημένων (βλ. εγκληματικές ενέργειες από ήσυχα άτομα, φιλήσυχους οικογενειάρχες κλπ).

Ο Επιθετικός, αντίθετα, θέλει κατά κάποιο τρόπο να υποτάξει και να λυγίσει τους άλλους ακόμα κι αν αυτό είναι σε βάρος του. Μιλάει δυνατά, διακόπτει, έχει ειρωνικό χαμόγελο, θεωρεί την επίθεση ως την καλύτερη άμυνα.

Ο Χειραγωγός θεωρεί τον εαυτό του επιδέξιο και μακιαβελικό. Κρατάει απόσταση στις συζητήσεις και χρησιμοποιεί τα κενά και τις παύσεις για να δράσει. Παρουσιάζει τον εαυτό του σαν εκπρόσωπο και απαραίτητο ενδιάμεσο. Ποτέ δεν είναι πραγματικά υπεύθυνος. Παίρνει θεατρικές στάσεις, δεν ξέρεις πότε λέει αλήθεια και πότε ψέματα, ενώ συχνά λέει: «ας μιλήσουμε ειλικρινά…», «λέγεται πως...».

Όλες αυτές λοιπόν είναι μάσκες που μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Το σημαντικό είναι να μάθουμε να λειτουργούμε πέρα από εγωισμούς και ανασφάλειες. Τότε μόνο θα λειτουργούμε επιβεβαιωμένα. Επιβεβαιωμένος είναι κανείς όταν είναι ο Εαυτός του με δημιουργικό τρόπο. Όταν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του χωρίς να μπαίνει στο χώρο του άλλου. Όταν δεν φοβάται να ζητήσει κάτι δύσκολο ή έξω από το συνηθισμένο. Όταν χρειαστεί να μπορεί να πει ΟΧΙ με το ρίσκο να μη γίνει αρεστός. Όταν δηλαδή μπορεί να περάσει τη δική του βούληση, προκαλώντας όμως όσο γίνεται λιγότερο πόνο.

Στην επικοινωνία μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου υπάρχει επίσης μια δυσκολία, η οποία ξεπερνιέται μόνο όταν ο άντρας και η γυναίκα είναι επιβεβαιωμένα άτομα κι έτσι σταδιακά επιβεβαιώνουν και τη μεταξύ τους σχέση. Μεταξύ γυναίκας και άνδρα υπάρχουν διαφορές. Πολλές φορές θεωρούμε ότι το αντίθετο φύλο είναι ίδιο με εμάς. Πιστεύουμε πως θέλει ό,τι θέλουμε κι εμείς και ότι αισθάνεται όπως αισθανόμαστε κι εμείς. Αυτό όμως είναι κάτι που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στις σχέσεις των ζευγαριών. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να δίνουμε στο σύντροφό μας αυτό που μας περισσεύει ή μας αρέσει, αλλά αυτό που ο σύντροφός μας χρειάζεται.

Οι άνδρες χρειάζονται μια μορφή αγάπης που να εμπνέει εμπιστοσύνη, αποδοχή και εκτίμηση. Οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερο μία μορφή αγάπης που να εμπνέει φροντίδα, κατανόηση και σεβασμό. Οι άνδρες δραστηριοποιούνται και νιώθουν δυνατοί σε μια σχέση όταν τους ενθαρρύνουν κι όταν αισθάνονται ότι τους εμπιστεύονται και τους χρειάζονται, ενώ οι γυναίκες όταν αισθάνονται ότι τις αγαπούν.
Μόνο όταν ο άνδρας και η γυναίκα μάθουν να σέβονται ο ένας τη διαφορετικότητα του άλλου και να δέχονται τις διαφορές τους, θα μπορέσει να ανθίσει η αληθινή αγάπη. Η αγάπη είναι κάτι μαγικό και πρέπει να θυμόμαστε ότι μπορεί να διαρκέσει αν δεν ξεχνάμε τις διαφορές μας. Μια επιβεβαιωμένη σχέση βασίζεται και στην επιβεβαίωση των ίδιων των ατόμων. Μια σχέση, για να είναι σταθερή, χρειάζεται να έχει ο καθένας την εσωτερική του ταυτότητα και ανεξαρτησία. Χωρίς αυτήν υπάρχει κίνδυνος να χάσουν οι άνθρωποι τον εαυτό τους από υπερβολική οικειότητα και αυτό επιφέρει δυστυχία και μαρασμό. Ακριβώς όπως οι άνδρες πρέπει να μάθουν την τέχνη του να ακούν, για να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες μιας γυναίκας για αγάπη, έτσι κι εκείνες πρέπει να μάθουν την τέχνη του να δίνουν δύναμη σ’ έναν άνδρα, την τέχνη του να μπορούν να τον εμπνέουν.

Βαθιά μέσα σε κάθε άνδρα υπάρχει ένας ήρωας, ένας ιππότης με αστραφτερή πανοπλία. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο ήρωας αυτός θέλει να προστατεύσει τη γυναίκα που αγαπά. Όμως αυτό γίνεται μόνο όταν εκείνος αισθάνεται ότι η σύντροφος του τον εμπιστεύεται. Το μυστικό για να γίνει δυνατός ένας άνδρας είναι να μην προσπαθήσει ποτέ μια γυναίκα να τον αλλάξει και να του κάνει παρατηρήσεις για τη συμπεριφορά του. Όταν ένας άνδρας αισθάνεται ότι έχει την εμπιστοσύνη και την αποδοχή που χρειάζεται σε μια σχέση, τότε αλλάζει από μόνος του. Όταν οι γυναίκες κάνουν παρατηρήσεις σ’ έναν άνδρα, είναι σαν να του αφαιρούν μέρος της δύναμης του. Οι γυναίκες περισσότερο χρειάζεται να μάθουν να συγχωρούν και να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, έτσι ώστε να μην εξαρτάται η ευτυχία τους από τον άνδρα. Τότε θα ωριμάσουν κι εκείνες.

Πως να έχουμε αρμονικές σχέσεις

Ένα από τα πράγματα που όλοι ονειρευόμαστε είναι η τέχνη της επιτυχίας που βασίζεται πάντα στις ανθρώπινες σχέσεις. Πάντα χρειαζόμαστε μία επιτυχία, ακόμα και μικρή, που να μας αφήσει έστω και μια μικρή δόση ικανοποίησης και γαλήνης.

Υπάρχουν κάποια απλά κλειδιά για να το κατορθώσει κανείς αυτό, γιατί δεν αρκεί να το ονειρεύεται για να γίνει ένας επιτυχημένος άνθρωπος. Χρειάζεται να δράσει, να ξέρει πώς να αναπτύξει μια υγιή δραστηριότητα, θεμελιωμένη στη θέλησή του. Ας θυμηθούμε εκείνη την παλιά συμβουλή του να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

- Να κάνουμε καλά όλες τις εργασίες που αναλαμβάνουμε, όχι μόνο για την ανταμοιβή που τυχόν θα πάρουμε αλλά και για την ικανοποίηση του να επαληθεύσουμε τη δική μας αποτελεσματικότητα.
- Να μην αφήνουμε να μας ισοπεδώσουν τα προβλήματα, όσο δύσκολα και να μας φαίνονται. Αντίθετα, να ενεργοποιήσουμε τη φαντασία μας για να ψάξουμε λύσεις και διεξόδους.
- Να αντιληφθούμε τις δυσκολίες σαν δοκιμασίες για τη διάνοια και τη βούλησή μας.
- Να ξέρουμε να εκμεταλλευόμαστε τις ευκαιρίες. Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, αλλά αν προχωράμε με κλειστά μάτια, δεν θα μπορούμε να τις ανακαλύψουμε.
- Να εξασκούμαστε συνέχεια στην αγάπη, που είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τους άλλους. Να βοηθάμε χαρούμενα και γενναιόδωρα τους άλλους, που είναι ο καλύτερος τρόπος να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας.
- Να βελτιώνουμε καθημερινά όλα όσα κάνουμε. Να βελτιώνουμε συνεχώς όλα όσα μας περιβάλλουν.


Όποιος κατορθώσει να εφαρμόσει αυτά τα λίγα κλειδιά θα είναι ένας άνθρωπος σίγουρος για τον εαυτό του, ένας άνθρωπος ικανοποιημένος. Ακόμη, χρειάζεται ο άνθρωπος να αποκτήσει ανεξάρτητη, αυτόνομη σκέψη. Κάποιοι νομίζουν ότι δείχνουν δημιουργικότητα, ενώ δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουν τις ιδέες που τους έχουν εμφυτευτεί τόσα χρόνια, είτε από την εκπαίδευση είτε από το περιβάλλον στο οποίο ζουν, μπλοκάροντας έτσι την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας μιας συγκεκριμένης κατάστασης ή προβλήματος. Για να έχει λοιπόν κάποιος τις δικές του ιδέες, τη δική του φαντασία, χρειάζεται να έχει ένα νοητικό σώμα ελεύθερο, που να έχει σπάσει τη συνήθεια να στηρίζεται στις γνώμες των άλλων, ακολουθώντας λίγο-πολύ τη μόδα.

Η δημιουργική σκέψη χρειάζεται ένα πνεύμα ανοικτό προς μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Ο άνθρωπος πρέπει να αναρωτιέται για τον άνθρωπο, την πόλη, τον κόσμο, την ιστορία, την επιστήμη, την τέχνη, τα σύγχρονα προβλήματα. Πρέπει να τείνουμε προς πιο ολιστικές γνώσεις που να διευκολύνουν μια συναισθηματική ισορροπία. Για να αναπτύξει κανείς τη δημιουργικότητά του, χρειάζεται να μάθει να κυριαρχεί πάνω στην προσωπικότητά του. Να μάθει δηλαδή να χειρίζεται με τέτοιο τρόπο τα διάφορά επίπεδά της (το φυσικό, το ενεργειακό, το συναισθηματικό και το νοητικό επίπεδο) ώστε να του επιτρέπει να προβάλει σωστά και αποτελεσματικά τη συμπεριφορά του στον κόσμο, με αρμονικές και θετικές πράξεις.

Επίσης η επιτυχία της επικοινωνίας βασίζεται στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε. Το να μιλάμε είναι ένας από τους πιο όμορφους τρόπους για να επικοινωνούμε, για να κάνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα να ρέουν από εμάς προς τους άλλους. Όμως είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς έτσι ώστε να μπορεί να κρατήσει μια ωφέλιμη συζήτηση. Ας δούμε το γιατί.

