26.2.09

Η χαρά της ζωής








Αυτή είναι η αληθινή χαρά της Ζωής,
Να δίνεσαι ολόκληρος
σ’ ένα σκοπό που θεωρείς σπουδαίο.
Να είσαι μια δύναμη της φύσης
Κι όχι ένα σβωλάκι από χώμα,
Γεμάτο ανησυχία και εγωισμό,
Γεμάτο αρρώστιες και πίκρες,
Που παραπονιέται επειδή ο κόσμος
δεν αφοσιώνεται στο να το κάνει ευτυχισμένο.
Πιστεύω πως η ζωή μου ανήκει
σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα
Και, όσο ζω, το θεωρώ προνόμιο μου
να την υπηρετώ όσο μπορώ.
Θέλω να είμαι εντελώς «χρησιμοποιημένος» όταν πεθάνω,
Γιατί όσο πιο σκληρά δουλεύω,
Τόσο πιο πολύ θα ζήσω.
Απολαμβάνω τη ζωή γι’ αυτό που είναι.
Για μένα, η ζωή δεν είναι ένα κεράκι που τρεμοσβήνει.
Είναι ένας δυνατός προβολέας
Που ήρθε η σειρά μου να τον κρατήσω
Και θέλω να τον κάνω να λάμπει
Όσο περισσότερο γίνεται,
Πριν τον παραδώσω στις επόμενες γενιές.
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω
George Bernard Shaw (1856-1950)


Κορυφαίος Ιρλανδός δραματουργός και θεατρικός συγγραφέας που τιμήθηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας το 1925.

Έγραψε 60 θεατρικά και γενικά η θητεία του σαν μυθιστοριογράφου, κριτικού λογοτεχνίας, δοκιμιογράφου και δημοσιογράφου, μας άφησε ένα εκπληκτικό και διαχρονικό έργο από το οποίο μπορούμε να διδαχθούμε πολλά και χρήσιμα μαθήματα για την καθημερινότητά μας και τη βελτίωση της ζωής μας.

* Μερικοί άνθρωποι σκέφτονται τα πράγματα όπως είναι και ρωτάνε "γιατί". Εγώ τα ονειρεύομαι όπως θα ήθελα να είναι και σκέφτομαι "γιατί όχι".

* Ζωή δεν είναι το να βρεις τον εαυτό σου, είναι να σφυρηλατήσεις τον εαυτό σου.

* Αν έχω ένα μήλο κι εσύ έχεις ένα άλλο και τ' ανταλλάξουμε, τότε κι οι δυο θα 'χουμε πάλι από 'να μήλο. Αν έχω μια ιδέα κι εσύ έχεις μια άλλη και τις ανταλλάξουμε, τότε ο καθένας μας θα έχει από δυο ιδέες.

* Οι άνθρωποι πάντα γκρινιάζουν για τις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται. Δε πιστεύω στις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που γίνονται σημαντικοί στον κόσμο είναι αυτοί που ψάχνουνε για τις περιστάσεις που χρειάζονται. Κι αν δε μπορούν να τις βρούνε, τότε τις φτιάχνουν.

* Θεός είναι το φώς. Μπορείς να ζήσης χωρίς αυτό? Πολλοί το αγνοούν αλλά χωρίς αυτό, κανείς δεν μπορεί να κάνει βήμα. Μερικοί εκπαιδεύονται να περπατούν στα τυφλά, αλλά μέσα τους παρακαλούν να βρουν το φως.

* Η τιμωρία του ψεύτη δεν είναι ότι δεν τον πιστεύουν, αλλά ότι αυτός δεν μπορεί να πιστέψει κανέναν.

* Ελευθερία σημαίνει υπευθυνότητα. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι τη φοβούνται.

* Μη χάνετε τον καιρό σας με κοινωνικές έρευνες. Εκείνο που ενδιαφέρει το φτωχό, είναι η φτώχεια. Εκείνο που ενδιαφέρει τον πλούσιο, δεν μας ενδιαφέρει.

* Καλύτερα να κρατάς τον εαυτό σου καθαρό και φωτεινό. Είσαι το παράθυρο απ' όπου πρέπει να βλέπεις όλο τον κόσμο.

* Το να μπορείς να αντέχεις τη μοναξιά και, επιπλέον, να την απολαμβάνεις, είναι μεγάλο προσόν.

* Τώρα που μάθαμε να πετάμε στον αέρα σαν πουλιά, να κολυμπάμε κάτω απ’ το νερό σαν ψάρια, δεν μας φθάνει μόνο ένα πράμα: να μάθουμε να ζούμε πάνω στη γη σαν άνθρωποι.

24.2.09

Ψευδαίσθηση αλλαγής σώματος

Χρησιμοποιώντας μια σχετικά απλή πειραματική διάταξη, Σουηδοί νευροεπιστήμονες κατάφεραν να προκαλέσουν σε εθελοντές την αίσθηση ότι βρίσκονται μέσα στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου, ή ακόμα και στο σώμα μιας... κούκλας για βιτρίνες.

«Ενδιαφερόμασταν για ένα κλασσικό ερώτημα το οποίο φιλόσοφοι και ψυχολόγοι συζητούν εδώ και αιώνες: γιατί νιώθουμε ότι ο εαυτός μας βρίσκεται στο σώμα μας» αναφέρει ο Χένρικ Έρσον, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας στο διάσημο Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Στοκχόλμης. «Για να μελετήσουμε το θέμα αυτό χρησιμοποιήσαμε τρικ και ειδικότερα αντιληπτικές ψευδαισθήσεις» συνεχίζει.

Στο πρώτο από τα δύο πειράματα, ο εθελοντής φορούσε ένα ειδικό ζευγάρι γυαλιά με οθόνες αντί για φακούς. Οι οθόνες προέβαλλαν την εικόνα από μια κάμερα που είχε τοποθετηθεί στο κεφάλι μιας ανθρωποειδούς κούκλας.

Ο εθελοντής έτσι έβλεπε ό,τι «έβλεπε» η κούκλα.
Όταν το κεφάλι του εθελοντή και το κεφάλι της κούκλας έγερναν προς τα κάτω, ο εθελοντής έβλεπε το σώμα της κούκλας εκεί που κανονικά θα έβλεπε το δικό του.
Σε αυτό το στάδιο, η αίσθηση της αλλαγής σώματος δεν ήταν ρεαλιστική.

Αυτό όμως άλλαζε όταν οι ερευνητές άγγιζαν ταυτόχρονα το στομάχι του εθελοντή και το στομάχι της κούκλας με ένα μαλακό πινέλο.

Καθώς ο εγκέφαλος του εθελοντή συνδύαζε το οπτικό και το απτικό ερέθισμα, είχε ξαφνικά την αίσθηση ότι βρισκόταν μέσα στο σώμα της κούκλας.
Η ψευδαίσθηση γινόταν ακόμα πιο έντονη, έως και τρομακτική, όταν οι ερευνητές πλησίασαν απότομα ένα μαχαίρι στην κοιλιά της κούκλας.

Ο ρεπόρτερ του Associated Press που υποβλήθηκε στη διαδικασία παραδέχεται ότι ανατρίχιασε.
«Αυτό δείχνει πόσο εύκολο είναι να αλλάξει η αντίληψη του εγκεφάλου για το φυσικό εαυτό του» σχολιάζει ο Δρ Έρσον.

Σε ένα δεύτερο πείραμα, τα γυαλιά που φορούσε ο εθελοντής ήταν συνδεδεμένα σε μια κάμερα τοποθετημένη στο κεφάλι ενός δεύτερου ατόμου. Όταν το άτομο αυτό και ο εθελοντής κοιτούσαν ο ένας τον άλλο και έδιναν τα χέρια, ο εθελοντής είχε την παράδοξη αίσθηση της χειραψίας με τον εαυτό του.

«Τα υποκείμενα βλέπουν από έξω τους εαυτούς τους να δίνουν τα χέρια, έχουν όμως αυτή την εμπειρία σαν να ήταν διαφορετικά πρόσωπα» δήλωσε η Βαλέρια Πέτκοβα, επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας.
«Τα ευρήματα αυτά έχουν θεμελιώδη σημασία, καθώς αναγνωρίζουν την αντιληπτική διαδικασία που μας κάνει να νιώθουμε ότι μας ανήκει ολόκληρο το σώμα μας» γράφουν οι ερευνητές στην ηλεκτρονική επιθεώρηση PLoS One.
Πέρα από την αξία τους στους τομείς της φιλοσοφίας και την ψυχολογίας, οι διαπιστώσεις της μελέτης θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε εφαρμογές εικονικής πραγματικότητας, όπως τα βιντεοπαιχνίδια.

22.2.09

Η νανοτεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου




Τα ειδικά νανορομπότ μπορούν να συναρμολογούν διάφορα όργανα του σώματος, τα οποία έχουν υποστεί βλάβη ή ακόμα και καταστροφή.
Η εκπληκτική αποστολή τους είναι να κτίζουν και να επαναδομούν.
Η εποχή της γήρανσης τελειώνει, οι αρρώστιες και ο θάνατος θα πάψουν να υφίστανται.
Τα πάντα θα κατασκευάζονται μόριο προς μόριο και ο άνθρωπος δεν θα γερνάει ποτέ.

Αυτοκίνητα, επιστρωμένα με ειδικά νανο-υλικά, που αυτοκαθαρίζονται απλώς με το νερό της βροχής. Αυτοκαθαριζόμενα τζάμια στα σπίτια μας.

Ρούχα (σε πρώτη φάση στρατιωτικά και αργότερα κάθε είδους) που, χάρη στην ενσωμάτωση νανο-υλικών, μένουν αδιάβροχα, δεν λερώνουν ή -ακόμα πιο εντυπωσιακό- χάρη σε ενσωματωμένες νανο-γεννήτριες παράγουν το δικό τους ρεύμα, με το οποίο φορτίζεται το κινητό τηλέφωνο, ο φορητός υπολογιστής κλπ.

Κόλλες με νανο-υλικά που θα επιτρέπουν στους ανθρώπους να γίνονται "σπάϊντερ-μαν" και να περπατούν-κολλούν σε τοίχους και ταβάνια.

Μοριακές μηχανές και κινητήρες σε μοριακό επίπεδο.

Μετα-υλικά που μετατρέπουν σε αόρατους ή διαφανείς τους ανθρώπους και τα αντικείμενα που επιστρώνονται με αυτά.

Νανο-ρομπότ που στέλνονται στο εσωτερικό του ανθρώπινου σώματος για διαγνωστικούς ή θεραπευτικούς σκοπούς, όπως π.χ. για καταστροφή καρκινικών κυττάρων.

Αυτές και πολλές άλλες "εξωτικές" και πολλά υποσχόμενες όψεις της νανοτεχνολογίας παρουσίασαν ειδικοί επιστήμονες και ερευνητές στην εκδήλωση με τίτλο "Η Νανοτεχνολογία στην υπηρεσία του ανθρώπου", που διοργάνωσε το Ίδρυμα Ευγενίδου σε συνεργασία με το πρόγραμμα Megaron Plus του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Ευγενίδου.

Η Νανοτεχνολογία αφορά οτιδήποτε συμβαίνει στις διαστάσεις του νανόμετρου, που ισούται περίπου με το 1/80.000 μιας ανθρώπινης τρίχας ή το 1/10.000 μιας τελείας κειμένου.

Η τεχνολογία μπορεί να οριστεί ως η δημιουργία υλικών και συστημάτων σε νανοκλίμακα, δηλαδή από 1 έως 100 νανόμετρα (1 νανόμετρο ισούται με ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου). Ένας εναλλακτικός ορισμός είναι ο απευθείας έλεγχος υλικών και συσκευών σε μοριακή και ατομική κλίμακα.
Όπως τονίσθηκε στην εκδήλωση, οι νανοτεχνολογίες έχουν πλέον ποικίλες εφαρμογές στη νανοηλεκτρονική, τα νανοϋλικά ή τη βιοϊατρική και οι επιπτώσεις τους γίνονται σταδιακά όλο και πιο αντιληπτές σε ολοένα και περισσότερα επίπεδα των σύγχρονων κοινωνιών.

Η επανάσταση της νανο-ιατρικής
Οι επιπτώσεις της νανοτεχνολογίας στην ιατρική, όπως τονίσθηκε, θα είναι καταλυτικές στο προσεχές μέλλον:

-Διάγνωση: Νέοι βιοαισθητήρες και νέες τεχνικές μοριακής απεικόνισης με νανοσωματίδια. Για παράδειγμα, οι λεγόμενες "κβαντικές τελείες", δηλαδή νανοκρυσταλλικοί ημιαγωγοί με ενισχυμένες ιδιότητες φθορισμού, θα εντοπίζουν έγκαιρα τα καρκινικά κύτταρα (όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Λουίζος, "στο μέλλον ο καρκίνος θα λάμπει από τα πρώτα του κύτταρα"). Επίσης νανοτρανζίστορ για ανίχνευση ιών και βακτηρίων.