Για να συζητήσουμε χωρίς να γεμίσουμε με ανοησίες το χρόνο, χρειάζεται να έχουμε να πούμε κάτι σοβαρό, σημαντικό. Χρειάζεται να έχει κανείς την ψυχή γεμάτη και την προσοχή ξύπνια, ώστε να βγάλει από μέσα του εκείνα που αποτελούν μέρος του εσωτερικού του κόσμου. Για να συζητήσουμε δεν πρέπει να φοβόμαστε τις δικές μας ιδέες ούτε τις ιδέες των άλλων. Ακριβώς η συζήτηση επιτρέπει αυτήν την υγιή ανταλλαγή μεταξύ εκείνων που ξέρουν πώς να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, χωρίς να πάψουν να ακούνε τα λόγια του συνομιλητή τους. Για να συζητήσουμε, χρειάζεται πρώτα να ξέρουμε να ακούμε. Αυτό απαιτεί να δίνουμε προσοχή, να εκτιμάμε αυτά που μας λένε οι άλλοι, να καταλαβαίνουμε γιατί μας λένε όσα μας λένε, να διαβάζουμε τα μάτια εκείνου που μιλάει όσο ακούμε τα λόγια του, να συνεργαζόμαστε σιωπηλά με χειρονομίες που να δείχνουν την ενεργή μας συμμετοχή στο διάλογο.

Να ακούμε, σημαίνει να ξέρουμε να επεμβαίνουμε την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να διακόπτουμε απότομα και χωρίς να παραβλέπουμε αυτά που ο άλλος λέει. Είναι να απαντούμε ξεκινώντας από εκείνα που μας έχουν πει και να σχηματίζουμε μια έξυπνη κλωστή, για να μπορεί η συζήτηση να έχει μια κατεύθυνση κι ένα νόημα, δηλαδή μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Αυτός που είναι ικανός να συζητάει εναλλάσσοντας έξυπνα τις επεμβάσεις του με αυτές των άλλων, αυτός που ακούει τους άλλους τουλάχιστον όσο τον εαυτό του, αυτός ξέρει να συλλέγει θησαυρούς από όλες τις γωνίες και κάθε λεπτό της ζωής του. Αναπτύσσει την παρατηρητικότητα, την υπομονή, το σεβασμό και την ικανότητα του στοχασμού.



Το να ξέρουμε να ακούμε 
είναι ο καλύτερος τρόπος 
να μάθουμε να μιλάμε 
και να επικοινωνούμε.

21.6.10

Θιασώτες του κοπαδιού;

Τι επηρεάζει τις εκάστοτε επιλογές μας;
Ξέρουμε τί κάνουμε;
Υποστηρίζουμε την πλειοψηφία και αποδεχόμαστε τις κοινές αλήθειες;
Υπερασπιζόμαστε τη γνώμη μας ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι είναι αντίθετοι με όσα υποστηρίζουμε; 
Μελετάμε καλά την κατάσταση πριν εκφράσουμε την κρίση μας για θέματα που μας απασχολούν καθημερινά; 
Αγοράζουμε κάτι επειδή το έχουν αποκτήσει όλοι οι άλλοι γύρω μας;
Ακολουθούμε τυφλά το κοπάδι;
Ίσως δεν μας ευχαριστεί, όμως συχνά προσαρμόζουμε τη ζωή και τη συμπεριφορά μας στον μέσο όρο.
Υποκινούμαστε από στερεότυπα, προκαταλήψεις ή συνήθειες που υιοθετούμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε ποιες περιστάσεις και γιατί;
Από φόβο μήπως περιθωριοποιηθούμε ή μήπως οι υπόλοιποι μάς χλευάσουν.
Ίσως πολλές φορές η εμμονή στις θέσεις μας προκαλεί ψυχολογική κόπωση.
Ένα άλλο ισχυρό κίνητρο σχετίζεται με την επιθυμία μας να αποτελούμε μέρος ενός συνόλου και να προσαρμοζόμαστε στους κανόνες του.

Έτσι αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως μέλος της κοινότητας και δεν ρισκάρουμε ούτε να αποκλειστούμε από αυτή ούτε να μπλέξουμε σε περιπέτειες.

Αυτός ο ψυχολογικός μηχανισμός αναπτύσσεται από την παιδική ηλικία και εκφράζεται ποικιλοτρόπως είτε με το να ακολουθούμε πιστά τη μόδα, είτε με το να κάνουμε ό,τι κάνουν οι υπόλοιποι.

Για να ξέρουμε τι κάνουμε
Οι περισσότεροι άνθρωποι εντάσσονται και προσαρμόζονται στην ομάδα μεταξύ 11-13 ετών. Σύμφωνα με έρευνες, η ένταξη λαμβάνει χώρα από την ηλικία των επτά μέχρι και εννέα ετών. Αργότερα η τάση περιορίζεται.

Αυτό αποδεικνύει η μελέτη μιας διεθνούς ομάδας ερευνητών στην οποία συμμετείχαν επτάχρονα και εννιάχρονα παιδιά από την Αυστραλία. Κατέδειξε ότι τα παιδιά ήταν δυσμενώς διακείμενα απέναντι σε άτομα που δεν ανήκαν στην ομάδα τους.
Το πείραμα διενεργήθηκε ως εξής: Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες. Σε κάποια από αυτά είχαν πει ότι δεν άρεσε στα μέλη της ομάδας τους να συναναστρέφονται τα παιδιά από άλλες ομάδες. Όταν προέκυπτε κάποια απειλή για την ομάδα, η συμπεριφορά των παιδιών γινόταν πιο επιθετική απέναντι στα μη μέλη της.

Οι κανόνες του συνόλου μάς βοηθούν να αποβάλουμε προκαταλήψεις ή, σε άλλες περιπτώσεις, καθορίζουν τη στάση μας απέναντι σε μειονότητες.
Οι μελέτες κατέδειξαν ότι τα παιδιά που παίζουν με συνομηλίκους που έχουν κάποια αναπηρία απορρίπτονται από τα όμοιά τους.

Άλλωστε η τάση μας να δημιουργούμε ομάδες έχει χαρακτηρίσει το ανθρώπινο είδος.
Πρόκειται για ανάγκη που γεννήθηκε μέσα από την προσπάθεια των προγόνων μας να βρουν τροφή ή να αμυνθούν όταν δέχονταν κάποια απειλή.

Τα μέλη της ομάδας υποχρεώνονται να συνεργαστούν και να συντονιστούν ακολουθώντας έναν αρχηγό.
Παρατηρούν τους υπόλοιπους για να ανακαλύψουν τεχνικές που θα τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά διάφορες καταστάσεις.
Υιοθετούν την άποψη των άλλων μόνο όταν τη θεωρούν σωστή.
Δεν διαμορφώνουν άποψη για όλα και εμπιστεύονται μόνο τα άτομα με τα οποία μοιράζονται τις ίδιες αξίες.

Διόλου τυχαία, υπεραμύνονται τις θέσεις του κόμματος με το οποίο συγγενεύουν πολιτικά.

Ο αρχηγός έχει πάντα δίκιο
Συμφωνούμε με τη γνώμη των άλλων είτε για να τους ευχαριστήσουμε είτε για να βελτιώσουμε τη θέση μας.
Σε συλλογικές εργασίες κάθε διαφορετική ιδέα απορρίπτεται στο όνομα του ομαδικού πνεύματος. Αυτή η ομοιογένεια, η συμφωνία με την ιδέα της πλειοψηφίας ή με εκείνη του αρχηγού, μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στο επίπεδο λήψης αποφάσεων.
Ας σκεφτούμε την περίπτωση του Κόλπου των Χοίρων, την απόφαση εισβολής στην Κούβα υπό την προεδρία Κένεντι, το 1961.
Η απόπειρα ήταν καταστροφική, εκείνοι όμως που το είχαν προβλέψει, μεταξύ των συμβούλων του προέδρου, ήταν ελάχιστοι.

Με την έννοια του κομφορμισμού αναφερόμαστε σε ποικίλες μορφές μίμησης ή στην ταύτιση με την πλειοψηφία. Ο βαθμός στον οποίο μια κοινωνία χαρακτηρίζεται ως κομφορμιστική εξαρτάται από τις αρχές και τις αξίες που τη διέπουν.
Έχει παρατηρηθεί ότι σε παραδοσιακές αγροτικές κοινωνίες, όπου τα άτομα καλούνται να εργαστούν ομαδικά για να επιβιώσουν, απαιτείται μεγαλύτερη ταύτιση απόψεων. Αντίθετα, στις κοινωνίες των κυνηγών και των ψαράδων οι άνθρωποι είναι περισσότερο αυτόνομοι στην εργασία τους.

Στα αυταρχικά καθεστώτα απαιτείται μεγαλύτερη ομοιογένεια στον τρόπο σκέψης των πολιτών. Σε τέτοιες περιπτώσεις πολλοί υιοθετούν κάποιες ιδέες, ακόμα και όταν δεν έχουν πειστεί για την ορθότητά τους, επειδή φοβούνται τις επιπτώσεις ενδεχόμενης διαφοροποίησής τους.

Η ταύτιση με το σύνολο υποδηλώνει υποχωρητικότητα. Η συναίνεση δηλώνεται δημοσίως, διαθέτουμε όμως διαφορετική άποψη από αυτή που εκφράζεται.
Σήμερα έχουμε περάσει από την παραδοσιακή κοινωνία της κοινότητας στην κοινωνία που αναδεικνύει την ατομικότητα.

Είμαστε όμως περισσότερο ελεύθεροι στον τρόπο σκέψης μας;
Μήπως το γεγονός ότι άλλοι σκέφτονται για εμάς μας απαλλάσσει από το άγχος;

Για παράδειγμα, κάποιοι νέοι παραχωρούν στους γονείς τους το δικαίωμα να χαράξουν την εκπαιδευτική τους σταδιοδρομία ή να κάνουν σχέδια που θα επηρεάσουν τη ζωή τους.
Εκτός από την οικογένεια, και άλλοι παράγοντες επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή συμπεριφερόμαστε όπως τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ.