-Θεραπεία: Στοχευμένη μεταφορά φαρμάκων στα πάσχοντα όργανα και ελεγχόμενη απελευθέρωση φαρμακευτικών ουσιών, π.χ. μόνο σε καρκινικούς όγκους ή δυσλειτουργούντα νευρικά κύτταρα. Ειδικά νανοσωματίδια (μπάλες από πολυμερή), που στο εσωτερικό τους θα έχουν φάρμακα, θα καθοδηγούνται μέσω μαγνητικών πεδίων με ακρίβεια στα πάσχοντα κύτταρα και θα είναι βιοδιασπώμενα, βιοσυμβατά και μη τοξικά. Επίσης ειδικοί νανοσωλήνες που θα απελευθερώνουν ελεγχόμενα κάποιο φάρμακο μέσα στον οργανισμό.

-Χειρουργική: Μικρο- και νανο-εμφυτεύματα, καθώς και μικρο- ή νανο-ρομπότ. Τα νανο-εμφυτεύματα θα επιτρέπουν, για παράδειγμα, αντικατάσταση οστών από ένα κράμα τιτανίου επικαλυμμένου με νανοπορώδη αλουμίνα, γεγονός που θα αυξάνει τη βιοσυμβατότητα του συνθετικού οστού.
Επίσης αγγειονάρθηκες ("στεντ" για τις αρτηρίες) επικαλυμμένοι με νανο-υλικά, ώστε να βελτιώνεται η βιοσυμβατότητα και να αποφεύγεται η επαναστένωση της αρτηρίας.

Τα νανο-ρομπότ (που δεν είναι ακόμα ανεπτυγμένα) θα αποτελούν μικροκατασκευές, οι οποίες με μικρολαβίδες και με καθοδήγηση από μαγνητικά πεδία θα μπορούν να παίρνουν δείγματα ιστών από το εσωτερικό του σώματος για βιοψία, γεγονός που θα επιτρέπει μικρότερα χειρουργικά τραύματα. Άλλα νανο-ρομπότ θα μπορούν να καθαρίζουν τις αρτηρίες από μέσα.

Πιθανοί κίνδυνοι και ανάγκη για νέους κανονισμούς προφύλαξης
Αν και η έμφαση στην εκδήλωση δόθηκε στην ευεργετική πλευρά της νανοτεχνολογίας, δεν έλειψαν οι επισημάνσεις για τους εν δυνάμει νανο-κινδύνους, κυρίως σε σχέση με την απορρόφηση των νανο-υλικών από τον άνθρωπο και τη φύση και τις πιθανές επιπτώσεις. Στο πλαίσιο αυτό, τονίστηκε η ανάγκη για νέες προστατευτικές ρυθμίσεις και κανονισμούς σε σχέση με όλους τους εμπλεκόμενους (παραγωγούς, καταναλωτές, εργαζόμενους) και ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.

Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Independent, περίπου 600 προϊόντα νανοτεχνολογίας βρίσκονται ήδη στην αγορά.
Η αρχή έγινε από τις ΗΠΑ και η Ευρώπη ακολούθησε, όπως και η Ασία.
Σύμφωνα με μια εκτίμηση, ο τζίρος στην αγορά νανο-προϊόντων θα φθάσει τα 25 δισ. δολ. το 2009.
Η μεγάλη πλειονότητα των προϊόντων (το 54%) αφορά τα περιφερειακά της πληροφορικής, το 22% τα καταναλωτικά ηλεκτρονικά, το 8% την αυτοκινητοβιομηχανία, το 6% την ιατρική κ.α. Στο μέλλον, άλλοι τομείς, όπως το περιβάλλον, αναμένεται να έχουν αυξημένο μερίδιο.

Τι ακόμη περιμένουμε προσεχώς:

Στον τομέα της ένδυσης, τα καθημερινά ρούχα θα είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε ούτε να τσαλακώνονται ούτε να ξεθωριάζουν.
Πέραν αυτών, ρούχα που προορίζονται για ειδικές χρήσεις (λ.χ. στολές) θα είναι -κατά μία έννοια- άφθαρτα και δεν θα σχίζονται ούτε θα καταστρέφονται.

Στον τομέα της αυτοκίνησης, μολονότι η σχεδίαση των οχημάτων θα διατηρήσει τις σημερινές της γραμμές, εντούτοις πολλά θα αλλάξουν.
Τα αυτοκίνητα θα γίνουν πιο λεπτά, πιο φιλικά προς το περιβάλλον, πιο "έξυπνα" και, κατά συνέπεια, ασφαλέστερα.
Χάρη στη νανοτεχνολογία, νέα καύσιμα θα αντικαταστήσουν το πετρέλαιο και τη βενζίνη, και τα αυτοκίνητα θα μπορούν να αποφεύγουν τους κινδύνους, χωρίς την παρέμβαση του οδηγού.

Στον τομέα της καθημερινής υγιεινής, απλά σπρέι θα διαποτίζουν το χώρο με καθαρό οξυγόνο ή με άρωμα λουλουδιών, εξαφανίζοντας ταυτόχρονα τα βακτήρια. Αυτό θα γίνεται αυτόματα, μέσω των συστημάτων κλιματισμού, για έναν κόσμο χωρίς δυσάρεστες μυρωδιές.
Με παρόμοιο τρόπο θα λειτουργούν και οι τουαλέτες, που θα πάψουν να ταυτίζονται με εστίες μόλυνσης και ακαθαρσίας.
Η οδοντόκρεμα θα περιέχει νανοσωματίδια που θα φροντίζουν την υγιεινή των δοντιών.
Η κρέμα νυκτός, αντίστοιχα, θα επαναφέρει τα κύτταρα στην αρχική τους κατάσταση.

Στον τομέα της υγείας, η νανοτεχνολογία υπόσχεται να θεραπεύσει τις ανίατες ασθένειες και να κάνει το ιατρικό έργο ευκολότερο. Αόρατα στο ανθρώπινο μάτι νανορομπότ θα εισέρχονται στον ανθρώπινο οργανισμό (μέσω ενός χαπιού λ.χ.) και θα δίνουν αναλυτική διάγνωση για την κατάσταση του οργανισμού. Κατόπιν, άλλα νανορομπότ θα αναλαμβάνουν τη θεραπεία.
Μία λεπτή ανάλυση στο ακροδάχτυλο θα αρκεί για να έχουμε αναλύσεις αίματος για πάντα (από το ίδιο άτομο).
Η θεραπεία θα είναι στοχευμένη στα ασθενή κύτταρα και δεν θα προκαλεί παρενέργειες.
Ασθένειες όπως η τύφλωση θα μπορούν να θεραπευθούν, και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ…

Αν μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τις δυνατότητες της νανοτεχνολογίας, το μέλλον του ανθρώπου θα είναι λαμπρό και πλούσιο.

Η επιστημονική φαντασία του σήμερα θα γίνει πραγματικότητα του αύριο.

Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε πλησιάζει και ο καινούργιος κόσμος της νανοτεχνολογίας είναι ορατός στον ορίζοντα.

Η νανοτεχνολογία είναι ένα από τα θαύματα που θα αλλάξουν εντελώς τον κόσμο τα επόμενα χρόνια.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ.

21.2.09

Πλησιάζει η εξάπλωση των ρομπότ!




Η ανθρωπότητα -μέσω της ραγδαία αναπτυσσόμενης τεχνολογίας- βαδίζει ολοταχώς προς τη ρομποτική εποχή!

Ίσως η επιστημονική φαντασία δημιούργησε πρόωρες προσδοκίες -και ανησυχίες παράλληλα - για την επερχόμενη εποχή των ρομπότ, που φάνηκε τελικά να καθυστερεί.
Όμως τώρα πια, μετά από άπειρες δοκιμές και αποτυχίες που οδήγησαν σε ποικίλες βελτιώσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, τα ρομπότ φαίνεται πως έχουν γίνει σαφώς εξυπνότερα και ικανότερα: η ώρα τους να εξαπλωθούν (για να μας βοηθήσουν στην καθημερινή μας ζωή, όχι να μας κατακτήσουν!) δεν είναι μακριά.

Ο "Τιτάν", προϊόν της γερμανικής εταιρίας Κuka, είναι το δυνατότερο ρομπότ στον κόσμο. Μπορεί να σηκώσει μια BMW στον αέρα με το ένα του χέρι, να την κάνει μια στροφή και να την ακουμπήσει ξανά στο ίδιο ακριβώς σημείο, χωρίς το παραμικρό τρέμουλο. Ψηλός όσο μια καμηλοπάρδαλη και ικανός να σηκώσει 1.000 κιλά βάρος, πέρα από την αυτοκινητοβιομηχανία, απασχολείται στον κατασκευαστικό τομέα, όπου σηκώνει τεράστια μπλοκ τσιμέντου ή ράβδους χάλυβα.

Από την άλλη, υπάρχουν μικρόσωμα ανθρωποειδή ρομπότ, όπως το ύψους 1,40 μ. ρομπότ "partner" (Συνεταίρος) της Τογιότα, πολύ πιο ευέλικτο, που αντί να είναι βιδωμένο στο πάτωμα, όπως ο "Τιτάν", κάνει βόλτες σε δύο πόδια, ενώ μπορεί ακόμα και να τρέξει λίγο. Διαθέτει πέντε ευκίνητα δάκτυλα στα δύο του χέρια, με τα οποία παίζει ακόμα και βιολί!

Τα πρώτα βιομηχανικά ρομπότ εμφανίσθηκαν στις γραμμές παραγωγές των εργοστασίων στη δεκαετία του ΄60 και μπορούσαν αρχικά να κάνουν μόνο απλά και μονότονα πράγματα, κυρίως να μετακινούν αντικείμενα λίγο πιο εκεί - όπως οι σκλάβοι που ο Κάρελ Τσάπεκ περιέγραψε το 1920 στο βιβλίο του, που εισήγαγε διεθνώς τον όρο ρομπότ από την τσεχική λέξη "robota" (καταναγκαστική εργασία).

Μέχρι τη δεκαετία του ΄90 τα εργοστασιακά ρομπότ μπορούσαν πια να κόβουν, να στριφογυρίζουν, να συγκολλούν, να συναρμολογούν, να δουλεύουν σε αποθήκες κ.α.

Το κόστος τους έχει πλέον πέσει δραματικά σε σχέση με τα ανθρώπινα ημερομίσθια, γεγονός που έχει αυξήσει τον αριθμό τους σε πάνω από 1 εκατ. διεθνώς.

Τα περισσότερα ρομπότ κατασκευάζονται στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, ενώ τα μισά περίπου "δουλεύουν" στην Ασία.

Η αυτοκινητοβιομηχανία, που πρωτοπόρησε στην εισαγωγή τους, συνεχίζει να απασχολεί περίπου το 60% του συνόλου.

Σήμερα πια, χάρη στις τεχνολογικές προόδους στην πληροφορική και την τεχνητή νοημοσύνη, τα πιο σύγχρονα ρομπότ έχουν πολύ εξελιγμένα συστήματα που τους επιτρέπουν να βλέπουν, να αισθάνονται, να κινούνται και να εργάζονται μαζί.

Οι μηχανικοί των ρομπότ αποκαλούν τη νέα επιστήμη "μηχατρονική" (mechatronics), δηλαδή την ένωση της μηχανικής, της οπτικής, της ηλεκτρονικής και της πληροφορικής.

Ορισμένα εργοστασιακά ρομπότ μάλιστα είναι αρκετά έξυπνα για να τα απελευθερώνουν από τους κλωβούς ασφαλείας τους και να τα αφήνουν να εργάζονται μαζί με τους ανθρώπους. Σταδιακά, όσο προοδεύουν, τα ρομπότ μετακινούνται από τα εργοστάσια στα γραφεία και τα σπίτια, στον τομέα των υπηρεσιών.

Ήδη μερικά -μόνο-λειτουργικά ρομπότ, που κάνουν ένα δηλαδή πράγμα, είναι γνωστά: καθαρίζουν το πάτωμα ή κόβουν το γρασίδι ή φυλάνε το σπίτι όταν οι ένοικοι λείπουν.

Σε μερικές κλινικές μεταφέρουν φάρμακα ή ιατρικούς φακέλους ή καθαρίζουν τζάμια.

Στο στρατό χιλιάδες ήδη "υπηρετούν", όπου εξουδετερώνουν βόμβες, κάνουν αναγνωριστικές πτήσεις στον αέρα ή υποβρύχιες περιπολίες μέσα στη θάλασσα.

Συνήθως δεν έχουν ανθρωποειδή εμφάνιση, μπορεί να μοιάζουν με έντομα, για παράδειγμα. Αλλά και τα ρομπότ στα σπίτια δεν είναι ανάγκη να είναι πάντα ανθρωποειδή. Μπορεί π.χ. να μοιάζουν μια αναπηρική καρέκλα που μεταφέρει ένα άτομο με ειδικές ανάγκες.