Ακόμη και οι πολιτικοί προσαρμόζουν τη στάση τους στα μοντέλα συμπεριφοράς που προβάλλει η τηλεόραση.
Ακολούθως οι θεατές μιμούνται τους τηλεοπτικούς ήρωες και εκφράζουν με μεγαλύτερη ευκολία τη συγκίνησή τους δημοσίως, είτε είναι ειλικρινής είτε όχι.

Κτίζοντας στερεότυπα
Κάποιες πεποιθήσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία μάς επηρεάζουν τόσο βαθιά ώστε φτάνουμε στο σημείο να τις υιοθετούμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Έτσι, κτίζουμε στερεότυπα επειδή είναι αδύνατον να αναλύσουμε όλα τα γνωρίσματα των αντικειμένων ή των ατόμων που συναντούμε. Χρησιμοποιούμε συστήματα κατηγοριοποίησης.
Κατατάσσουμε αυτόματα και γρήγορα τα άτομα σε κατηγορίες με βάση το φύλο, την ηλικία ή χαρακτηριστικά όπως το χρώμα του δέρματός τους.
Για παράδειγμα, διακρίνουμε έναν Ανατολίτη από έναν Ευρωπαίο.
Επιπλέον, πάντα αυτόματα, συνδέουμε με το συγκεκριμένο άτομο προσωπικά χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που αποδίδονται σε αυτή την κατηγορία.
Οι κατηγοριοποιήσεις και τα στερεότυπα διαφόρων τύπων μάς βοηθούν να προβλέψουμε πώς θα συμπεριφερθεί ένα άτομο.
Έτσι έχουμε έναν οδηγό που μας βοηθά να ερμηνεύσουμε σύνθετες πραγματικότητες.
Όμως αυτό το είδος γνώσεων δεν βασίζεται στην εμπειρία μας. Αποδεχόμαστε το αρνητικό στερεότυπο των γυναικών οδηγών, στην πραγματικότητα όμως οι κυρίες προκαλούν λιγότερα ατυχήματα.

Η άποψή μας για τους ξένους είναι διαστρεβλωμένη, το ίδιο όμως και για τους συμπολίτες μας.Τα στερεότυπα αξιοποιούνται ώστε να υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ των γειτονικών λαών.
Μένουμε όμως προσκολλημένοι στο στερεότυπο και εξαιτίας ψυχολογικών μηχανισμών. Έτσι παρατηρούμε ότι τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου ταυτίζονται με την τυπική εικόνα που έχουμε για τους συμπατριώτες του.
Αυτές οι προκαταλήψεις είναι ριζωμένες μέσα μας ακόμη και όταν έρχονται σε αντίθεση με τις αξίες μας. Πολύ διαδεδομένες είναι οι προκαταλήψεις που βασίζονται στο χρώμα του δέρματος και στην ηλικία, υποστηρίζει ο Άντονι Γκρίνγουολντ, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον.
Αυτές οι κρίσεις διαμορφώνονται από νωρίς.
Ήδη από την ηλικία των πέντε ετών γνωρίζουμε σε ποιο έθνος ανήκουμε.
Αργότερα αναπτύσσονται οι προκαταλήψεις.
Πρόσφατα πειράματα κατέδειξαν ότι ο φόβος διαρκεί περισσότερο όταν ένα σοκ συνδέεται με εικόνες αλλοεθνών προσώπων.

Νομίζουμε πως έτσι γινόμαστε ίσοι
Κάποιες φορές μιμούμαστε συμπεριφορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πηγαίνουμε στη θάλασσα τον Ιούλιο και κάνουμε σκι τον Φεβρουάριο.
Τρώμε τα ίδια φαγητά και κάνουμε τις δουλειές μας με τον ίδιο τρόπο.

Ο συγκεκριμένος μηχανισμός μάς βοηθάει να εξοικονομούμε χρόνο και ενέργεια.
Διαφορετικά, κάθε φορά θα έπρεπε να μελετούμε προσεκτικά κάθε μας κίνηση.
Η δοκιμασμένη συνταγή μάς προσφέρει ασφάλεια και την αίσθηση ελέγχου της κατάστασης.

Η συνήθεια υποδηλώνει ακόμη και αντίσταση στην αλλαγή.
Τα πολύ μεθοδικά άτομα αντιμετωπίζουν τη ζωή με προβλεπόμενο τρόπο.
Σπανίως βρίσκουν καινούριες λύσεις για να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις και είναι λιγότερο δημιουργικά.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές εκδηλώνονται ακόμη και όταν πηγαίνουμε για ψώνια.
Οι αγορές μας γίνονται ρουτίνα διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο δεν χανόμαστε όταν βρεθούμε απέναντι στον τεράστιο όγκο προϊόντων. Για τα τρόφιμα ή τα καθαριστικά επιλέγουμε πάντα δύο ή τρεις μάρκες.
Αυτή η επιλογή γίνεται συνήθεια, εφόσον έχει προηγηθεί κάποιος πειραματισμός.
Αρχικά ο καταναλωτής δοκιμάζει διάφορα προϊόντα μέχρι να αποφασίσει ποιο του ταιριάζει.
Τελικά, όταν φτάνει μπροστά στα ράφια, δεν αξιολογεί όλα τα προϊόντα αλλά παίρνει με μια αυτόματη και γρήγορη κίνηση το συνηθισμένο του γιαούρτι ή σαμπουάν.

Οι συνήθειες δύσκολα αλλάζουν.
Αποτελούν μέρος μιας πιο αυτόματης μορφής μνήμης που εκφράζεται επίσης στις μονότονες και επαναλαμβανόμενες απαντήσεις που δίνουμε.

Έτσι, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε, δεν χρειάζεται να αμφισβητούμε, δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε, δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζουμε...

Και ο ύπνος συνεχίζεται…

Συνειδήσεις αποκοιμίζονται ή διαστρέφονται, ελεύθεροι άνθρωποι γίνονται μαριονέτες, προσωπικότητες ισοπεδώνονται…

Υπάρχει διέξοδος;
Αυτό που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε σκεφτόμενοι συνειδητά ώστε να διαφύγουμε τόσο από την υπνωτιστικά μαγνητική έλξη του ανθρώπινου κοπαδιού, όσο και από την βλακώδη πεποίθηση του ατομικού μεγαλείου και της έπαρσης.

Η πλέον ενδεδειγμένη μέθοδος 
για τον πρώτο αγώνα  
ονομάζεται μόρφωση.

Η μόνη γνωστή μέθοδος 

για τον δεύτερο και υπέρτατο αγώνα  
ονομάζεται αυτογνωσία.

Καλή εβδομάδα φίλες και φίλοι!

17.6.10

Η δύναμη της βλακείας

«Δύο πράγματα είναι ατελείωτα: το σύμπαν και η βλακεία του ανθρώπου, όμως για το σύμπαν δεν είμαι ακόμα σίγουρος». Αυτή η φράση, που αποδίδεται στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, εκφράζει μια πανάρχαια ιδέα.
Άλλωστε ο πρώτος βλάκας της ιστορίας δεν ήταν άλλος από τον Αδάμ, που έχασε τον Παράδεισο, για να φάει ένα φρούτο.
Είναι η πιο επικίνδυνη δύναμη του κόσμου. 
Δεν μπορούμε να την εξαλείψουμε, αλλά μπορούμε να την αναγνωρίσουμε.
Αν και, κάποιες φορές, μας βοηθά να προοδεύσουμε. 

Στην άκρη της γλώσσας

Τι εννοούμε όμως με τη λέξη «βλακεία»;
Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.
Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος.
«Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του», γράφει ο Τσιπόλα.
Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο:  
η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μεταφράζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη. 

Πηγή γέλιου

Σύμφωνα με τον Τσιπόλα, που αναγνώρισε τους «5 θεμελιώδεις νόμους της βλακείας», τα έξυπνα άτομα έχουν την τάση να υποτιμούν τους κινδύνους που συνδέονται με τη βλακεία.
Με αυτόν τον τρόπο η βλακεία γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη από την κακία, γιατί η κακία διαθέτει μια κατανοητή λογική, και έτσι μπορεί να προβλεφθεί και να αντιμετωπιστεί. 
Ακριβώς για να απομακρύνουμε το φόβο της βλακείας (καταλογίζοντάς την σε άλλους) ή για να παρηγορηθούμε για το πόσο αναπόφευκτη είναι, ανέκαθεν η βλακεία προσφέρει πλούσια κωμικά εναύσματα.
Βλάκες είναι πολλοί πρωταγωνιστές κινηματογραφικών ταινιών, αλλά πριν από αυτούς βλάκες ήταν κάποιες μορφές της λογοτεχνίας, όπως ο πρωταγωνιστής στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα»: ένας (βλάκας) ηγεμόνας πείθεται από έναν απατεώνα ράφτη να φορέσει ένα εκπληκτικό ρούχο, που θα είναι αόρατο στους βλάκες. Ο αυτοκράτορας πέφτει στην παγίδα, όμως κανείς, για να μην παραδεχτεί τη βλακεία του και εναντιωθεί στο βασιλιά, δεν τολμά να πει ότι δε βλέπει το ρούχο (που δεν υπάρχει).  
Μόνο ένα παιδί φωνάζει δυνατά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, αποκαλύπτοντας την απάτη.

Βλάκες είναι επίσης οι αστυνομικοί που πρωταγωνιστούν σε διάφορα ανέκδοτα αλλά και τα γαϊδούρια των παραμυθιών, όπως ο γάιδαρος στον οποίο μεταμορφώνεται ο Πινόκιο όταν σταματά να μελετά για να μπορεί να γλεντά.
Στο έργο Δείπνο ηλιθίων, οι πρωταγωνιστές έχουν ένα χόμπι: ψάχνουν βλάκες για να τους καλούν για φαγητό, ώστε να διασκεδάζουν σε βάρος τους (όμως στο τέλος ένας βλάκας θα τους κοροϊδέψει).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται τα Βραβεία Δαρβίνου, μια αναγνώριση για όσους «συνέβαλαν στη βελτίωση της ανθρώπινης γενετικής δεξαμενής αποχωρώντας από αυτή με τρόπο θεαματικά βλακώδη».
Ένα παράδειγμα: Ο 33χρονος Άγγλος που τραυματίστηκε θανάσιμα, ενώ ήθελε να διαπιστώσει αν το μπουφάν που φορούσε μπορούσε να αντέξει τις μαχαιριές.