Οι τέσσερις βασικές τάσεις στη ρομποτική αγορά
Χρειάζεται πάντως ακόμη πολλή δουλειά στα ερευνητικά εργαστήρια πριν ανθρωποειδή πολυ-λειτουργικά ρομπότ (πολλαπλών ικανοτήτων, όπως π.χ. το Asimo της Χόντα) κυκλοφορούν γύρω μας - όπως πάντως θα συμβεί αργά ή γρήγορα.

Προς το παρόν τέτοια ρομπότ υποδέχονται, χαιρετούν ή και ξεναγούν τους επισκέπτες σε εκθέσεις, αλλά αντιμετωπίζονται ως κάτι αξιοπερίεργο και όχι κάτι που θα βάλει κανείς σπίτι του.

Η Τογιότα και η Χόντα είναι σίγουρες όμως ότι στο μέλλον τα οικιακά ανθρωποειδή ρομπότ θα αποτελέσουν μια τεράστια αγορά ως οικιακοί βοηθοί.

Στην φετινή ρομποτική έκθεση Automatica του Μονάχου, παρουσιάσθηκαν μηχανές που μπορούν να πετάνε, να πιάνουν, να μιλάνε, ακόμα και να κάνουν λεπτές νευροχειρουργικές επεμβάσεις.

Φέτος τον Μάιο έγινε, στην Ιατρική Σχολή του Κάλγκαρι στον Καναδά, η πρώτη αφαίρεση όγκου από τον εγκέφαλο γυναίκας με τη βοήθεια του ρομπότ NeuroArm.

Η κορυφαία εταιρία στην ιατρική ρομποτική, η αμερικανική Intuitive Surgical, έχει ήδη πουλήσει πάνω από 800 ρομπότ "Ντα Βίντσι" σε νοσοκομεία όλου του κόσμου, όπου τοποθετούν βαλβίδες στην καρδιά ή χειρουργούν όγκους.

Όπως φάνηκε στην έκθεση, τέσσερις είναι γενικότερα οι κυρίαρχες τάσεις στο χώρο των ρομπότ: γίνονται ολοένα πιο συνεργάσιμα κι έξυπνα, πιο φθηνά, πιο εύκολα στον προγραμματισμό τους και πιο ασφαλή.

Μεταξύ άλλων, στο Μόναχο για πρώτη φορά επιδείχτηκε ο Roboshaker της γερμανικής εταιρίας ΡΑΑL, ο οποίος ως καλός μπάρμαν φτιάχνει κοκτέηλ.

Η ικανότητα μηχανικής όρασης επιτρέπει στα ρομπότ να απασχοληθούν πλέον και σε κλάδους όπως τα τρόφιμα-ποτά, όπου ελέγχουν αν τα μπουκάλια είναι γεμάτα στο σωστό ύψος ή αν έχουν τη σωστή ετικέτα, βάζουν σοκολάτες μέσα σε κουτιά, ξεσκαρτάρουν τα σάπια φρούτα, φτιάχνουν σαλάτες, κόβουν φέτες κέικ σε φούρνους ή δουλεύουν στα σφαγεία ζώων (κρατώντας μαχαίρια!).

Οι αισθητήρες που τους δίνουν όλο και καλύτερη ικανότητα αφής, κάνουν εξάλλου τα ρομπότ πιο απαλά και ευαίσθητα στο χειρισμό αντικειμένων και μάλιστα μερικά ρομπότ αλλάζουν χέρια ανάλογα με το πιάσιμο που απαιτείται κάθε φορά.

Το κόστος πέφτει - η πρόκληση της ασφάλειας
Τα μεγάλα ρομποτικά συστήματα, π.χ. στην αυτοκινητοβιομηχανία, κοστίζουν ακόμα εκατομμύρια δολάρια, αν και το κόστος του ίδιου του ρομπότ συχνά δεν είναι παρά το ένα τέταρτο του συνολικού κόστους εγκατάστασης και συντήρησης.

Παρόλα αυτά τα ρομπότ συνεχώς φθηναίνουν. Ένα μέσο ρομπότ ικανό να στοιβάζει εμπορεύματα σε παλέτες, σήμερα κοστίζει γύρω στα 30.000 ευρώ. Η SMErobot, μια πρωτοβουλία της ΕΕ, προσπαθεί να πείσει τις μικρομεσαίες ευρωπαϊκές εταιρίες να κάνουν το άλμα και να αγοράσουν ένα ρομπότ, τονίζοντας ότι είναι λανθασμένη η αντίληψη πως μόνο οι μεγάλες εταιρίες μπορούν και πρέπει να μπουν στη ρομποτική εποχή.

Υπάρχουν πλέον μικρά και ελαφρά ρομπότ, τα οποία μπορούν να κάτσουν στον πάγκο ενός τεχνίτη, π.χ. σε ένα ξυλουργείο ή μηχανουργείο. Σε αυτό βοηθά και το γεγονός του ευκολότερου προγραμματισμού τους, π.χ. μέσα από έναν προσωπικό υπολογιστή, ενώ μερικά ρομπότ κατανοούν ακόμα και τις φωνητικές εντολές, οπότε προσαρμόζονται εύκολα στο αντικείμενο εργασίας.

Αν όμως τα ρομπότ μπουν για τα καλά στα γραφεία και τα σπίτια, πρωτίστως θα πρέπει να είναι ασφαλή, ακολουθώντας τον πρώτο νόμο της ρομποτικής του οραματιστή συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Ισαάκ Ασίμοφ: ένα ρομπότ δεν πρέπει να βλάψει άνθρωπο ή, μέσα από την αδράνεια του, να επιτρέψει ένας άνθρωπος να πάθει κακό. Πολλά ρομπότ σήμερα αντιμετωπίζονται ακόμα ως άγρια ζώα, φυλαγμένα μέσα σε κλουβιά ασφαλείας στα εργοστάσια.

Για να γίνουν πιο ασφαλή τα ρομπότ, βασικά πρέπει να αποκτήσουν καλύτερη αίσθηση του περιβάλλοντός τους. Να καταλαβαίνουν π.χ. πότε τα πλησιάζει ένας άνθρωπος και να σταματούν τη μηχανική εργασία τους ή έστω να την επιβραδύνουν.

Το επόμενο βήμα θα είναι να υπάρξει το κατάλληλο λογισμικό, που θα θέσει σε εφαρμογή το δεύτερο νόμο του Ασίμοφ: ένα ρομπότ πρέπει να υπακούει τις εντολές από έναν άνθρωπο, εκτός κι αν αυτές αντιφάσκουν με τον πρώτο νόμο (αν δηλαδή κάποιος βάλει ένα ρομπότ να βλάψει έναν άλλο άνθρωπο).

Πηγή: ΕΡΤ

20.2.09

Τεχνητά μάτια που βλέπουν ... ακούγοντας


ΕΛΠΙΔΑ για χιλιάδες συνανθρώπους μας
με προβλήματα όρασης
Μοιάζει εξωγήινο μέχρι εξωπραγματικό αλλά ήδη από το 2005 η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA), έχοντας εμπνευστεί από τον τυφλό μηχανικό τού «Star Trek: The Next Generation», το έβαλε σκοπό να δώσει ελπίδα να ξαναδούν άνθρωποι με σοβαρά προβλήματα όρασης και σήμερα βρίσκεται στη βάση του πειραματισμού πάνω στην ανάπτυξη των οπτικών νεύρων.

Οι επιστήμονες λένε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, αν αναιρεθεί η εντολή που μπλοκάρει την ανάπτυξη αυτή και Αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι έχουν ήδη βρει τον σωστό δρόμο. Για την ώρα, φυσικά, μέσα στο εργαστήριο.

Την ίδια ώρα η βιο-μηχανική στη Βρετανία δουλεύει πάνω στην ιδέα να ξαναδώσει τη δυνατότητα σε τυφλούς να δουν με τη βοήθεια των ήχων. Δοκιμάζουν, δηλαδή, να αντιγράψουν ένα σύστημα ανάλογο με το «σόναρ» των νυχτερίδων και να μεταφέρουν την εφαρμογή του σε ανθρώπους.

Η διαδικασία μοιάζει κατανοητή: ένας υπολογιστής μετατρέπει τα αντικείμενα... σε ήχους και τα αντίστοιχα ερεθίσματα μεταδίδονται σε μικροτσίπ τοποθετημένα στον φλοιό του εγκεφάλου που προσλαμβάνει και αναγνωρίζει τους διάφορους ήχους (βρεγματικός φλοιός), επιτρέποντας τελικά μια μορφή «ηχητικής όρασης» ας πούμε, χωρίς βέβαια τίποτα να είναι «ορατό» με τον συμβατικό τρόπο.

Μικροτσίπ στο λοβό

Όπως αναφέρει δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας «Corriere della Sera», η πραγματική καινοτομία όσον αφορά την έρευνα στον συγκεκριμένο χώρο έχει να κάνει κυρίως με την προσπάθεια ανάπτυξης ενός βιονικού ματιού.

Στην περίπτωση αυτή μικροτσίπ τοποθετούνται στην περιοχή του ινιακού λοβού του εγκεφάλου και εκεί φτάνουν τα ερεθίσματα από ειδικά γυαλιά.

Κάθε εικόνα αποδομείται και αναλύεται σε χιλιάδες ηλεκτρικά ερεθίσματα, τα οποία, όταν επανασυσταθούν, από τα βιοτσίπ δίνουν εικόνες σε εγκεφαλικό επίπεδο.

Για την ώρα το βασικό πρόβλημα εφαρμογής της μεθόδου είναι τεχνικού χαρακτήρα, αφού θα απαιτούνταν εκατομμύρια μικρο-αισθητήρες για την αναπαραγωγή μιας εικόνας που θα βρίσκεται σχετικά κοντά στην πραγματική.

Δυστυχώς όμως για την ώρα και τουλάχιστον στο επίπεδο αυτό η τεχνολογία δεν βρίσκεται σε επίπεδο να μιμηθεί τη φύση.

Η πιο ρεαλιστική και πολλά υποσχόμενη μέθοδος φαίνεται να είναι εκείνη που ανέπτυξαν ερευνητές του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Βοστόνης, η οποία δίνει πραγματικά ελπίδες σε άτομα με μερική ή και ολική τύφλωση.

Η μελέτη εν πλήρει εκτάσει παρουσιάστηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Science» και περιγράφει πώς ομάδα ερευνητών στη Βοστόνη κατάφερε να αναπλάσει το οπτικό νεύρο σε ποντίκια στο εργαστήριο μέσω μιας τεχνικής που έβρισκε ήδη εφαρμογή στον νωτιαίο μυελό.

Οι βλάβες στο οπτικό νεύρο αποκαθίστανται
μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Για την ώρα, φυσικά, στα ποντίκια. Ουσιαστικά αυτό που κατάφεραν να κάνουν οι επιστήμονες ήταν να αναστείλουν τη δράση μιας πρωτεΐνης, η οποία μπλοκάρει την ανάπτυξη του οπτικού νεύρου.

Μόλις δύο εβδομάδες μετά την εφαρμογή της μεθόδου στα ποντίκια, στα μισά από τα νεύρα του ματιού τους αποκαταστάθηκε η λειτουργία.
Η τεχνική αυτή ουσιαστικά απενεργοποιεί δύο γονίδια, τα Pten και Tsc1, τα οποία και ευθύνονται για τον σχηματισμό μιας πρωτεΐνης που μπλοκάρει με τη σειρά της την ανάπλαση των νεύρων.

Οι επιστήμονες εμφανίζονται ιδιαιτέρως αισιόδοξοι για το ότι κάποια στιγμή θα επιτύχουν την ανάπτυξη φαρμάκων που θα καταφέρνουν αυτήν ακριβώς την «απενεργοποίηση».

Ηχος και εικόνα

Αντίθετα, η συσκευή που μετατρέπει τις εικόνες σε ήχους έχει ήδη τελειοποιηθεί στο τμήμα βιο-πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης στη Βρετανία.

Ουσιαστικά το σύστημα αυτό μαθαίνει σε ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα όρασης ή και τύφλωση να συνδυάζουν μια σειρά από ήχους με διαφορετικά σχήματα.

Μάλιστα οι εθελοντές, που πήραν μέρος στο πείραμα έφτασαν σε σημείο να αναγνωρίζουν τα αντικείμενα που βρίσκονταν μπροστά τους, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά το τμήμα του εγκεφάλου τους που αναγνωρίζει τους ήχους και συνδυάζοντας στη συνέχεια αυτούς με τις αντίστοιχες εικόνες.

Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι μόνο ότι το σύστημα είναι αποτελεσματικό σε άτομα που έβλεπαν στο παρελθόν.