Πώς λειτουργεί;

Όταν όμως γελάμε με τη βλακεία, μπορούμε να την κάνουμε «συμπαθητική» και συνεπώς να την υποτιμήσουμε περαιτέρω. Αν στην τέχνη ο βλάκας είναι εντελώς αναγνωρίσιμος, δεν ισχύει το ίδιο για την αληθινή ζωή.
Έχει βασική σημασία να συνειδητοποιήσουμε περί τίνος πρόκειται, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε καλύτερα τις συνέπειες. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να τη νικήσουμε ολοκληρωτικά, όμως τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι λιγότερο βαριά αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Άλλωστε η βλακεία έχει τρία χαρακτηριστικά.

Σαν τα διαμάντια

1) Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. «Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας», εξηγεί ο Τσιπόλα. «Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της». Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ’ άπειρον τα ίδια λάθη.

Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Ο βλάκας είναι σαν τα διαμάντια: παντοτινός.

Μεταδοτικότητα

2) Η βλακεία είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η «πόλωση της λήψης αποφάσεων»: επιλέγεται η πιο απλή λύση, που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.

Έπαινοι και κολακείες

3) Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία.  «Η εξουσία αποβλακώνει», έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε.  
Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα.
Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση.
Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες.
Άλλωστε η εξουσία (πολιτική, οικονομική ή γραφειοκρατική) αυξάνει το βλαπτικό δυναμικό ενός βλάκα.

Το πιο ακραίο παράδειγμα έρχεται από την ταινία S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, όπου μια ομάδα ηλιθίων φτάνει στο σημείο να πυροδοτήσει μια συσκευή που θα φέρει το τέλος του κόσμου, αφανίζοντας τον πλανήτη. Δε χρειάζεται όμως να ανατρέξουμε στην επιστημονική φαντασία, καθώς η ιστορία βρίθει περιστατικών με συγκλονιστικά λάθη εκτίμησης.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ στις 14 Ιουλίου του 1789 (την ημέρα της κατάληψης της Βαστίλης, το γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση) σημείωσε στο ημερολόγιό του: «Σήμερα τίποτα καινούριο».
Η ίδια ανόητη αίσθηση του ανίκητου ίσως οδήγησε τον Τζορτζ Άρμστρογκ Κάστερ να επιτεθεί στους Ινδιάνους της Μοντάνα το 1876 (κοντά στον πύργο Λιτλ Μπιγκ Χορν εκατοντάδες άντρες του αμερικανικού στρατού κατασφάχτηκαν από τη συμμαχία των Ινδιάνων Σιου με τους Σεγιέν) ή τον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσία το χειμώνα του 1812 (κατά τη διάρκεια του οποίου η Μεγάλη Στρατιά της Γαλλίας αποδεκατίστηκε από το κρύο και την ανέχεια). Χωρίς να υπολογίσουμε τις –προβλεπόμενες– πανωλεθρίες στο Βιετνάμ και το σημερινό Ιράκ.
Και αν είμαι εγώ ο βλάκας;

Σε αυτό το σημείο, όμως, ήρθε η ώρα για ένα συλλογισμό. Δεδομένου ότι το χαρακτηριστικό του βλάκα είναι ότι δε γνωρίζει πως είναι βλάκας, αν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε βλάκες, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι δεν είμαστε. Τουλάχιστον κάποιες φορές ή σε κάποιες περιπτώσεις.  
Έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε βλακεία όλες τις συμπεριφορές που δεν εντάσσονται στα δικά μας νοητικά σχήματα. Όμως το να πιστεύουμε πως μόνο οι άλλοι είναι βλάκες είναι ένας φαύλος κύκλος και... μεγάλη βλακεία.
Σε καθένα από εμάς υπάρχει ένας παράγοντας βλακείας που είναι πάντα μεγαλύτερος απ’ όσο πιστεύουμε, κάτι το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά μπελάς. Ίσως μάλιστα η βλακεία να έχει εξελικτική λειτουργία: μας αναγκάζει να κάνουμε ριψοκίνδυνες πράξεις, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να είναι περισσότερο χρήσιμες από την απραξία.
Η βλακεία, καθώς είναι μια παράλογη συμπεριφορά, επιτρέπει στον άνθρωπο να δέχεται προκλήσεις που διαφορετικά δε θα δεχόταν. Και η παρεκτροπή λόγω της βλακείας οδηγεί στην πρόοδο και την ανεύρεση καινοτόμων λύσεων.
Η βλακεία, λοιπόν, μας επιτρέπει να κάνουμε λάθη, και από την εμπειρία του λάθους έρχεται πάντα η πρόοδος της γνώσης. Συνεπώς ένα σημείο-κλειδί για να εξαλείψουμε τη βλακεία είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να διορθωθούμε. Όπως έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Πολ Βαλερί: «Υπάρχει ένας βλάκας μέσα μου. Πρέπει να επωφεληθώ από τα λάθη του».
Με ποιον τρόπο όμως;

Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Μεγάλη Βρετανία, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούλιο στο Journal of Cognitive Neuroscience, εντόπισε μια περιοχή του εγκέφαλου, στον κροταφικό φλοιό, που ενεργοποιείται κάθε φορά που πρόκειται να διαπράξουμε το ίδιο λάθος: ένας συναγερμός μας εμποδίζει να πέσουμε στα ίδια σφάλματα.
Αν λοιπόν η βλακεία οφείλεται σε μια ανωμαλία σε αυτή την περιοχή, ίσως μια μέρα καταφέρουμε να τη διορθώσουμε με μια χειρουργική επέμβαση.  
Αρκεί να μην πέσουμε στα χέρια ενός βλάκα γιατρού!

15.6.10

Αγαπήστε τον εαυτό σας, είναι θεραπευτικό!


Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι η διάθεση και ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστάσεων, ευχάριστων και μη, στη καθημερινή μας ζωή είναι επιλογή μας. Δηλαδή, μπορούμε να ελέγξουμε όχι το πώς νιώθουμε, αλλά το πώς θα το εκφράσουμε, γεγονός που μπορεί περαιτέρω να καθορίσει τη λεγόμενη στάση ζωής μας.

Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι που έχουν διαλέξει να ζουν με μια πιο αισιόδοξη αντίληψη απέναντι στον εαυτό τους και τη ζωή, σε αντίθεση με εκείνους που αφήνοντας σε πιο πεσιμιστικές θεωρήσεις των πραγμάτων. Και βέβαια, οι θεωρήσεις αυτές μπορεί να επηρεάσουν όχι μόνο την έκβαση κάποιου θεραπευτικού σχήματος στην αντιμετώπιση μιας ασθένειας, αλλά και τη γενικότερη σωματική και πνευματική μας ισορροπία και ευεξία.

Όπως καταδεικνύουν πολλές επιστημονικές έρευνες σε διάφορους τομείς της υγειάς, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, αλλά και το περιβάλλον μας είναι δυνατό να βοηθήσει στο να έχουμε ένα καλύτερο επίπεδο υγείας, δηλαδή να προλάβουμε ή ακόμα και να αντιμετωπίσουμε πολλές παθήσεις.
Ο εγκέφαλος παρουσιάζει την ιδιότητα να «προγραμματίζεται» ανάλογα με τις σκέψεις μας. Δηλαδή, κάποιες λέξεις που περικλείουν αρνητικότητα, όπως «δεν μπορώ», «δεν είμαι ικανός» κλπ. ανατροφοδοτούν ουσιαστικά τον εγκέφαλο μας με αρνητικά μηνύματα. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι η γέννηση ή επανεκδήλωση αρνητικών συναισθημάτων, δημιουργώντας έναν κύκλο, γεγονός που μπορεί να βασιστεί στην απλή αρχή αιτίου-αιτιατού.

Η θετικότητα των σκέψεων μας, σε οποιοδήποτε επίπεδο, μπορεί να μας κάνει όχι μόνο πιο ήρεμους και ισορροπημένους, αλλά και περισσότερο υγιείς. Είναι πλέον επιστημονικά τεκμηριωμένο το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των παθήσεων έχουν ψυχοσωματική βάση. Φαίνεται ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει εξαρχής ανεπτυγμένους αμυντικούς μηχανισμούς, που ελέγχονται από τον εγκέφαλο, οι οποίοι προσπαθούν να επαναφέρουν την ισορροπία όταν αυτή για κάποιο λόγο φορτίζει αρνητικά.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι οι λέξεις λειτουργούν ως σύμβολα τόσο για εμάς όσο και για τον εγκέφαλο μας. Κάθε λέξη είναι σε θέση να υπενθυμίσει, όχι πάντα σε εκούσιο επίπεδο, κάποια δυσάρεστη ή ευχάριστη κατάσταση, γεγονός που στην συνέχεια πυροδοτεί μια σειρά από αντιδράσεις του οργανισμού προκειμένου αυτός να ανταπεξέλθει στο βιολογικό status που τα γεννηθέντα συναισθήματα έχουν διαμορφώσει. Δηλαδή, αν η λέξη που χρησιμοποιήσαμε προκάλεσε τη δημιουργία άγχους ή στενοχώριας, τότε σαν απόκριση, ο οργανισμός παράγει κάποιες ορμόνες, οι οποίες μπορούν να έχουν ιδιαίτερα βλαπτικές επιδράσεις. Παράδειγμα αποτελεί η ορμόνη κορτιζόλη, η οποία έχει σαν φυσιολογικό ρόλο την προσαρμογή του οργανισμού σε περιόδους παρατεταμένης νηστείας.

Η υπερέκκριση κορτιζόλης για σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, όπως επέρχεται ως αποτέλεσμα ιδιαίτερα αγχωτικών καταστάσεων, προκαλεί πολλές «φθορές» στον οργανισμό μας με συνολικό αποτέλεσμα την εξασθένηση του ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Το αντίθετο προκαλεί μια ευχάριστη σκέψη. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε αύξηση της συγκέντρωσης κάποιων βιογενών αμινών και πεπτιδίων, όπως η σεροτονίνη, που ενισχύουν τα συναισθήματα της ικανοποίησης και της ευχαρίστησης, βελτιώνουν τη διάθεση, καταπραΰνουν το άγχος και εξασφαλίζουν έναν ήσυχο ύπνο.

Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφερόμαστε ότι η επίδραση των ορμονών στην άμυνα του οργανισμού μας και στη γενικότερη σωματική μας υγεία οφείλεται στο ότι οι ορμόνες δεν εντοπίζονται μόνο στο νευρικό μας σύστημα, αλλά και σε άλλα σημεία του σώματος μας, όπου κατέχουν διαφορετικούς ρόλους. Για παράδειγμα, η σεροτονίνη βρίσκεται επίσης στα αιμοπετάλια, σε ορισμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού και του πεπτικού μας συστήματος, ενώ η κορτιζόλη έχει πρωτεύοντα ρόλο στη ρύθμιση του ανοσοποιητικού.

Καθίσταται σαφές, λοιπόν, ότι η αυξημένη ένταση και στενοχώρια, είναι σε θέση όχι μόνο να επηρεάσουν αρνητικά την αντιμετώπιση των παθήσεων, αλλά μπορούν ακόμα και να προκαλέσουν την πάθηση. Η υπερέκκριση κορτιζόλης προκαλεί εξασθένιση του ανοσοποιητικού, αύξηση της πιθανότητας εμφάνισης λοιμώξεων, καρκίνου, χειροτερεύει τα συμπτώματα του σακχαρώδους διαβήτη και καταστρέφει τα νευρικά κύτταρα.
Επειδή ο σύγχρονος ρυθμός ζωής επιβάλλει δυσάρεστες και αγχωμένες σκέψεις, είναι δείγμα καλής σχέσης με τον εαυτό μας η προσπάθεια εύρεσης τρόπων χαλάρωσης, καθώς και η παρατεταμένη εσωτερική παρατήρηση. Μην παραδίδεστε αμαχητί στο πνεύμα των ημερών που συνιστά αδιάκοπη και αλόγιστη χρήση σκευασμάτων, όπως είναι τα ηρεμιστικά, που βοηθούν στην επίτευξη μιας πλασματικής μόνο ημέρας, η οποία ουσιαστικά μετατρέπει την υπερευαισθησία ορισμένων ατόμων σε άκαμπτη αναλγησία.
Επιλέξτε πιο φυσικούς και λιγότερο «επικίνδυνους» τρόπους να χαλαρώσετε και προσπαθήστε να είστε πάντα σε επαφή με τον εαυτό σας και τα συναισθήματα σας. Αν και αυτή είναι η δύσκολη οδός, σίγουρα θα σας αποζημιώσει. Άλλωστε, πως θα είσαστε σε θέση να νιώσετε την ευτυχία, αν δε μπορείτε να νιώσετε τίποτα; Κάντε μια καλή αρχή, συμπεριφερθείτε στον εαυτό σας σαν να μιλούσατε σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάτε, όπως για παράδειγμα στον καλύτερο σας φίλο. Θα του συνιστούσατε ποτέ να ζει βυθισμένος στο άγχος και τη στενοχώρια; Θα τον παρηγορούσατε;

Χρησιμοποιήστε τις ίδιες λέξεις με τις οποίες θα απευθυνόσασταν στο αγαπημένο σας πρόσωπο, όμως αυτή τη φορά μιλήστε έτσι στον εαυτό σας. Είναι μια τεχνική που μπορεί να προγραμματίσει τον εγκέφαλο με τέτοιο τρόπο, ώστε με την πάροδο του χρόνου να ελαττωθεί το άγχος και να αναπτυχθούν ιδιαίτερα ωφέλιμοι αυτό-προστατευτικοί μηχανισμοί, οι οποίοι βελτιώνουν την ποιότητα ζωής τόσο σε ψυχικό όσο και σε σωματικό επίπεδο.

Είναι πράγματι ύψιστης σημασίας η επίτευξη και διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας για να είμαστε υγιείς, αλλά και ευτυχισμένοι.
Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πρώτος ο πατέρας της ιατρικής υποστήριξε ότι
«πρώτα νοσεί η ψυχή και μετά το σώμα».
Αγαπήστε τον εαυτό σας…

Είναι μια αγάπη 

που δεν θα σας προδώσει ποτέ!..
------------------------------------------------------------
Πηγή : [ "Ομοιοπαθητική Ιατρική", Ειρήνης Μωελλά-Καφίρη, 
Φαρμακοποιός, τεύχος 40, σ30 ]

13.6.10

Tο ΔΩΡΟ της Προσφοράς

Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να θέσουμε σε λειτουργία το Νόμο της Προσφοράς, είναι να πάρουμε την απόφαση να προσφέρουμε με Αγάπη κάτι σε οποιονδήποτε με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι ακριβό, ούτε καν υλικό.
Μπορεί να είναι ένα λουλούδι, 
μια φιλοφρόνηση 
ή μια θετική σκέψη.
Στην πραγματικότητα, οι πιο ισχυρές μορφές προσφοράς δεν είναι υλικές.
Τα δώρα της φροντίδας, της προσοχής, της τρυφερότητας και της εκτίμησης είναι μερικά από τα πιο πολύτιμα που μπορούμε να προσφέρουμε και που δεν μας κοστίζουν τίποτα.
Όταν συναντάμε κάποιον μπορούμε σιωπηλά να του ευχόμαστε ευτυχία, χαρά και ευημερία. Αυτό το είδος σιωπηλής προσφοράς είναι πολύ δυνατό.

Ένα από τα πράγματα, που αξίζει να διδάξουμε και στα παιδιά μας, είναι να μην επισκεπτόμαστε ποτέ κάποιο σπίτι χωρίς να φέρνουμε μαζί μας ένα δώρο.
Ίσως μου πείτε:
"Μα πώς μπορώ να δώσω στους άλλους, τη στιγμή που δεν έχω αρκετά ούτε για τον εαυτό μου;"
Κι όμως. Μπορούμε να προσφέρουμε μονάχα ένα λουλούδι ή μια κάρτα στην οποία να γράφουμε τα καλά μας αισθήματα για το πρόσωπο που επισκεπτόμαστε. Μπορούμε να χαρίσουμε μια φιλοφρόνηση, έναν καλό λόγο ή απλά μια θετική σκέψη.

Πρέπει να πάρουμε την απόφαση 
να προσφέρουμε, όπου πάμε 
και σε όποιον συναντήσουμε.

Όσο περισσότερο δίνουμε, τόσο μεγαλύτερη πεποίθηση θα αποκτάμε για τα θαυμαστά αποτελέσματα αυτού του νόμου. Καθώς θα δεχόμαστε περισσότερα, θ' αυξάνει και η δυνατότητά μας να προσφέρουμε περισσότερα.
Η αληθινή φύση είναι αυτή της αφθονίας, αφού η φύση υποστηρίζει κάθε ανάγκη και επιθυμία. Στην ουσία δεν μας λείπει τίποτα, μιας και η αληθινή μας φύση είναι αυτή της καθαρής δυνατότητας και των απεριόριστων πιθανοτήτων. Πρέπει λοιπόν να γνωρίσουμε πως κατέχουμε από τη φύση μας το χάρισμα της αφθονίας ανεξάρτητα με το πόσο λίγα ή πολλά χρήματα διαθέτουμε σήμερα -αφού πηγή κάθε πλούτου είναι το πεδίο της καθαρής δυνατότητας.
Η συνείδηση γνωρίζει τέλεια πώς να εκπληρώνει κάθε ανάγκη, όπως η χαρά, η αγάπη το γέλιο, η γαλήνη, η αρμονία και η γνώση.

Αν αναζητάμε πρώτα απ' όλα αυτά τα πράγματα -όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους- όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους και μάλιστα ανέλπιστα γρήγορα.

Για να θέσω λοιπόν σε εφαρμογή το Νόμο της Προσφοράς, πρέπει να αποφασίσω να ακολουθήσω τα παρακάτω βήματα:

  • Όπου και να πηγαίνω και σε όποιον κι αν συναντώ, θα προσφέρω ένα δώρο. Το δώρο αυτό μπορεί να είναι ένας καλός λόγος, ένα λουλούδι ή μια θετική σκέψη.  
  • Σήμερα θα χαρίσω κάτι σε όποιον συναντήσω και έτσι θα ξεκινήσω τη διαδικασία της κυκλοφορίας χαράς, του πλούτου και της αφθονίας στη ζωή μου και στις ζωές των άλλων.
  • Σήμερα θα δεχτώ με ευγνωμοσύνη, όλα τα δώρα που η ζωή έχει να μου προσφέρει. 
  • Θα δεχτώ τα δώρα φύσης: το ηλιόφωτο και το κελάηδημα των πουλιών, τις ανοιξιάτικες βροχές ή το πρώτο χιόνι του χειμώνα. 
  •  Θα είμαι επίσης ανοιχτός στις προσφορές των άλλων, όποια μορφή κι έχουν, υλικού δώρου, χρημάτων, καλών λόγων ή μιας απλής ευχής. 
  •  Θα αποφασίσω να διατηρήσω την κυκλοφορία του πλούτου στη ζωή μου, παίρνοντας και δίνοντας τα πιο πολύτιμα δώρα: τα αγαθά τη τρυφερότητας, της φροντίδας, της εκτίμησης και της αγάπης. 
  •  Κάθε φορά που θα συναντώ κάποιο θα του εύχομαι σιωπηλά κάθε ευτυχία, χαρά και ευημερία στη ζωή του.
Κάθε δράση δημιουργεί μια ροή ενέργειας, η οποία επιστρέφει σ' εμάς με παρόμοια μορφή.

Ό,τι σπέρνουμε, εκείνο και θερίζουμε

Όταν επιλέγουμε δραστηριότητες οι οποίες φέρνουν ευτυχία και επιτυχία στους άλλους, τότε καρπός μας θα είναι η ευτυχία και η επιτυχία.
Όλοι έχουμε ακούσει την έκφραση
"'Ο,τι σπείρεις θα θερίσεις".
Είναι φανερό, επομένως, πως: 

Αν θέλουμε να φέρουμε την ευτυχία στη ζωή μας, θα πρέπει να μάθουμε πώς να σπέρνουμε τους σπόρους της. 

Αν αναζητάμε πρώτα απ' όλα αυτά τα πράγματα 
-όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους- 
όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν από μόνα τους 
και μάλιστα ανέλπιστα γρήγορα. 

Εύχομαι μια χαρούμενη 
και δημιουργική εβδομάδα
προσφοράς προς όλους!

----------------------------------------------------------------
Πηγή: (Εμπνευσμένο από το βιβλίο του Ντίπακ Τσόπρα,  
"Οι επτά πνευματικοί νόμοι της επιτυχίας", εκδ. Έσοπτρον)

11.6.10

To πεπρωμένο μας ή οι επιλογές μας;

Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου, γίνονται πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται συνήθειες. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας. Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γιατί γίνεται η μοίρα σου (Φρανκ Άουτλω)
Πεπρωμένο, ειμαρμένη, μοίρα, γραφτό…

Η έννοια του πεπρωμένου αποτελεί σταθερή αξία που συναντάται σε όλες τις περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας.
Κατά τον Ιπποκράτη, «Κάθε πράγμα, μικρό ή μεγάλο, εκτελεί το έργο για το οποίο προορίσθηκε».
Με αυτό το θέμα έχουν ασχοληθεί φιλόσοφοι, θεολόγοι, επιστήμονες, κοινωνιολόγοι και μάγοι.
Πρωταγωνιστεί σε αμέτρητα λογοτεχνικά έργα, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι τις σύγχρονες ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Μας συντροφεύει σε κάθε μας στιγμή.
Ποιος από μας δεν έχει πει για κάτι ότι «ήταν γραφτό», παρόλο που εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ελεύθερη βούλησή μας;

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

Η λέξη «πεπρωμένο» επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Για τους αρχαίους, οι οποίοι δεν είχαν προσδιορίσει τους μηχανισμούς αιτίου-αιτιατού στα φυσικά φαινόμενα, η μοίρα, με την έννοια του μελλοντικού, βρισκόταν στα χέρια ιδιότροπων και απρόβλεπτων θεοτήτων. Για να της ξεφύγουν έπρεπε να ερμηνεύουν τα θεόσταλτα σημάδια μέσω των θυσιών.
Μολονότι στις μέρες μας οι πρακτικές πρόβλεψης του μέλλοντος, από το ωροσκόπιο μέχρι τη χειρομαντεία, είναι ευρέως διαδεδομένες, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κυρίαρχοι των επιλογών στη ζωή μας. Κι όμως, το πεπρωμένο συνδέεται με τις κοινωνικές δομές που περιορίζουν την ατομική ελευθερία.
Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις πρόσφατα καταργήθηκαν οι κάστες στην Ινδία.
Επιπροσθέτως συσχετίζεται και με το DNA, το οποίο καθορίζει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τη ζωή μας.
Σε κάθε περίπτωση, το πεπρωμένο δεν θεωρείται αήττητο.
Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι αξίζει να δώσουμε τη μάχη, όπως έκανε ο ιπποκόμος Ουίλιαμ Θάτσερ, ο οποίος νίκησε τη μοίρα του στους θρύλους του Καντέρμπουρι.

Πιόνια της μοίρας;

Από αγρότης, μεγιστάνας. Η κοινωνία μας δεν είναι πλέον κλειστή, αφού μπορούμε να βελτιώσουμε την αρχική μας κατάσταση.
Ο Χένρι Φορντ, από αγροτική οικογένεια, κατάφερε να ιδρύσει την αυτοκρατορία Ford Motor Company. Είναι ο τέλειος εκφραστής του αμερικανικού ονείρου, του μύθου ότι ο καθένας μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο του αν εργαστεί σκληρά και κινηθεί έξυπνα. Σήμερα είναι ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι μπορούμε να επιλέξουμε το μέλλον μας. Είναι πράγματι έτσι; Πόσες πιθανότητες έχουμε να βελτιώσουμε την κοινωνική θέση που κληρονομήσαμε από την οικογένειά μας; Ποιες κοινωνίες παρέχουν δυνατότητες ανέλιξης;

Κινητική δημοκρατία

Στις σύγχρονες κοινωνίες είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε πού θα εργαστούμε, πού θα διαμείνουμε, ποιόν θα παντρευτούμε. Τις ίδιες επιλογές έκαναν πριν από εμάς και άλλοι. Σύμφωνα με τους κοινωνιολόγους, μια κινητική κοινωνία εξασφαλίζει τα ίδια κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, σε αντίθεση με τις κλειστές, οι οποίες δομούνται με βάση τις κάστες. Στις τελευταίες η κατανομή των ρόλων είναι άκαμπτη και γίνεται βάσει των θρησκευτικών κριτηρίων. Για παράδειγμα, στην Ινδία οι κάστες καθόριζαν την επιλογή επαγγέλματος και συντρόφου, ρυθμίζοντας δραματικά το μέλλον των ανθρώπων. Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες των περασμένων αιώνων ήταν τουλάχιστον σκληρές. Το πεπρωμένο ήταν εν πολλοίς καθορισμένο τόσο για τον φτωχό όσο και για τον ευγενή, αφού ο αριστοκράτης κληρονομούσε τα θρησκευτικά ή στρατιωτικά αξιώματα του πατέρα του.
Για τους λιγότερο ευκατάστατους, η μοίρα όριζε να συνεχίσουν τις δραστηριότητες της οικογένειάς τους. Οι πλούσιοι αστοί είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν κάποιον τίτλο και να γίνουν ευγενείς, εκτελώντας δημόσιες υπηρεσίες ή αγοράζοντας εδάφη.
Γενικά η κοινωνία καταδίκαζε κάθε είδους αλλαγές. Οι νέοι αριστοκράτες που είχαν αλλάξει τη μοίρα τους αντιμετωπίζονταν με περιφρόνηση. Πραγματικοί ευγενείς ήταν όσοι είχαν κληρονομικό δικαίωμα, ενώ οι υπόλοιποι θεωρούνταν παρείσακτοι. Ακόμη και σήμερα οι νεόπλουτοι κατηγορούνται για έλλειψη παιδείας και καλών τρόπων…

Το αμερικανικό όνειρο

Στην αστική και βιομηχανική κοινωνία όλα άλλαξαν άρδην. Η κοινωνική σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται με τη στεγανότητα των κοινωνικών τάξεων.
Οι άποικοι των ΗΠΑ, που προέρχονταν από την άκαμπτη ευρωπαϊκή κοινωνία, δημιούργησαν έναν νέο κόσμο που στηρίχτηκε στην κινητικότητα. H τόλμη και η επιχειρηματικότητα αποτέλεσαν τη βάση του αμερικανικού ονείρου.
Σταδιακά προέκυψε ο μύθος του «self-made man», του αυτοδημιούργητου ανθρώπου που πετυχαίνει αποκλειστικά με τις δυνάμεις του.
Έτσι οι νέες ιδεολογίες δημιούργησαν νέα πεπρωμένα.
Σύμφωνα με τις φιλελεύθερες ιδέες, η ατομική αξία καθορίζει την αξία στην αγορά. Παράλληλα διαμορφώθηκε και το ταξικό πεπρωμένο.
Για τον Μαρξ, το μέλλον της ανθρωπότητας ταυτίστηκε με τη νίκη του προλεταριάτου.

Πόσο καθοριστικό είναι το σημείο εκκίνησης 
στις μέρες μας;

Παρότι πολλοί Έλληνες ασκούν διαφορετικό επάγγελμα από εκείνο των γονιών τους, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν απομακρύνονται από την αρχική κοινωνική τους θέση. Το σημείο εκκίνησης ασκεί ισχυρή επίδραση στο επαγγελματικό τους μέλλον. Μια ευνοϊκή αρχική κατάσταση εξασφαλίζει καλύτερη μόρφωση είτε επειδή η οικογένεια έχει τη δυνατότητα να προσφέρει είτε επειδή το παιδί δεν είναι υποχρεωμένο να εργαστεί. Παράλληλα εξασφαλίζει ένα σημαντικό δίκτυο γνωριμιών για την είσοδο στην αγορά εργασίας μέσα από την ίδια την οικογένεια ή μέσω γνωστών και φίλων.
Με λίγα λόγια, σχέσεις και ευκαιρίες αλληλοεπιδρούν. Πολλά παιδιά της ανώτερης τάξης παραμένουν ψηλά, ενώ άλλα των κατώτερων τάξεων παραμένουν χαμηλά. Στην πραγματικότητα δεν δίνονται ίσες ευκαιρίες, καθώς μόλις ένα μικρό ποσοστό των παιδιών που προέρχονται από την εργατική τάξη ανεβαίνουν στην κλίμακα.

Πόσο βοηθά το σχολείο;

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες ανέλιξης, πάντα όμως μπορούμε να καθορίσουμε τη μοίρα μας. Η εκπαίδευση επηρεάζει σημαντικά την κινητικότητα για την απόκτηση δεξιοτήτων που είναι χρήσιμες σήμερα, όπως οι ξένες γλώσσες και η τεχνολογία. Εκτός από το σχολείο, και άλλες κοινωνικές παροχές θα μπορούσαν να εξασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες σε κάποιο υγιές κοινωνικο-πολιτικό σύστημα.

Νομίζω πως όλοι έχουμε τη δυνατότητα να καθορίζουμε το πεπρωμένο μας μέσα από τη σκληρή δουλειά, τις επιλογές μας και την αναζήτηση των ευκαιριών, αντί να «μοιρολατρούμε»…

Ίσως το πεπρωμένο να προκύπτει όταν η σωστή προετοιμασία μαζί με ανάγκη και τη θέληση συναντήσουν την ευκαιρία…

Ίσως, κατά τον Ηράκλειτο,
«Το ήθος του ανθρώπου χαράζει τη μοίρα του».

Ή, όπως έλεγε ο μεγάλος μας Ν. Καζαντζάκης:
«Το πιο μεγάλο εγώ σε αυτή τη γης του αντρούς λογαριάζω χρέος, τη μοίρα του άσπλαχνα να πολεμάει και το γραφτό να σβήνει».

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

9.6.10

Τα 20 επαγγέλματα του μέλλοντος!

Το Βρετανικό Υπουργείο Επιχειρήσεων, Καινοτομίας και Δεξιοτήτων ζήτησε πρόσφατα από μια ομάδα επιστημόνων που ασχολούνται με τις τεχνολογίες του μέλλοντος να περιγράψουν πώς η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος θα επηρεάσει τα σημερινά επαγγέλματα.

Τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν από την ομάδα Fast Future Research στην Έκθεση «Shape of Jobs to Come» και ήταν πραγματικά εκπληκτικά. Η μελέτη παρουσίασε 20 επαγγέλματα, που ενδέχεται να θεωρούνται συνηθισμένα το 2020 ή το 2030 σήμερα όμως ακούγονται σαν... σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Χειρουργοί που θα κάνουν επεμβάσεις για να δίνουν μεγαλύτερη χωρητικότητα μνήμης στους ανθρώπους, ελεγκτές καιρού, κατασκευαστές ζωντανών ανθρώπινων μελών και «κάθετοι» αγρότες είναι μόνο μερικά από τα μελλοντικά επαγγέλματα που παρουσιάστηκαν.

Διαβάστε παρακάτω τη λίστα με τα 20 πιο ενδιαφέροντα επαγγέλματα του μέλλοντος:

1. Κατασκευαστές μελών του ανθρώπινου σώματος: Η τεχνολογία θα προχωρήσει αρκετά ώστε να δημιουργούνται ζωντανά ανθρώπινα μέλη με αποτέλεσμα να υπάρξει ανάγκη κατασκευαστών μελών του σώματος και καταστημάτων που θα τα πωλούν και θα τα επισκευάζουν.

2. Νανο-γιατροί: Πρόοδοι στον τομέα της νανοτεχνολογίας για τη δημιουργία υποατομικών συσκευών και θεραπειών είναι πολύ πιθανόν να φέρουν αλλαγές στην προσωπική περίθαλψη και έτσι θα χρειαστεί μια νέα γενιά νανο-ειδικών ιατρικής που θα διαχειρίζονται τις νέες θεραπείες.

3. Αγρότες γενετικά τροποποιημένων τροφίμων: Οι αγρότες νέας γενιάς θα καλλιεργούν φυτά και θα εκτρέφουν ζώα που θα είναι γενετικά τροποποιημένα έτσι ώστε να παράγουν περισσότερη τροφή και να περιέχουν θρεπτικές πρωτεΐνες.

4. Διαχειριστές/ σύμβουλοι ηλικιωμένων: Θα χρειαζόμαστε ειδικούς οι οποίοι θα διαχειρίζονται την υγεία και τις ανάγκες του πληθυσμού ηλικιωμένων. Θα μπορούν να χρησιμοποιούν μια σειρά από νέες θεραπείες φαρμάκων, ψυχικής υγείας και εκγύμνασης.

5. Χειρούργοι αύξησης της μνήμης: Χειρουργοί θα μπορούν να προσθέσουν επιπλέον μνήμη σε ανθρώπους και να βοηθήσουν αυτούς που είναι υπερβολικά εκτεθειμένοι σε πληροφορίες και χρειάζονται περισσότερη μνήμη για να αποθηκεύουν την ενέργεια.

6. Ηθικιστές της Νέας επιστήμης: Καθώς η επιστημονική πρόοδος επιταχύνεται σε τομείς όπως η κλωνοποίηση, ενδέχεται να χρειαστεί μια νέα γενιά ανθρώπων που θα καταλαβαίνουν την επιστήμη και θα βοηθούν την κοινωνία να κάνει ηθικές επιλογές εξέλιξης. Δεν θα είναι πια ζήτημα το αν μπορούμε να κάνουμε κάτι αλλά το αν πρέπει.

7. Διαστημικοί πιλότοι, τουριστικοί ξεναγοί και αρχιτέκτονες: Με εταιρείες ήδη πολλά υποσχόμενες στον τουριστικό χώρο, θα χρειαστούμε πιλότους και ξεναγούς του διαστήματος καθώς και αρχιτέκτονες που θα σχεδιάζουν που θα ζούμε και θα εργαζόμαστε. Τρέχοντα έργα στο SICSA (Πανεπιστήμιο του Χιούστον) περιλαμβάνουν ένα θερμοκήπιο στον Άρη, σεληνιακά φυλάκια και οχήματα εξερεύνησης του διαστήματος.

8. Κάθετοι αγρότες: Τα κάθετα αγροκτήματα, σε ουρανοξύστες στο κέντρο των πόλεων θα αυξηθούν εντυπωσιακά μέχρι το 2020.

9. Ειδικοί αντιστροφής της κλιματικής αλλαγής: Όσο αυξάνονται οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, θα χρειαστούν μηχανικοί – επιστήμονες για να συμβάλουν στη μείωση ή ανατροπή των αποτελεσμάτων. Το φάσμα των επιστημών και τεχνολογιών που χρησιμοποιούν θα περιλαμβάνει, ενδεχομένως, τη συμπλήρωση των ωκεανών με ρινίσματα σιδήρου και την τοποθέτηση γιγαντιαίων ομπρελών που θα εκτρέπουν τις ακτίνες του ήλιου.

10. Εφαρμοστές καραντίνας: Εάν ένας θανατηφόρος ιός αρχίσει να εξαπλώνεται ταχέως, λίγες χώρες, και λίγοι άνθρωποι, θα είναι έτοιμοι. Οι νοσοκόμες δεν θα επαρκούν. Καθώς τα ποσοστά θνησιμότητας αυξάνονται και οι πόλεις θα κλείνουν, κάποιος θα αναλαμβάνει τη φύλαξη των πυλών.

11. Αστυνομία καιρικών μετατροπών: Η κλοπή σύννεφων για να δημιουργηθεί βροχή, είναι κάτι που ήδη συμβαίνει σε κάποιες γωνιές του πλανήτη και στο μέλλον θα χρειάζονται ειδικά σώματα που θα προστατεύουν τα σύννεφα και θα ελέγχουν ποιος έχει δικαίωμα να ψεκάσει με ιωδίδια (τα ιωδίδια με την πάροδο του χρόνου υφίστανται σε περιορισμένη έκταση διάσπαση, κατά την οποία ελευθερώνεται ιώδιο) αργύρου για να προκαλέσει βροχή από τα περαστικά σύννεφα.

12. Εικονικοί δικηγόροι: Όσο περισσότερο επικοινωνούμε online, τόσο θα αυξάνεται η ανάγκη για ειδικούς δικηγόρους που θα επιλύουν νομικές διαφορές μεταξύ ατόμων που ζουν σε διαφορετικές χώρες με διαφορετικά νομικά συστήματα.

13. Εικονικοί διαχειριστές / ψηφιακοί καθηγητές: Ευφυή είδωλα ή χαρακτήρες υπολογιστών (avatar) ενδέχεται να βοηθούν ή ακόμα και να αντικαταστήσουν τους εκπαιδευτικούς στις τάξεις.

14. Κατασκευαστές εναλλακτικών οχημάτων: Θα χρειαστούμε σχεδιαστές και κατασκευαστές της επόμενης γενιάς μέσων μεταφοράς, χρησιμοποιώντας εναλλακτικά υλικά και καύσιμα...

15. Προσωπικοί παρουσιαστές ειδήσεων: Καθώς το τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και διαδικτυακό περιεχόμενο γίνεται όλο και περισσότερο εξατομικευμένο, θα υπάρχουν θέσεις εργασίας για ανθρώπους που θα εργάζονται με παραγωγούς και διαφημιστές ώστε να δημιουργούν ειδήσεις και θέματα ανάλογα με τα προσωπικά ενδιαφέροντα του καθενός. Η εξατομίκευση θα γίνεται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές ενώ η παρουσίαση των ειδήσεων θα γίνεται από ανθρώπους.

16. Καθαρίστριες δεδομένων: Καθώς αυξάνονται τα ηλεκτρονικά δεδομένα και οι πληροφορίες για τον καθένα μας, θα χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ειδικές καθαρίστριες-ές που θα ξεφορτώνεται με ασφάλεια ό,τι δεν χρειαζόμαστε.

17. Οικιακή ηλεκτρονική βοηθός: Οι ηλεκτρονικές βοηθοί θα μας βοηθούν να οργανώνουμε την ηλεκτρονική ζωή μας, θα οργανώνουν τα email μας, θα εξασφαλίζουν τη σωστή αποθήκευση των προφίλ, των δεδομένων και των passwords μας.

18. Χρηματιστές χρόνου: Ο χρόνος πάντα ήταν χρήμα και υπάρχουν ήδη άνθρωποι που αναλαμβάνουν διαχείριση χρόνου. Στο μέλλον, ενδεχομένως να προκύψουν και αγορές όπου ο χρόνος θα διαπραγματεύεται ως εναλλακτική νομισματική μονάδα.

19. Υπάλληλοι κοινωνικής δικτύωσης: Ενδεχομένως να χρειαστούμε εργαζόμενους που θα αναλάβουν ανθρώπους που έχουν υποστεί τραύματα ή έχουν μπει στο περιθώριο της κοινωνικής δικτύωσης.

20. Προσωπικοί μάνατζερ: Αυτή η δουλειά θα είναι προέκταση του ρόλου που σήμερα παίζουν οι στυλίστες και οι μάνατζερς των διασημοτήτων. Θα είναι ο υπεύθυνος για την δημιουργία της προσωπικής μας «μάρκας» χρησιμοποιώντας κοινωνική δικτύωση και άλλα μέσα.

Όπως όλα δείχνουν φίλες και φίλοι, βρισκόμαστε στο κομβικό σημείο της εποχής των μεγάλων αλλαγών και ανατροπών στην ανθρωπότητα και στη ζωή μας.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι και αισιόδοξοι!

7.6.10

"Ξεσηκωμός ή θάνατος!"

"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ'αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει...
...Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι'αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό...
...Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί? Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? "

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)

Γράφει: Ιωάννης (Ίων) Καρακώστας, συγγραφέας, στοχαστής...

Ο «ακήρυκτος» τρίτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος, ήδη κηρύχθηκε. Οι καρχαρίες της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, αποφάσισαν να ρίξουν στο θάνατο, το 1/3 του πληθυσμού της γης, ήτοι περί τα δύο δισεκατομμύρια θα πεθάνουν από την πείνα, μέσα στην προσεχή πενταετία.

Για την Ελλάδα αντιστοιχεί να πεθάνουν τα 3.500.000 των Ελλήνων.

Απέναντι σε αυτές τις αποφάσεις των παγκόσμιων στρατοκρατών επιβάλλεται οι λαοί του κόσμου να ξεσηκωθούν. Ο ξεσηκωμός, ας αρχίσει από την Ελλάδα, που υπήρξε το πρώτο θύμα των σκληρών και απάνθρωπων μέτρων της τρόϊκας και είναι η πρώτη που θα δεχθεί και νέα πιο σκληρά μέτρα.