Στην αγορά όμως ετοιμάζεται να μπει
και το «βιονικό μάτι» Argus ΙΙ.

Πρόκειται για μία ακόμη ελπιδοφόρα εφαρμογή που έχει ήδη δοκιμαστεί σε δεκάδες ασθενείς και, όπως εξηγεί στην ιταλική εφημερίδα, ο Mark Humanyun του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας, «πρόκειται για μια συσκευή που μετατρέπει εικόνες που έχουν προσληφθεί από μια βιντεοκάμερα σε ηλεκτρικά ερεθίσματα τα οποία και κατά κάποιον τρόπο "υποχρεώνουν" ένα μάτι που δεν βλέπει να τα δεχτεί και να τα αποκωδικοποιήσει οπτικά, δηλαδή να τα δει!»

Αν κάποτε ή και στις μέρες μας η αποκατάσταση της όρασης σε άτομα που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα έμοιαζε με θαύμα, ίσως στο μέλλον να είναι μια νέα βάση απ' όπου και θα ξεκινά η έρευνα για μεγαλύτερες υπερβάσεις.

Ο Χορός είναι έκφραση Αρμονίας




«Η κίνηση ποτέ δεν ψεύδεται. Είναι ένα βαρόμετρο που δείχνει την κατάσταση της ψυχής, σ’ όλους που είναι ικανοί να το διαβάσουν». (Martha Graha)

«Ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες όπου ο άνθρωπος δίνεται ολοκληρωτικά: σώμα, καρδιά και πνεύμα.» (Maurice Bejarts)

O χορός είναι ανάγκη για τον άνθρωπο και σαν ανάγκη εμφανίζεται από τους πρωτόγονους λαούς, που από εκείνα τα χρόνια είναι συνυφασμένος με κάθε είδους ανθρώπινη εκδήλωση. Ανάγκη βασική που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής του και εκφράζει τις αδυναμίες του, τις ανησυχίες του, τους φόβους, τις χαρές του ή τις πίκρες του… Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε ότι η κίνηση είναι ο τρόπος που εκφράζεται ο άνθρωπος πριν ακόμα μιλήσει.
Ο χορός είναι η έκφραση του ρυθμού και της αρμονίας της Φύσης και του Σύμπαντος.

Ο σεβασμός για το χορό βασίστηκε στην ολοκληρωμένη φιλοσοφία των Ελλήνων κατά τη διάρκεια του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ, όπου η πίστη τους στην παράλληλη εκπαίδευση του πνεύματος και του σώματος είναι ουσιώδεις εκφράσεις της ανθρώπινης εξέλιξη.
Οι Αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν ότι ο χορός είναι μετάδοση της έκστασης. Είναι η διδασκαλία του ενθουσιασμού, στην κυριολεξία της λέξης: αίσθημα της παρουσίας του Θεού και κοινωνία της ύπαρξής Του. Και ασφαλώς εδώ βρίσκεται η «χάρη» του χορού. Η «χάρη» με την αισθητική και ταυτόχρονα με τη θρησκευτική σημασία του όρου: παρουσία του πνεύματος μέσα στη σάρκα. Πίστευαν ότι ο χορός ήταν δώρο των θεών προς τον άνθρωπο για να μπορεί να ξεχνιέται, μέσω αυτού, από τους κόπους και τις θλίψεις της ζωής του.
Εξάλλου η μυθολογία διέθετε «ειδική» έφορο του χορού την μούσα Τερψιχόρη.

Πάντως οι άνθρωποι επινόησαν χορούς θρησκευτικούς, πολεμικούς, γυμναστικούς, θεατρικούς, συμποσίων, χορούς για γαμήλιες και άλλες χαρμόσυνες ή πένθιμες πομπές, χορούς εθνικούς ή λαϊκούς.

Χορούς με θρησκευτικό χαρακτήρα, ζωηρότερους μάλιστα, συναντούμε και στην Π.Δ. (π.χ. Έξοδ. 15,20-21)
Από το 330 μ.Χ. μέχρι και το 1942 ο χορός εμφανίζεται σε λίγα θέματα και αυτά κάτω από την επίβλεψη της πρώτης εκκλησίας. Μέχρι τον 12ο αιώνα ο χορός ήταν τυπικό μέρος της Θείας Λειτουργίας και Λιτανείας. Λιγοστοί είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας που υποστήριξαν το χορό. Ένας από αυτούς ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει: «Μπορούσε να υπάρξει τίποτα πιο ευλογημένο από το να μιμηθούμε στη γη τους κυκλικούς χορούς των αγγέλων, δοξάζοντας τον δημιουργό;».

«Τι άλλο είναι ο χορός παρά ένα πέταγμα, μια φυγή στο άπειρο... Αν όλοι οι άνθρωποι χόρευαν όταν συναντιόντουσαν, αν άγγιζαν ο ένας το κορμί του άλλου, ίσως να μην υπήρχε τόση ένταση και οργή στην κοινωνία», αναφέρει ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης στο βιβλίο του «Ο χορευτής στον ελαιώνα».

Ο χορός μας τονώνει, μας δίνει θάρρος, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση. Έτσι αποκτούμε αέρα και στη ζωή μας.
Είναι το πιο ισχυρό αγχολυτικό, μέσω του οποίου αποβάλουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητας και τις αρνητικές σκέψεις.
Δεν νοιώθουμε αμηχανία, δεν έχουμε αμφιβολίες, εντάσεις, στρές και νεύρα.
Αντίθετα απολαμβάνουμε μια αίσθηση κατορθώματος, ασφάλειας και εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.
Ο χορός είναι ξεκούραση, χαλάρωση, αναζωογόνηση.
Μας βοηθάει να εξωτερικεύσουμε την προσωπική μας έκφραση, εκτονώνει τη δημιουργικότητά μας, μας απελευθερώνει.

«Ησαΐα χόρευε...». Το πρώτο από τα τρία χαρμόσυνα Τροπάρια που ψάλλονται κατά τη διάρκεια της κυκλικής περιστροφής των νεονύμφων κατά την τελετή του γάμου.
Ο θρησκευτικός αυτός χορός -παρόμοιο χορό έχουμε και κατά την τέλεση των μυστηρίων του βαπτίσματος και της ιεροσύνης- ερμηνεύεται ως έκφραση πνευματικής και ουράνιας ευθυμίας για τη μυστική ένωση των νεονύμφων και πνευματικής αγαλλίασης για την έκχυση σ’ αυτούς «άνωθεν» της θείας χάρης και δωρεάς.

Η ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος μέσα από τον χορό δεν έχει ηλικία.
Χορεύοντας κανείς, εκτός από την φυσική ευχαρίστηση, μπορεί να έχει και ψυχολογικά αποτελέσματα. Τα συναισθήματα και οι ιδέες μπορούν να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν ενώ η διανομή των ρυθμών και των μετακινήσεων μπορεί να κάνει μια ομάδα να αισθανθεί ενοποιημένη.
Στο βιβλίο της, «Όταν ο Χορός Θεαραπεύει», η Dr. France Schott-Billmann, ψυχολόγος, ψυχαναλύτρια και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris V, Sorbonne, υποστηρίζει ότι μπορεί κανείς να θεραπευθεί μέσω του χορού. Ό άνθρωπος ανέκαθεν εφάρμοζε αυτή την πρακτική, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου και σε όλους τους πολιτισμούς. Οι πρακτικές της «Χοροθεραπείας» - παγκόσμιες και αναλλοίωτες - συναντώνται παντού και είναι ενσωματωμένες ευρύτατα σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής. Τα οφέλη της θεραπευτικής λειτουργίας του χορού ανακαλύπτονται εκ νέου και οι παραδοσιακές τεχνικές συνδέονται με νέες κινησιακές πρακτικές που στόχο έχουν να θεραπεύσουν όλα τα είδη προβλημάτων: σωματικών, ψυχικών, ψυχοσωματικών.

ΟΛΟΙ μπορούν να κάνουν θαύματα! Με τη θέληση, το σώμα -το πρωταρχικό εργαλείο στο Χορό- γίνεται μια μηχανή που υπακούει το μυαλό, το δεύτερο σημαντικό εργαλείο, και μέσω της συγκέντρωσης έρχεται η ισορροπία και η ολοκλήρωση, που επιτυγχάνει μέσω της Τέχνης του Χορού, του δίνει την ευκαιρία, αν αυτός το επιθυμεί, να αναλάβει τα ηνία και «ξεδιπλώνοντας το γαϊτανάκι» να ενεργοποιήσει όλες τις αισθήσεις του.

«Ο χρόνος είναι κάτι που μας κατοικεί και σταδιακά μας καταστρέφει. Μεγαλώνει και γερνάει μαζί μας. Ο χρόνος είναι η καρδιά με τον ασταμάτητο χτύπο της. Ο χώρος, από την άλλη, υπάρχει μόνο μέσα από τα αντικείμενα. Κι εμείς δεν είμαστε παρά ένα αντικείμενο όπως όλα τ' άλλα μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ο χορός μας βοηθάει να σμιλέψουμε τον χώρο που μας περιβάλλει. Αρκεί να ζούμε στο παρόν. Το παρόν είναι γραμμικό, γαλήνιο, καθαρό. Το παρόν είναι ο χρόνος που έγινε αιωνιότητα…». (Μορίς Μπεζάρ, Χορευτής- Χορογράφος)

18.2.09

Μπορούμε να Μεταμορφώσουμε τη Ζωή μας


Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για την «αυτοβελτίωση» και πολλές συμβουλές ή και οδηγίες δίνονται από διάφορους συγγραφείς ή καθοδηγητές για τον τρόπο που μπορούμε να την πετύχουμε.
Η μεγάλη κυκλοφορία βιβλίων σχετικά με το θέμα αυτό, αποδεικνύει τον «διακαή» πόθο των ανθρώπων για το «γνώθι σ’ αυτόν» και για την πολυπόθητη «ευημερία».
Όλοι ψάχνουμε τον τρόπο και όλοι καταλήγουμε, κυρίως, στο ίδιο συμπέρασμα:
Το μυστικό για μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση στη ζωή μας, ή αν θέλετε το «μονοπάτι» της δύναμής μας, είναι η σκέψη μας και ο λόγος μας.
(«Το στόμα μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς» Ματθ. 12:34).
(«Το Άγιο Πνεύμα μεταμορφώνει»
κατά Ιωάννη 16:7)
(«…αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ’ υμάς…»
Πράξ.1:8)
Όλα είναι ένας παλμός.
Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε
Γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε.
Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους, είτε ολοκληρωτικά, είτε επιμέρους, να πετύχουν δηλαδή τους στόχους τους.
Οι περισσότεροι από εμάς, σε κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε χάσει τον αυτοέλεγχό μας ή και γενικότερα τον έλεγχο της ζωής μας, και υπήρξε στιγμή που πιστέψαμε ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στην πραγματικότητά μας, όπως την βιώνουμε.
Το πραγματικό «κλειδί» για να αλλάξει η πραγματικότητά μας, είναι να αλλάξει πρώτα ο νους μας.
Οι σκέψεις, τα λόγια και οι νοητικές εικόνες που κάνουμε διαπλάθουν την πραγματικότητά μας.
Όσο αργούμε να το κατανοήσουμε και να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, ότι δηλαδή οι σκέψεις μας διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας, παραμένουμε θύματα του δικού μας -αρνητικού- τρόπου σκέψης.
Όταν όμως αντιλαμβανόμαστε τη λειτουργία του νου μας, όλα γίνονται απλά και εύκολα. Αυτό που προέχει βασικά και πρωτίστως είναι να ξεκινήσουμε μία εσωτερική διεργασία και να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας.
Ποιες είναι οι σκέψεις μας;
Ποιες είναι οι βασικές συμπεριφορές μας;
Ποια λόγια επαναλαμβάνουμε διαρκώς στον εαυτό μας και στους άλλους;
Τι είδους ζωή πραγματικά επιθυμούμε να κάνουμε;
Ποιος είναι ο τρόπος σκέψης και δράσης μας για να πετύχουμε τους στόχους μας;

Ο Θεός, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» θέλει όλα τα πλάσματά του, όλοι οι άνθρωποι να απολαμβάνουν μια υγιή, χαρούμενη και επιτυχημένη ζωή και κανένας δεν έχει προγραμματιστεί για το αντίθετο.
Θέλει όλοι μας να γίνουμε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του», σύμφωνα με το βιβλίο της Γενέσεως, επειδή μας παρέσχε όλα τα απαραίτητα προσόντα, μέσω των οποίων μπορούμε να τελειοποιηθούμε.
«Και είπεν ο Θεός: Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν ημών... Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού. Κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν» (Γένεση 1/α΄ 26,27)
(Το κατ' εικόνα, είναι η δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος ως ελεύθερο και νοήμον πλάσμα, να ομοιάσει με τον Θεό. Το καθ' ομοίωσιν όμως, είναι η πορεία επίτευξης αυτής τής ομοίωσης, που επιτυγχάνεται μόνο με τη συνέργεια τού ανθρώπου και τού Αγίου Πνεύματος).
Επειδή ο Θεός είναι αυτό που είναι ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΕΙ και όχι αναγκαστικά, θα πρέπει και ο άνθρωπος ΝΑ ΘΕΛΕΙ, και να προσπαθήσει, χρησιμοποιώντας την κατ' εικόνα ελευθερία και νοημοσύνη του, ώσπου να φθάσει στην τελειότητα, δηλαδή στην πορεία ομοίωσης με το Θεό. Aυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που μόνο ο άνθρωπος το έχει μεταξύ της κτίσεως.