Καλύτερος ένας περήφανος θάνατος ενός εξεγερμένου λαού, παρά ένας ταπεινωτικός θάνατος ενός πεινασμένου. Αν δεν ξεσηκωθούμε, ως λαοί, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να μας γλιτώσουν από τον επερχόμενο βέβαιο θάνατό μας. Όλες οι κυβερνήσεις είναι πιόνια των ισχυρών και δεν εισακούονται απ’ αυτούς, οι οποίοι φοβούνται μόνο τους λαούς. Οι λαοί, έχουν χρέος να ξεσηκωθούν και από ρυάκια να γίνουν ορμητικοί χείμαρροι,
που να παρασύρουν όλα τα καθάρματα που, δόλια και σκόπιμα, προκαλούν τη φτώχεια και την πείνα και σπείρουν το θάνατο στους λαούς.

Η εξέγερση των λαών, είναι καθήκον ιερό για να σωθεί η ανθρωπότητα από τους σατανικούς ιμπεριαλιστές της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας. Ο πλούτος των εθνών έχει συγκεντρωθεί στα χέρια των ολίγων, ήτοι στους τραπεζίτες, στις πολυεθνικές εταιρίες, στις βιομηχανίες που παράγουν και πωλούν όπλα και «έξυπνα» σύγχρονα οπλικά συστήματα, καθώς επίσης και σ’ εκείνες τις βιομηχανίες που παράγουν, εμπορεύονται και διακινούν ναρκωτικά και φάρμακα, τα οποία προκαλούν συστηματικά τον αργό θάνατο στην ανθρωπότητα. Δεν κυκλοφορεί ζεστό χρήμα στην αγορά, το έχουν στις τράπεζες οι τραπεζίτες. Οι αγορές έχουν στεγνώσει. Οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας κόβονται στο μισό μέχρι πλήρους κατάργησής τους. Η φτώχεια κτυπά την πόρτα στους λαούς, η παγκόσμια πείνα γίνεται καθημερινό βίωμα και ο θάνατος της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτο γεγονός.

Ας μην περιμένουμε άπραγοι το θάνατό μας, κατά λεγόμενο: «Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω». Μπορούμε να ζήσουμε, αν θέλουμε.

Χρειάζεται να διώξουμε τα κνώδαλα της παγκόσμιας εξουσίας και να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Όταν ισχυροί παράγοντες της κοινωνίας προβάλλουν προσκόμματα και δημιουργούν αναχώματα, μπροστά στο κοινωνικο- οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι, τότε, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι ιστορική αναγκαιότητα και κοινωνική νομοτέλεια. Τα πράγματα κινούνται αέναα και νομοτελειακά μπροστά, όπως παρατηρεί ο ογκόλιθος της φιλοσοφίας Ηράκλειτος: «Πάντα ρειν...είναι παγίως ουδέν». Ένας λαός, όταν καταπιέζεται και του αφαιρούνται κεκτημένα δικαιώματα από τις άνομες ολιγαρχίες και τις ανίκανες κυβερνήσεις του, η εξέγερσή του είναι καθήκον, διότι το Δίκαιο του καταπιεσμένου και πεινασμένου λαού είναι πιο ισχυρό από τους νόμους της καθεστηκυίας τάξης. Οι πεινασμένοι και μελλοθάνατοι λαοί, δε έχουν να χάσουν τίποτα.

Αν μεν μείνουν άπραγοι είναι βέβαιο πως θα πεθάνουν όλοι. Αν όμως ξεσηκωθούν είναι βέβαιο πως οι πιο πολλοί θα ζήσουν.
Κάποτε, εμείς οι Έλληνες είπαμε: «Λευτεριά ή θάνατος» και αποκτήσαμε τη Λευτεριά μας.

Τώρα, πρέπει να πούμε: «Ξεσηκωμός ή θάνατος», για να μην πεθάνουμε από την πείνα. Αυτό είναι το σημερινό σύνθημά μας. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Το κομματικό σύστημα δεν έχει το κύρος να αντιταχθεί στο σκληρό και ανάλγητο προσωπείο της τρόϊκας, διότι είναι μέχρι μυελού οστών διεφθαρμένο. Το κομματοκρατικό σύστημα πρέπει να το αλλάξουμε εκ βάθρων και να το μετατρέψουμε σε πολιτικό, άμεσα Δημοκρατικό. Όχι εξουσία στα κόμματα. Η εξουσία ανήκει στο λαό, από το λαό και για το λαό. Έλληνες ξεσηκωθείτε, ν΄ αλλάξουμε το Σύνταγμα της Χώρας, μέσα από μια «Πανελλήνια λαϊκή συντακτική συνέλευση».

Με την αλλαγή του Συντάγματος να ζητούμε:

1. Να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη όλοι οι επίορκοι πολιτικοί, που καταχράστηκαν την εξουσία του λαού, καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα και ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, έριξαν στη φτώχεια τον ελληνικό λαό και οδήγησαν τη Χώρα στην υπερχρέωση, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την ανυποληψία. Τα εγκλήματά τους δεν έχουν παραγραφεί ή και, αν έχουν, κατά τους δικούς τους νόμους, ο λαός, που είναι πάνω από το Σύνταγμα, έχει την εξουσία να ανακαλεί την παραγραφή τους και να τους παραπέμπει σε δίκη.

2. Να επιστραφούν αμέσως τα κλεμμένα και να κατασχεθούν οι περιουσίες απ’ όλους εκείνους που αυτά τα χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρανόμως και καταχρηστικώς, πλούτισαν σε βάρος του λαού και του τόπου.

3. Να τεθούν σε αχρησία όλα τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, διότι είναι αναξιόπιστα να διαχειριστούν, στο μέλλον, τη λαϊκή εξουσία και αδυνατούν να στείλουν τους ενόχους στη δικαιοσύνη, αφού αυτά, είτε ενέχονται στα σκάνδαλα και τη διαφθορά, είτε την ανέχθηκαν και, εκ ως τούτου: «Ένοχος, ένοχο ού ποιεί». Αντί των κομμάτων, με τη μεσολάβηση των οποίων, διεξάγονται εκλογές φαρσοκωμωδία, οι βουλευτές, στη Βουλή των Ελλήνων, να αναδεικνύονται, μέσα από την καθιέρωση ενός καθαρά αντικειμενικού συστήματος κλήρωσης, ανάμεσα από όλους τους ενεργούς Έλληνες πολίτες, που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους της Χώρας και έχουν το συνταγματικό δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Οι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναδεικνυόμενοι δεν θα έχουν το δικαίωμα της κλήρωσης ξανά, αν δεν κληρωθούν όλοι όσοι έχουν το προς κλήρωση δικαίωμα.

4. Να απαγορευθεί η εξαγγελθείσα μείωση και περικοπή των μισθών και συντάξεων, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα και να εξασφαλιστούν πλήρως τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών. Να επανέλθει το κοινωνικό κράτος και να βελτιωθεί στο καλύτερο και όχι στο χειρότερο, που το θέλει η τρόϊκα.

5. Να κηρύξει η Ελλάδα παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους, ως προϊόντος διαφθοράς, με βάση το διεθνές νομικό δόγμα: "Odious Debt" (ειδεχθές χρέος). Η Χώρα τα χρέη της να πληρώσει από εκείνα που θα πάρει από εκείνους που τα έκλεψαν ή παράνομα και καταχρηστικά πλούτισαν όλα αυτά τα χρόνια. Οι άλλοι Έλληνες δεν οφείλουν να πληρώσουν τίποτα, αλλά μόνο όσοι έκλεψαν και πλούτισαν. Ο καθένας απ’ αυτούς να ελεγχθεί:
Τι είχες και τι έχεις; Που τα βρήκες και πως τα απέκτησες; Αν κλεμμένα, παράνομα και αδικαιολόγητα φέρ ‘τα πίσω.

6. Να ζητήσει το Ελληνικό δημόσιο, από την πλούσια σήμερα Γερμανία, να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα θύματα και τις καταστροφές που μας προκάλεσε στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Επίσης, να σταματήσει η Ελλάδα να αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Γερμανία και να ασκηθεί δίωξη και αγωγή σε βάρος της simens, για ηθική αυτουργία και συνέργια σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο μια κυβέρνηση ενός εξεγερμένου λαού και όχι κυβερνήσεις, που προέρχονται από, τα υποταγμένα στο παγκόσμιο κατεστημένο, πολιτικά κόμματα.

7. Να στηριχθεί η Ελλάδα στα δικά της πόδια, αξιοποιώντας όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Χώρας (πετρέλαια, πολύτιμα μέταλλα, αιολική και ηλιακή ενέργεια κ.λ.π). Η Ελλάδα και οι Έλληνες μπορούν. Οι πολιτικοί της Ελλάδας, δεν μπορούν, διότι είναι δούλοι της φιλαρχίας τους, υποτελείς και εξαρτημένοι στους ξένους και είναι μόνιμα ερωτευμένοι με την εξουσία, για την εξουσία, εξαπατώντας, μόνιμα και συνεχώς τον, ευκολόπιστο και πάντα προδομένο, λαό.

8. Ν’ αλλάξει η Ελλάδα πολιτική ρότα στο διεθνές πολιτικο-οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και να παύσει να είναι η Χώρα του «ανήκομεν εις την Δυσιν», αλλά «Η Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες» και που να τα έχει καλά με όλον τον κόσμο, Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο.

Αυτά τα λίγα, αφού δεν μπορούν να τα κάνουν οι πολιτικοί, τότε, οφείλουν να παραιτούνται και να αφήνουν άλλους Έλληνες πολίτες, που έχουν τη θέληση να τα κάνουν. Αν δεν παραιτούνται και κολλάνε, σαν στρείδια, στην εξουσία και κατατυραννούν ολόκληρο λαό, τότε, επιβάλλεται το χρέος του λαού να τους ανατρέπει και να καθιερώνει νέους θεσμούς. Διότι, όσο συντηρείται ένας παρακμασμένος θεσμός, όπως είναι τα πολιτικά κόμματα, τότε και το κράτος παρακμάζει και οι λαοί πτωχεύουν και δυστυχούν.

Μπροστά σε αυτή την κρίση, οικονομική και πολιτική, δεν υπάρχει άλλη λύση. 

Ένα μάς σώζει: «Ξεσηκωμός ή θάνατος»!

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails Bookmark and Share