Οι ιδιότητες του Θεού είναι, πάνσοφος, πανάγαθος, αθάνατος και παντοδύναμος. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε τις ιδιότητές Του, αρκεί οι επιλογές που κάνουμε να βασίζονται στην αγάπη, στη συμπόνια, στην αλληλεγγύη, στην καλοσύνη, στη βοήθεια και στο σεβασμό του Σύμπαντος.
«Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειός εστιν. (Ματθαίος 5/ε΄ 48)
(Να είσαστε λοιπόν κι εσείς τέλειοι, όπως τέλειος είναι ο ουράνιος Πατέρας σας)
Ο προορισμός μας είναι να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό, δεν μπορούμε να γίνουμε Θεοί διότι δεν έχουμε θεϊκό στοιχείο. Όμοιοι, δηλαδή, ίδιες ιδιότητες και χαρακτήρα. Ο Θεός είναι πνεύμα, αγάπη, φως. Ο Χριστός είπε για μας «υμείς εστέ το φως του κόσμου» και αλλού «εγώ ειμί το φως του κόσμου».

Ο Θεός έχει δικό του φως, ενώ εμείς είμαστε εξ αντανακλάσεως φώτα. Εξ αντανακλάσεως γινόμαστε ή πιο φωτεινοί ή πιο σκοτεινοί. Έτσι σ’ αυτή τη ζωή μεταμορφωνόμαστε: ή προσθέτουμε φως ή προσθέτουμε σκοτάδι.
Ο Θεός είναι το άκτιστο φως.
Το φώς διαλύει πάντοτε το σκοτάδι, συνεπώς είναι πάντοτε δυνατότερο.
Αυτός είναι ο προορισμός μας και μας αφήνει ελεύθερους να διαλέξουμε.
Το «καθ’ ομοίωσιν» το άφησε στην ελευθερία του ανθρώπου. Αν θέλουμε.
Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να γίνει όμοιος με τον Θεό.
Αυτός ο σκοπός είναι πολύ υψηλός.

Έτσι, για τον καθένα από εμάς υπάρχει το δικό του «ξέφωτο» της επιτυχίας και της ευτυχίας.
Ο Θεός δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο χτίζουμε τη ζωή μας.
Δεν την προκαθορίζει, αλλά επιτρέπει στους νόμους του Σύμπαντος να μας προσφέρουν ένα πλαίσιο γύρω από τις επιλογές μας, να αναπτύξουμε σχέσεις ανάμεσα στην ύλη, στο χώρο και στο χρόνο για να επιτύχουμε την προσωπική μας ισορροπία και αρμονία.
Η αρμονία είναι το αυθύπαρκτο στην ύπαρξη κάθε οργανισμού, είναι το επιθυμητό ή το ζητούμενο όταν την χάσουμε, αφού όταν αυτή διαταράσσεται, σε σωματικό ή ψυχικό επίπεδο, αρρωσταίνουμε.
Μπορούμε να ζούμε αρμονικά όταν βάλουμε ως θεμέλιο της ζωής μας την αγάπη που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, κάνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να κάνουν και εκείνοι σε μας, αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και δεν τις μεταβιβάζουμε σε άλλους, ανακαλύπτουμε την ελευθερία που μας δίνει η συγχώρεση με το να συγχωρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους και επικαλούμαστε την αγάπη Του, την χάρη Του και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μέσω της προσευχής, για να μας απαντήσει με τα πλούσια ελέη Του.

(«…και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος» Πράξ.2:38).

17.2.09

O Γέροντας Παϊσιος για την Προσευχή

«Όταν πονάει κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».

Η προσευχή όπλο ισχυρό

Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσμικός άνθρωπος θα σκεφτόταν.
Αν ήταν πνευματικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν.
Στην εποχή μας ακόμη και «πνευματικοί» άνθρωποι όχι μόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και μάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέματα, και αυτοί κάνουν πρόβες με τον κόσμο.
Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουμε, να λέμε:
«Σκέφτηκα γι' αυτό;

Προσευχήθηκα γι' αυτό;»
Συνέχεια κάνουν ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει.
Δεν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής.
Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (…).

Αιτήματα στην προσευχή

Να παρακαλούμε κατ' αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παράτεινον το έλεός Σου τοις γινώσκουσί Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινώσκουσί Σε». Ακόμα λέω «Κύριε, σώσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς...», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι’ αυτούς).
Όταν πάλι ο ιερέας λέει «Υπέρ των εντειλαμένων ημίν τοις αναξίοις εύχεσθαι υπέρ αυτών», προσθέτω και «υπέρ των μη εντειλαμένων».
Γιατί πρέπει να προσευχόμαστε και γι' αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι' αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους.
Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε.
Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο· να δοθεί χάρη στους φυλακισμένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν.
Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά».
Όταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν  τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα και απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια. Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζει».
Ακόμη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.
Να προσεύχεσαι γενικά και να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πάσχοντας σωματικά και ψυχικά». Σ' αυτήν την ευχή περιλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι. Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες μια ευχή και γι' αυτό, «... ελέησον τον δούλον Σου τάδε», και πέρασε αμέσως στην γενική ευχή για όλον τον κόσμο, «…ελέησον τον κόσμον Σου άπαντα».

Μπορείς να φέρνεις στον νου σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που έχει ανάγκη, να προσεύχεσαι λίγο γι' αυτόν και μετά να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και να πονάς για όλους, για να μη φεύγει η... αμαξοστοιχία με έναν επιβάτη. Να μη σκαλώνουμε σε ένα πρόσωπο και μετά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με την προσευχή ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους.

Όταν πηγαίνει κανείς σε ειδικά θέματα και σκέφτεται ότι υποφέρουν οι συνάνθρωποί μας, βοηθιέται, γιατί κεντιέται η καρδιά. Έτσι, με πονεμένη καρδιά από τα ειδικά θέματα πηγαίνει και στα γενικά, και βοηθάει περισσότερο με την καρδιακή προσευχή.
Να θέλει και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθεί, να σωθεί, και να αγωνίζεται. Για να βοηθηθεί δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να έχει καλή διάθεση.
Η ευχή που γίνεται με την καρδιά εισακούεται· πρέπει όμως και ο άλλος να είναι δεκτικός. Γι' αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι' αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν.
Εγώ, όταν παρακαλάω τον Θεό για διάφορες περιπτώσεις, λέω: «Θεέ μου, να είναι αισθητή η βοήθειά Σου, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευματικά· αν δεν είναι αισθητή, μη μας βοηθάς».
Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι μπόρες μας γλιτώνει ο Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό. Γι' αυτό να ζητάμε να βοηθάνε ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι στον κόσμο, αλλά να είναι και αισθητή η βοήθειά Τους, για να ωφελούνται οι άνθρωποι.

Η ποιότητα της προσευχής μετράει

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής.
Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο.
Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα.
Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φτάνει αυτό· πρέπει να έχει και ποιότητα. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Γι’ αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.
Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη. Όταν ερχόμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.

Προσευχή με υπομονή

Αν μένει ψυχρή η καρδιά στην προσευχή, είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθεί κανείς. Δεν μπορεί από την μια στιγμή στην άλλη να φθάσει σε κατάσταση, ώστε να μη φεύγει καθόλου ο νους του. Θέλει υπομονή. Βλέπεις, άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα. Εσύ θες να χτυπήσεις μια και να μπεις μέσα. Δεν γίνεται έτσι.

Πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτημά του.
Γι' αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε. «Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθείτε» (Ματθ. 21, 21), είπε ο Κύριος.
Ο Θεός ξέρει να μας δώσει αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφτούμε πνευματικά.

Μερικές φορές ζητούμε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε.
Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε. Αλλά αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του, δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε.

Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα. Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημά μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε αίτηση στον βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήσει.

Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία μας. Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μια αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανιώνει και την αποσύρει. Ξαναμετανιώνει, την υποβάλλει· μετά από λίγο πάλι την αποσύρει. Η αίτηση όμως πρέπει να μείνει, για να παίρνει τη σειρά της.

Ο Θεός μας έδωσε την δυνατότητα να γίνουμε άγιοι, να κάνουμε θαύματα, όπως έκανε και Εκείνος. Αναγνωρίζουμε την μεγάλη ή μικρή μας πνευματική αρρώστια και ταπεινά ζητούμε την σωματική υγειά για τον συνάνθρωπό μας, ως ένοχοι για την αρρώστια του. Γιατί, εάν είχαμε πνευματική υγειά, θα είχε θεραπευθεί προ καιρού και δεν θα παιδευόταν. Όταν τοποθετούμαστε σωστά, ότι είμαστε ένοχοι για όλη την κατάσταση του κόσμου, και λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς», βοηθιέται και ο κόσμος όλος. Και για τα χάλια του πρέπει να πονέσει κανείς και να ζητήσει το έλεος του Θεού. Φυσικά, αν φθάσει σε μια πνευματική κατάσταση, τότε για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτε.

Από την στιγμή που αρχίζουμε να αγωνιούμε, εμποδίζουμε τον Θεό να επέμβει.
Βάζουμε τη λογική μπροστά και όχι τον Θεό, το Θείο θέλημα, ώστε να δικαιούμαστε την Θεία βοήθεια..

Η ευχή ενός ταπεινού ανθρώπου, που πιστεύει ότι είναι χειρότερος από όλους, έχει περισσότερη αξία από την αγρυπνία που κάνει ένας άλλος με υπερήφανο λογισμό.
Όταν προσευχόμαστε με υπερηφάνεια, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Όταν βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγματα για τα οποία ανθρωπίνως δεν υπάρχει λύση και δεν τα εμπιστεύεστε στο Θεό, να ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασμα του πειρασμού, για να αφήσετε την προσευχή, με την οποία μπορεί ο Θεός να στείλει όχι απλώς Θεία δύναμη αλλά Θείες δυνάμεις, και η βοήθεια τότε δεν θα είναι απλώς Θεία βοήθεια αλλά θαύμα Θεού.

Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Β΄»

14.2.09

"Μεταστροφή" στην Ευτυχία


«…Κάθε τέχνη και κάθε μέθοδος, όπως και κάθε πράξη, κατόπιν σκέψεως, φαίνεται ότι αποβλέπει σε κάποιο αγαθό. Ωστόσο, κάθε αγαθό που επιδιώκεται στη ζωή κάθε ανθρώπου αποτελεί απλώς ένα ενδιάμεσο στάδιο για την επίτευξη του Ύψιστου Αγαθού, της Ευδαιμονίας».
(Αριστοτέλης, Ηθικά, Νικομάχεια και Ηθικά, Ευδήμεια)
O Αριστοτέλης προσδιορίζει την ευδαιμονία σύμφωνα με την Πλατωνική αντίληψη: Η ανεμπόδιστη επιδίωξη του έργου, για το οποίο ο άνθρωπος προορίζεται.
Ποιο είναι όμως το έργο που προορίζεται ο άνθρωπος;
Μόνο εκείνο που αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου και δεν υπάρχει στα άλλα έμβια όντα.

Πολλοί άνθρωποι συσχετίζουν την ευτυχία με πράγματα που είναι υλικά και απτά. Όπως είναι η ηδονή και ο πλούτος, αλλά και με πράγματα που τους λείπουν. Αυτή είναι μια σχετική ευτυχία γιατί αυτό που κάνει κάποιον ευτυχισμένο, για κάποιον άλλο δεν έχει καμία αξία. Όπως π.χ. ο διψασμένος στην έρημο θα ήταν ευτυχισμένος με λίγο νερό και όχι με λίγο χρυσάφι.
Όλα τα αγαθά εκτός από την ευδαιμονία είναι σχετικοί αυτοσκοποί, αφού αποτελούν μόνο μέσα για την απόκτησή της. Η ευδαιμονία είναι για τον άνθρωπο το Ύψιστο αγαθό, γιατί χωρίς αυτήν η ζωή του ανθρώπου θα ήταν μάταιη.

Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να μάθει να είναι ευτυχισμένος.
Γιατί την ευδαιμονία δεν την στέλνουν οι θεοί, αλλά αποκτιέται με την συνεχή πρακτική εξάσκηση της Αρετής.
Η ευδαιμονία είναι για τον άνθρωπο αποκλειστικά αυτοσκοπός. Είναι τέλεια, δεν της λείπει τίποτα. Και, όπως τονίζει ο Σταγειρίτης φιλόσοφος, δεν είναι κατάσταση αλλά ενέργεια.
Δεν αποτελεί μια παθητική στάση, αλλά δυναμική.
Είναι σύνολο πράξεων και όχι μόνο γνώσεων. Είναι ενεργητικός τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας.

Η ευδαιμονία που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, είναι η δραστηριότητα της Ψυχής η οποία οδηγείται από την Αρετή. Επειδή όμως υπάρχουν πολλές αρετές, ο άνθρωπος θα πρέπει να αναζητήσει αυτήν που είναι τελειότερη για να τον οδηγήσει στην ευδαιμονία. Μια τέτοια αρετή πρέπει να είναι αυτοσκοπός και όχι απλά ένα μέσο για να φτάσει σε μια άλλη. Στην κορυφή της ιεραρχίας των αρετών βρίσκεται η Σοφία. Η φρόνηση κάνει τον άνθρωπο ικανό να φτάσει στην Σοφία.

Μην ψάχνεις την ευτυχία, είναι πάντα μέσα σου.
(Πυθαγόρας, 580-490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος)

Πολλοί πιστεύουν ότι η ευτυχία είναι ένα «παιχνίδι» της μοίρας, μια πολυπόθητη κατάσταση που πρέπει να αναζητηθεί έξω από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όμως τα διδάγματα της αρχαίας σοφίας καθώς και οι απόψεις της ανθρωπιστικής ψυχολογίας υποστηρίζουν, ότι η ευτυχία είναι μια τέχνη με συγκεκριμένους κανόνες και στηρίζεται στην επιλογή μιας θετικής στάσης ζωής.
Θεωρητικά όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.
Όμως θα επιλέγαμε πράγματι την ευτυχία αν μας δινόταν η ευκαιρία;
Τίποτα δεν εμποδίζει τόσο πολύ την κατάκτηση της ευτυχίας, όσο ο φόβος της ίδιας της ευτυχίας!
Όταν είμαστε δυστυχισμένοι ξέρουμε που βρισκόμαστε. Όσο κι αν ο κόσμος φαίνεται ανιαρός ή τρομακτικός, περικλείει μια αίσθηση σιγουριάς και προβλεψιμότητας. Είμαστε προετοιμασμένοι, δεν εκπλησσόμαστε. Επιλέγοντας προκαταβολικά ένα γενικό αίσθημα απογοήτευσης, οι άλλοι δεν μπορούν να μας απογοητεύσουν ...
Είμαστε καθημερινά μάρτυρες ενός νοσηρού ενδιαφέροντος για την παθολογία, τη δυστυχία, την αποτυχία και την προδοσία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ισχυρά πρόσωπα, διάσημα και επιτυχημένα.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να παρέχουν πληροφορίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να δούμε τι είναι αυτό που εξασφαλίζει την αληθινή ευτυχία (μέσω του θαυμασμού και της ευεργετικής μίμησης), ενισχύουν ασύστολα την αυτοεκτίμησή μας μέσω της καταστροφικής ζήλιας. Βλέποντας ότι κάποιος τον οποίο θεωρούσαμε πιο τυχερό, περνάει πολύ πιο δύσκολες στιγμές από εμάς, θεωρούμε ακόμα και ότι η δική μας αποτυχία μειώνεται και μπορούμε για λίγο να αισθανθούμε ανώτεροι.
Έτσι, η αίσθησή μας για την αποτυχία και το άθλιο χάλι του κόσμου αυξάνεται. Μακροπρόθεσμα, όσο περισσότερο τροφοδοτούμε αυτό το μοχθηρό μίγμα, τόσο περισσότερο μειώνονται οι πιθανότητες να πετύχουμε περισσότερη ευτυχία.

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ ονομάζει «πειρασμό της αθωότητας», εκείνη την αρρώστια του ατομικισμού που συνίσταται στο να θέλουμε να αποφεύγουμε τις συνέπειες των πράξεών μας, αυτή την επιδίωξη να απολαμβάνουμε προνόμια δίχως να υφιστάμεθα και τις αντίστοιχες ευθύνες.

Το να επιτρέψει κανείς στην ευτυχία να πάρει τη θέση των μέχρι τώρα αρνητικών του συναισθημάτων, είναι κάτι που σίγουρα ανατρέπει όλες τις σχέσεις και τις συνήθειές του.

Έτσι, η μεταστροφή στην ευτυχία μοιάζει με τη μετακόμιση σε μια άγνωστη χώρα, όπου τα κοινωνικά έθιμα και η γλώσσα πρέπει να διδαχτούν από την αρχή. Οι περισσότερες από τις στενές σχέσεις μας στηρίζονται πάνω σε «θέατρα ελέγχου» και σε ρόλους, που μόνο την ευτυχία και την αρμονική ανάπτυξη δεν προάγουν.

Ο ρόλος του «θύματος» έχει τα δικά του δευτερογενή πλεονεκτήματα και συχνά κρύβει μια ιδιαίτερα ισχυρή μορφή επιθετικότητας και χειρισμού των άλλων. Μπορεί επίσης να δείχνουν υπερ-υποχωρητική συμπεριφορά, πράγμα που τους κάνει τελικά να νιώθουν ότι οι άλλοι τους εκμεταλλεύονται και ενισχύει τη μέθοδο «εγώ ο καημένος» για την εξασφάλιση προσοχής και βοήθειας.
Όταν αποφασίσουμε να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι, καταλήγουμε να κάνουμε πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Είναι δυνατόν να απειληθούν οι προσωπικές σχέσεις μας, αν οι σύντροφοί μας προτιμήσουν να μη μας ακολουθήσουν στην αλλαγή. Η συναισθηματική απόσταση θα γίνεται τότε μέρα με τη μέρα μεγαλύτερη και τέλος αγεφύρωτη. Η αντίσταση εδώ στην αλλαγή προκύπτει από το δισταγμό να είναι κανείς ευτυχισμένος τη στιγμή που οι άλλοι στην οικογένειά του είναι ακόμα δυστυχισμένοι.

Στη φάση αυτή οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν τους δραπέτες, που ενώ κατορθώνουν τελικά να βγουν από τη φυλακή, διστάζουν και επιστρέφουν πίσω, γιατί δεν αντέχουν να αφήσουν τους άλλους πίσω τους.
Αν επιλέξουμε την ευτυχία, είναι πιθανόν ο παλιός κύκλος των φίλων να μη μας ικανοποιεί πια. Το να απομακρύνεται από τις κοινωνικές του επαφές που καλώς ή κακώς τον στήριζαν μέχρι τότε, χωρίς να έχει ακόμα δημιουργήσει ένα νέο κύκλο γνωριμιών, δίνει στον άνθρωπο που αλλάζει την αίσθηση ενός κόσμου που καταρρέει. Από την άλλη μεριά, όπως είπε κι ο Θορώ, όπου κι αν γυρέψεις την ευτυχία, οι άνθρωποι θα σε ξετρυπώσουν και θα σε καλέσουν να επιστρέψεις στην «απελπισμένη Εταιρεία των Παλιόφιλων».
Η κοινωνία δεν επιτρέπει εύκολα αποχωρήσεις από το παιχνίδι της συλλογικής δυστυχίας.
Ο φόβος της μοναξιάς και του εξωστρακισμού μας, όπως έγινε και με το Γλάρο Ιωνάθαν Λίβιγκστον, μας κάνουν συχνά να πισωγυρίζουμε και να συμβιβαζόμαστε με την ανιαρή αλλά ασφαλή «πραγματικότητα».
Ένας ανείπωτος αφανισμός κάθε ασφάλειας και σιγουριάς μας κυριεύουν, όταν χάνουμε από μπροστά μας όλα τα γνώριμα σημεία αναφοράς και ταξιδεύουμε μόνοι, στο άγνωστο.
Ο φόβος του άγνωστου, όχι μόνο φτώχυνε την ύπαρξη του ατόμου, αλλά όπως λέει και ο Ρίλκε, περιόρισε ακόμα και τις σχέσεις του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τραβώντας τες έξω από το ποτάμι των απέραντων δυνατοτήτων, για να τις προφυλάξει σε μια ήσυχη, σίγουρη γωνιά της ακροποταμιάς.

Υπάρχει διέξοδος;
Υπάρχει από τη στιγμή που αρχίζουμε να κατανοούμε την κατάστασή μας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της δυστυχίας μας και δεχόμαστε τον πόνο της αλλαγής. Επειδή:
Ευτυχία είναι το ταξίδι και όχι ο προορισμός.
Η ευτυχία δεν είναι ψευδαίσθηση, αλλά τρόπος ζωής
Η ευτυχία ανήκει σε όλους και μπορούμε να την κερδίσουμε.
Η ευτυχία κατακτάται καθημερινά και είναι μία απόφαση.

Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ' αυτήν τη ζωή είναι:
κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.
(Joseph Addison, 1672-1719, Άγγλος δοκιμιογράφος)

Η ευτυχία είναι ένας δρόμος ανάπτυξης, αλλά η ανάπτυξη είναι πάντα οδυνηρή επειδή κάτι πρέπει να καταστραφεί για να έρθει το καινούργιο.
Η ανάπτυξη είναι σαν να αναγεννάς τον εαυτό σου, και αυτό συνεπάγεται τον πόνο του τοκετού.
Όταν όμως μπορέσουμε να δούμε ότι μέσα από τον πόνο βγαίνει μια καινούργια ζωή, τότε θα τον καλοδεχτούμε.
Το αποτέλεσμα αξίζει πραγματικά τον κόπο…

http://www.philology.gr/, http://www.exparter.gr/, http://www.kapatel.gr/

11.2.09

Τα Όνειρα και Εμείς...

Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται...
Κάθε βράδυ αφήνουμε
τον κόσμο της καθημερινότητας
και βουλιάζουμε μέσα στον κόσμο των ονείρων.
Ένα κόσμο παράξενο και μαγικό,
όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό
και το απίθανο πραγματικότητα.
Ερχόμαστε σε επαφή με άτομα αγαπημένα που έχουν φύγει από την ζωή, βρισκόμαστε σε μέρη άγνωστα και θαυμαστά, πετάμε ψηλά, ελεύθεροι από το νόμο της βαρύτητας, βιώνοντας πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Η μαγεία όμως των ονείρων δεν βρίσκεται στα παράξενα σκηνικά και στις πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Αυτό που πάντα γοήτευε τον άνθρωπο είναι η ικανότητα των ονείρων να προφητεύουν, τα τηλεπαθητικά όνειρα, τα όνειρα εκείνα που εμφανίζονται άγγελοι και άγιοι, τα όνειρα εκείνα που μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο μέλλον, αλλά και μας αποκαλύπτουν τον θαυμαστό κόσμο των ψυχικών δυνάμεων που κρύβονται μέσα μας.

Μια φυσιολογική νύχτα ύπνου περιλαμβάνει πολλές περιόδους ονείρου. Αυτό έχει αποδειχθεί και πειραματικά. Όμως οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν κάθε όνειρο που βλέπουν και ισχυρίζονται ότι δεν ονειρεύονται καθόλου, ελάχιστοι θυμούνται σχεδόν με ακρίβεια τα όνειρά τους, η πλειοψηφία από μας θυμόμαστε κάποια στοιχεία απ' τα όνειρά μας και, πότε-πότε, ανακαλούμε με λεπτομέρεια ένα όνειρο που μας φαίνεται, για κάποιο λόγο, ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ιδιαίτερα σπουδαίο.
Όλοι μας έχουμε την αίσθηση ότι κάποια όνειρα έχουν κάτι ενδιαφέρον να μας πουν.
Αυτά τα όνειρα μας πηγαίνουν βαθιά στις εσώτερες διαστάσεις του υποσυνειδήτου, στα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξης μας.

Πολλοί λαοί και πολιτισμοί πιστεύουν ότι τα όνειρα είναι ο τόπος όπου μπορεί κανείς να συναντήσει τους προγόνους του, ενώ κάποιες άλλες παραδόσεις μιλούν για πνευματικούς οδηγούς που εμφανίζονται στα όνειρα για καθοδήγηση σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως ήταν μηνύματα απ' τους θεούς και δημιούργησαν, το 1300 π.Χ περίπου, τον παλαιότερο ονειροκρίτη με 200 ερμηνείες αυτών των μηνυμάτων, όπου διατύπωσαν τη θεωρία των αντιθέτων: ότι δηλ. ένα όνειρο θανάτου ήταν οιωνός μακρόχρονης ζωής.
Ο Φρόιντ, προώθησε κι αυτός το θεώρημα ότι τα σύμβολα των ονείρων στηρίζονται συχνά σ' ένα σύστημα αντιθέτων συμβόλων.

Στην Αρχαία Ελλάδα, τα όνειρα είχαν πολύ μεγάλη σημασία για τους Πυθαγόρειους, οι οποίοι μάλιστα μέσα από έναν κατάλληλο τρόπο ζωής με σωστή δίαιτα, μουσικά ακούσματα πριν από τον ύπνο, έλεγχο και προσανατολισμό της σκέψης, μπορούσαν να δουν αποκαλυπτικά όνειρα, να επικοινωνήσουν με το υπερπέραν και μάλιστα κατείχαν και ένα σύστημα για να τα θυμούνται.

Το πρώτο σημαντικό δημοσιευμένο έργο πάνω στα όνειρα, η Ονειροκριτική, ένα πεντάτομο έργο του Έλληνα Αρτεμίδωρου (2ος αιώνας μ.Χ.), υποστήριζε πως ένα όνειρο ήταν αυστηρά ατομικό για εκείνον που το έβλεπε. Ο Αρτεμίδωρος έγραφε, ότι τα όνειρα «εμφυσώνται στους ανθρώπους για δικό τους καλό και καθοδήγηση» ενώ καταδίκασε τις αυθαίρετες και κυριολεκτικές ερμηνείες.

Ιδιαίτερα σημαντική και αποκαλυπτική για τα όνειρα είναι και η τοποθέτηση του Πλάτωνα: «Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει ρυθμίσει τη δίαιτά του με τους κανόνες της υγιεινής και της σωφροσύνης, όταν, πριν παραδοθεί στον ύπνο, ξυπνάει το λογιστικό μέρος της ψυχής του και το θρέψει με καλούς λόγους και σκέψεις και συγκεντρώνει σ' αυτές όλη τη διάνοιά του, όταν χωρίς ούτε να στερήσει ούτε να παραφορτώσει το επιθυμητικό του, του παραχωρεί όσο ακριβώς χρειάζεται για να αποκοιμηθεί και να μην έρχεται να διαταράσσει το καλύτερο μέρος της ψυχής με τη χαρά ή τη λύπη του, αλλά το αφήνει να νιώσει, ότι δεν γνωρίζει από τα περασμένα ή από τα παρόντα ή από τα μέλλοντα. Όταν επίσης αυτός ο άνθρωπος κατευνάσει το θυμοειδές μέρος της ψυχής του και κοιμηθεί χωρίς να έχει την καρδιά του ταραγμένη από οργή εναντίον άλλων. Όταν τέλος καθησυχάζει αυτά τα δύο μέρη της ψυχής κρατώντας άγρυπνο μόνο το τρίτο, όπου εδρεύει η φρόνηση, και έτσι αναπαυθεί, ξέρεις βέβαια ότι τότε το πνεύμα του αγγίζει όσο γίνεται περισσότερο την αλήθεια...»

Ο Αριστοτέλης, το τέταρτο βιβλίο του μνημειώδους έργου του Μικρών Φυσικών, με τίτλο Περί Ενυπνίων, το αφιέρωσε στα όνειρα. Ανέπτυξε τις ιδέες του για τον ονειρικό κόσμο και κατέγραψε τη θεωρία του για το τι σημαίνουν τα όνειρα, γιατί ονειρεύεται ο άνθρωπος και για την φύση της ονειρικής κατάστασης. Υποστήριξε θερμά ότι τα όνειρα αντανακλούν την σωματική εικόνα και κατάσταση και συνεπώς, ένας ερμηνευτής ονείρων θα μπορούσε να διαγνώσει μια ασθένεια μέσα από αυτά.

Το ίδιο πίστευε και ο Ιπποκράτης ( 460-357 π.Χ.), ο θεμελιωτής της ιατρικής επιστήμης. Από τα όνειρά του επιζητούσε βοήθεια και θεραπεία, όπως γνωρίζουμε σήμερα από τις αναφορές για τις λατρευτικές παραδόσεις, ιδιαίτερα αυτές πού αφορούν τον Ασκληπιό και τους λατρευτικούς ναούς του, τα Ασκληπιεία.

Ο Χριστιανισμός αναβίωσε την πεποίθηση, που δεν απορρίφθηκε ποτέ, ότι τα όνειρα τα στέλνει ο Θεός για να διαμηνύσει τις εντολές του στους ανθρώπους.
Η Βίβλος είναι γεμάτη από τέτοια όνειρα, το ίδιο και τα κείμενα του Αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου, του Αυγουστίνου και πολλών ακόμη πατέρων της Εκκλησίας των πρώτων χρόνων.

Τα όνειρα μεταφέρουν μηνύματα από την πνευματική πλευρά του εαυτού μας.
Μας θυμίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την θεία καταγωγή και αποτελούν ένα πνευματικό κάλεσμα για να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό που έχει ουσιαστική σημασία στην ζωή: την ανάπτυξη της συνείδησης και την πνευματική μας εξέλιξη.

Μέσα στον ύπνο, λέει ο Ξενοφώντας, είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον.
Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη.

10.2.09

Η Δύναμη της Προσευχής


«ΙΔΟΥ, ΙΣΤΑΜΑΙ εις την θύραν και κρούω.
Εάν τις ακούση της φωνής Μου,
και ανοίξη την θύραν,
θέλω εισέλθει προς αυτόν,
και θέλω δειπνήσει μετ’ αυτού και αυτός μετ’ Εμού»
(Αποκάλυψη Ιωάννου γ΄ 20).

Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο εδάφιο μέσα σ’ όλη την Αγία Γραφή που να ρίχνει περισσότερο φως στο θέμα της προσευχής όσο το παραπάνω.
Μοιάζει να είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα και εισάγει τον άνθρωπο στο άγιο και ευλογημένο βασίλειο της προσευχής.
Η προσευχή δεν είναι τίποτα άλλο από το να αφήνουμε το Χριστό να μπαίνει μέσα στις καρδιές μας.
Δεν είναι η προσευχή μας που κινεί τον Ιησού,
μα αντίθετα είναι ο Ιησούς
που μας κινεί να προσευχόμαστε.
Χτυπά την πόρτα.
Απλά, σταθερά, υπομονετικά.
Θέλει να μπει μέσα μας.
Οι προσευχές μας πάντα στην πόρτα της καρδιάς μας.
Έτσι βλέπουμε με καινούριο φως την παλιά προφητική ρήση,
«και πριν αυτοί κράξωσιν,
Εγώ θέλω αποκρίνεσθαι»
(Ησαΐας ξε΄ 24).
Ναι, είναι αλήθεια πως πριν Του μιλήσουμε,
Εκείνος γνωρίζει τα δώρα που αποφάσισε να μας χαρίσει.
Ας μην σκεφτούμε ποτέ πως η ώρα δεν είναι κατάλληλη για προσευχή.
Να θυμόμαστε πως ο Χριστός προσευχόταν και όταν ακόμα ήταν καρφωμένος στο σταυρό.
* Μην αφήσεις ποτέ στην καρδιά σου πικρία και παράπονο εναντίον του αδελφού σου.
Να θυμάσαι πάντοτε πως ο Χριστός στο σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του.
* Μην πεις ποτέ πως είναι αργά για τη σωτηρία μιας ψυχής.
Να θυμάσαι πάντοτε πως η προσευχή του Κυρίου έσωσε το ληστή την τελευταία στιγμή πάνω στο σταυρό.

« Πολλές φορές είμαστε τόσο βιαστικοί
όταν μιλάμε με το Θεό,
που δεν έχουμε καιρό να Τον ακούσουμε».
(Σαβοναρόλα)

«…πρέπει πάντοτε να προσεύχωνται
και να μη αποκάμνωσι…»
(Λουκάς ιη΄ 1)

Κάθε προσευχή έχει βέβαια κάποια αρχή.
Αλλά το τέλος της δεν μπορεί με κανένα τρόπο να μπει μέσα σε χρονικά όρια.
Τότε μονάχα η προσευχή σταματάει, όταν πια πετύχει το σκοπό της.
Μέχρι τότε τα χέρια πρέπει να είναι υψωμένα.
Ας μην ξεχνάμε τον Μωυσή, που προσευχόταν στο βουνό, ενώ σήκωναν τα χέρια του ο Ααρών και ο Ωρ, μέχρι την τελική νίκη του Ιησού του Ναυή (Έξοδος ιζ΄ 10-13).
Πολλές φορές, την ώρα που η απάντηση του Θεού είναι έτοιμη, εμείς έχουμε ήδη παραιτηθεί από το αίτημά μας έχοντας αποκάμει προσευχόμενοι.
Ο Θεός δεν απαντά στα άσκοπα και φευγαλέα χτυπήματα των επιπόλαιων προσευχών μας, που μοιάζουν με αυτά των παιδιών που παίζουν χτυπώντας τις ξένες πόρτες.

Με τρεις διαφορετικούς τρόπους μπορούμε να δοξάσουμε τον Θεό στην προσευχή μας. Καθένας από αυτούς δείχνει και το στάδιο της πνευματικότητας που βρίσκεται η προσευχή μας.
Με τον πρώτο και πιο συνηθισμένο τρόπο, πηγαίνουμε στον Θεό να εκφράσουμε την ικανοποίησή μας σε Αυτόν για ευλογίες που ήδη μας έχει δώσει.
Αυτό είναι ευχαριστία.
Μονάχα ο ένας από τους δέκα λεπρούς, που θεράπευσε ο Κύριός μας, γύρισε πίσω να Τον ευχαριστήσει (Λουκάς ιζ΄ 18). Με τον δεύτερο τρόπο πηγαίνουμε στον Θεό να Τον ευχαριστήσουμε και να Τον δοξάσουμε για ευλογίες που προσδοκούμε να πάρουμε.
Αυτό είναι πίστη.
Συχνά οι ευλογίες του Θεού καθυστερούν να φθάσουν σε μας, ώσπου εμείς να ανέβουμε σε τέτοιο σημείο, που να Τον δοξολογούμε με την πίστη μας.
Υπάρχει όμως και ένας τρίτος τρόπος, ένας τρίτος δρόμος ευχαριστίας και δοξολογίας. Είναι όταν Τον δοξολογούμε γι’ αυτό που είναι, και μόνον γι’ αυτό.
Αυτό είναι λατρεία.
Η δοξολογία μας αυτή δεν έχει καμιά σχέση με αγαθά ή ευλογίες που πήραμε ή προσδοκούμε να πάρουμε.
Είναι πάνω και πέρα από τις ανάγκες μας και από τις συνθήκες της ζωής μας, και υψώνεται μονάχα για τον προσωπικό χαρακτήρα του αγαπημένου μας Πατέρα.
Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που ξέρουν το δρόμο της ευχαριστίας για αγαθά και ευλογίες που πήραν, μα αγνοούν την ευχαριστία για όσα προσδοκούν. Και από αυτούς πάλι τους τελευταίους, ελάχιστοι είναι εκείνοι που σε μερικές στιγμές φτάνουν στην αληθινή λατρεία, να δοξολογούν δηλαδή τον Θεό γι’ αυτό που είναι.
Μπορεί ο εχθρός να χτίζει τείχη γύρω μας, μα δεν μπορεί να βάλει οροφή από πάνω μας, με τρόπο που να εμποδίζει τις προσευχές μας. Αυτό όμως που δεν επιτυγχάνει ο διά-βολος, το κατορθώνει ο πνευματικός λήθαργος, με τον οποίο μόνοι μας καταδικάζουμε τον εαυτό μας.

* Ζήλος χωρίς προσευχή είναι χαμένος κόπος.
«Να μιλάς στους ανθρώπους για το Θεό είναι σπουδαίο.
Μα πιο σπουδαίο είναι να μιλάς στο Θεό για τους ανθρώπους».
* Όσο πιο δύσκολο στα μάτια μας φαίνεται ένα πρόβλημα, τόσο πιο εύκολη είναι η λύση του στα χέρια του Θεού.
* Η προσευχή δεν αρκεί να αφορά έναν άγιο σκοπό.
Πρέπει να βγαίνει και από μια άγια καρδιά για να είναι αποτελεσματική.
Μπορεί το αίτημά μας να είναι άγιο, μα εμείς να βρισκόμαστε μακριά από το έδαφος της αγιότητας.

Η εμπιστοσύνη μας στο Θεό κατά την ώρα της προσευχής είναι απαραίτητο στοιχείο.
Υπάρχει μεγαλύτερος φόβος να μην ακούσουμε εμείς τη φωνή του Θεού παρά να μην ακούσει ο Θεός τη δική μας φωνή.

«…η πίστις εξ ακοής,
η δε ακοή διά ρήματος Θεού…»
(Ρωμαίους ι΄ 17)
Μόνο η προσευχή που γίνεται με καθαρή καρδιά και απόλυτη πίστη είναι εκείνη που θριαμβεύει. Λέγοντας προσευχή με απόλυτη πίστη εννοούμε την αίτηση του δικαίου, που προσδοκά κάποιο αγαθό που το υποσχέθηκε ο Θεός.
Ο Τζωρτζ Μίλλερ πίστευε, και επειδή πίστευε προσευχόταν, και προσευχόμενος πρόσμενε, και προσμένοντας λάμβανε.
Ο άνθρωπος που πιστεύει είναι ευλογημένος, διότι όλα όσα είπε ο Κύριος θα τα δει να πραγματοποιούνται.
Η πίστη έχει στις συναλλαγές μας με το Θεό την ίδια σχέση που έχουν τα χρήματα στις συναλλαγές μας με τους ανθρώπους. Ο γείτονας μας δίνει αυτό που ποθούμε ανταλλάσσοντάς το με τα χρήματα, μα ο Θεός απαντάει στις αιτήσεις μας, όταν πηγαίνουμε σ’ Αυτόν με αληθινή καρδιά πίστεως.
Ο Τσαρλς Φίνεϋ έλεγε πως ο Θεός θα απαντήσει στην προσευχή μας τότε μόνον, όταν έχουμε αποδείξεις από πριν πως θα το κάνει, εννοώντας την πίστη μας στις επαγγελίες Του.
Το έδαφος της πίστεως, ή με άλλα λόγια η προσδοκία που στηρίζεται στις διαβεβαιώσεις του Θεού, δεν είναι άλλη από αυτήν την ίδια την επαγγελία του Θεού, διότι «η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Θεού».
Ο Αβραάμ είχε σταθερή ενατένιση στις υποσχέσεις του Θεού, και η πίστη του γινόταν όλο και πιο δυνατή, όταν τον ίδιο καιρό τα γεγονότα όλο και περισσότερο απομακρύνονταν από τις επαγγελίες που του είχαν δοθεί. Και όταν τα πράγματα έφθασαν σε πλήρη αδυναμία για την πραγμάτωση των επαγγελιών του Θεού, τότε ακριβώς ήταν που περισσότερο από κάθε άλλη φορά έμενε βέβαιος για την πραγμάτωσή τους.

Από το βιβλίο PRAYING IS WORKING

«…Υψώνοντες καθαράς χείρας»
(Α΄ Τιμόθεον β΄ 8)
Η προσευχή που υποχρεώνει το Θεό ξεκινά από μια καρδιά άγια, κυλά από δυο χείλη άγια, και κατευθύνεται προς το Θεό από δυο υψωμένα χέρια που εργάζονται αγιοσύνη.
Η προσευχή που βγαίνει από μια καρδιά που φιλοξενεί, έστω και μια «δικαιολογημένη» στα μάτια μας πικρία, είναι τόσο ασθενική, που διαλύεται πριν καν φτάσει στα σκαλοπάτια του Ουρανού.
«Η επίδραση της προσευχής στο πνεύμα και στο σώμα του ανθρώπου είναι τόσο αποτελεσματική, όσο και των αδένων. Αυξάνει το σφρίγος, δίνει ηθικό έρεισμα και εξασφαλίζει βαθύτερη κατανόηση της πραγματικότητας».
(Αλ. Καρρέλ)
«Οι επιθυμίες μου είναι πολλές, μα πάντοτε Συ με σώζεις με τις φαινομενικά σκληρές αρνήσεις Σου».
(Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ)

Ο Χριστός το είπε ξεκάθαρα στη Σαμαρείτισσα, σημασία πια δεν έχει ο τόπος, μα η διάθεση και η πνευματικότητα της προσευχής και της λατρείας.
Τι μεγάλη ευλογία είναι για τον πιστό η αποδέσμευση της προσευχής του από κάθε τοπικό ορόσημο!
Η προσευχή είναι δώρο σε κάθε άνθρωπο, χωρίς όρια.
«Ω ακούων προσευχήν,
εις Σε θέλει έρχεσθαι πάσα σαρξ»
(Ψαλμός ξε΄ 2).
Η συναίσθηση της αδυναμίας και της ανάγκης είναι που οδηγεί τους ανθρώπους να κραυγάσουν προς «την Υπέρτατη Δύναμη», και είναι λάθος να λέμε πως οι προσευχές των «μη σεσωσμένων» δεν εισακούονται.
Η περίπτωση της Άγαρ (Γένεση ις΄ 6-11) στην έρημο, και των εθνικών ναυτών που αναφέρονται στον Ιωνά (Ιωνάς α΄ 5), καθώς και πολλά άλλα παραδείγματα, δεν μπορούν να παραβλεφθούν.
Είναι λαθεμένο και ανόητο να προσπαθούμε να βάλουμε δεσμά στο έλεος του Θεού.
Εκείνος που ακούει την προσευχή των μικρών πουλιών που φωνάζουν για τροφή, ακούει και την γεμάτη αγωνία φωνή των ανθρώπων, γιατί αξίζουν «πολλών στρουθίων» περισσότερο στα μάτια Του.

«Ό,τι αν ζητήσητε εν τω ονόματί Μου…»
(Ιωάννης ιδ΄ 13)
«Πάντα όσα προσεύχεσθε και αιτείσθε,
πιστεύετε ότι ελάβετε, και έσται υμίν»
(Μάρκος ια΄ 24).
Η προσευχή, στην εργαστηριακή ανάλυση του Λόγου του Θεού, παρουσιάζεται να έχει σαν απόλυτο συστατικό της σε αναλογία 100% την πίστη.
Μονάχα εκείνος που έχει μέσα στην καρδιά του γνήσια πίστη, αισθάνεται την ανάγκη της προσευχής, της ζωντανής προσωπικής επικοινωνίας με τον Θεό.
Η χωρίς πίστη προσευχή, όχι μόνο δεν είναι προσευχή, μα είναι πρόκληση για τον Θεό, ειρωνεία στη δύναμή Του και ανόητη προσπάθεια εξαπατήσεώς Του.
Αντίθετα, η προσευχή που γίνεται με πίστη, μεταφέρει τον προσευχόμενο εκτός χώρου και χρόνου και δίνει σ’ αυτόν την ικανότητα να ζει και να απολαμβάνει ευλογίες και αγαθά, που ακόμα βρίσκονται στο αίτημα που εκφράζουν τα χείλη του.

Σ υ ν α γ ω ν ι ζ ό μ ε ν ο ι… στην προσευχή

«…να συναγωνισθήτε μετ’ εμού προσευχόμενοι…»
(Ρωμαίους ιε΄ 30)
Από τις τόσο πολλές κατηγορίες προσευχών, ξεχωρίζει η αγωνιστική προσευχή. Δεν μοιάζει με τις άλλες. Έχει δικό της χρώμα, το χρώμα της φωτιάς που καίει. Είναι τόσο θερμή, που λιώνει κάθε επιφύλαξη του Ουρανού. Με γυμνό το στήθος αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, επίμονα, μαχητικά και άγρια πολλές φορές.
Δεν ανέχεται καμιά χρονική εξάρτηση και ούτε μπορεί να μπει σε φόρμα. Μαγνητισμένη και ολόκληρη δοσμένη στο σκοπό της λησμονεί τα πάντα, φτάνει να πλησιάσει, να πιάσει, να καρπωθεί αυτό που ζητά.
Τέτοια στάθηκε η προσευχή της Χαναναίας (Ματθαίος ιε΄ 22-28), γυναίκας εθνικής, που εκπόρθησε τις τόσο απότομες αρνήσεις του Ιησού, για να κερδίσει τελικά το θαυμασμό Του.
Τέτοια στάθηκε η ολονύκτια πάλη του Ιακώβ για την ευλογία του Θεού. (Γένεση λβ΄ 24-30).
Τέτοια στάθηκε και η προσευχή του Μωϋσή στην έρημο για τη θεία παρουσία και οδηγία. (Έξοδος λβ΄, λγ΄).
Τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να έχει άλλο τέλος από τη νίκη…

Είμαστε παιδιά του Θεού.
Το παιδί έχει ό,τι έχει ο πατέρας του.
Δεν υστερεί από αυτόν.
Είναι παιδί δικό του και ό,τι μπορεί να κάνει ο πατέρας κάνει και το παιδί του.
Και πράγματι, προσέχοντας το Λόγο Του, βλέπουμε να προβάλλει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, πάνω στη δύναμη του Θεού.
"Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι".
Ο απ. Παύλος είχε αυτή τη συνείδηση και αυτή την εμπειρία, και γι' αυτό έλεγε, χωρίς κανένα δισταγμό ή δυσκολία:
"τα πάντα δύναμαι
διά του ενδυναμούντος με Χριστού".
(Φιλιππησίους δ΄ 13).
Όλα μπορώ να τα κάνω με τη δύναμη που μου παρέχει ο Χριστός.
Σήμερα πιστεύουμε σε μερικά πράγματα, αλλά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε στα όσα ο Χριστός μας παραχωρεί μέσω της πίστης μας.
"Εάν η καρδία ημών δεν μας κατακρίνη"
(Α΄ Ιωάννου γ΄ 21).
Όταν η καρδιά μας δεν έχει κατηγορίες εναντίον μας, και έχουμε από αυτή την πλευρά μια πλήρη εξουσία και διαβεβαίωση, τότε, και μόνον τότε, έχουμε και την επιβεβαίωση πως ό,τι κι αν θελήσουμε θα γίνει.
Στην παραβολή της αμπέλου,
«ό,τι αν ζητήσουμε θα μας το δώσει».
Το ό,τι αν ζητήσουμε είναι απέραντο.
Δεν έχει φραγμούς και περιορισμούς.
Μόνο τον όρο της πίστης (Ιωάννης ιε΄ 7).

Είμαστε πρόθυμοι να Συγχωρήσουμε;

Τι σημαίνει συγχωρώ; Απαλλάσσω κάποιον από το βάρος του αμαρτήματος ή σφάλματος, δίνω τη συγνώμη μου/επιτρέπω
(Λεξικό Τεγόπουλος Φυτράκης)

Οφείλουμε να δίνουμε και να παίρνουμε συγχώρεση
για να πλησιάζουμε το Θεό.
Όταν συγχωρείς τον εαυτό σου και συγχωρείς και τους άλλους,
νιώθεις πραγματικά ελεύθερος.

Κατά τη θρησκευτική άποψη:

«Ουδείς αναμάρτητος»

«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω» (Χριστός)

«Ίασι και οι νόμοι τα εξ’ ανάγκης συγγιγνώσκειν αδικήματα» Γνωρίζουν και οι νόμοι να συγχωρούν τα αναπόφευκτα (Ι. Χρυσόστομος)

«Το πλανάσθαι ανθρώπινον», Το να κάνουμε λάθη ή να πέφτουμε σε πλάνη είναι ανθρώπινο.

«Η αγάπη αντέχει και όλα τα συγχωρεί».

«Εκείνος που δεν αποκαλύπτει τις σκέψεις του, τις ωθεί να του επιτίθενται, ενώ εκείνος που με πεποίθηση αποκαλύπτει τις σκέψεις του, τις διώχνει μακριά και ζει εν’ ειρήνη» (Ησαίας, Ασκητικό XV)

Η Αγία Γραφή αναφέρει: «…γίνεστε δε ο ένας στον άλλον χρήσιμοι, εύσπλαχνοι, συγχωρώντας ο ένας τον άλλον, όπως και ο Θεός συγχώρησε εσάς διαμέσου του Χριστού» (Προς Εφεσ. 4: 32)

Όταν συγχωρούμαστε δεν πρέπει να συνεχίσουμε να αισθανόμαστε ένοχοι. Η Αγία Γραφή αναφέρει: «Την αμαρτία μου φανέρωσα σε σένα και την ανομία μου δεν έκρυψα· είπα: Στον Κύριο θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου· κι εσύ συγχώρησες την ανομία της αμαρτίας μου» (Ψαλμός 32: 5)

Τα εξής παραγγέλνει ο Θεός στους ανθρώπους: «κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» (Ζαχ. ζ΄10) και «Κανείς ας μην συλλογίζεται την κακία του άλλου» (Ζαχ. η΄ 17).

«...ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν...» (Ματθ. στ΄ 12).

Κατά τη φιλοσοφική άποψη:

«Αμαρτάνων μετανόει» Όταν σφάλουμε να μετανοούμε
(Δελφικό παράγγελμα)

«Η μεταμέλεια για τις άσχημες πράξεις είναι σωτηρία της ζωής» (Δημόκριτος)

«Και ο καλός κυβερνήτης κάποτε ναυαγεί και ο σπουδαίος άνθρωπος αποτυγχάνει». (Δημόκριτος)

«Είναι εύκολο να γίνονται σφάλματα, το δύσκολο είναι η συγχώρεση» (Δημόκριτος)

«Καλύτερα να ξεσκεπάζεις τα δικά σου λάθη, παρά των άλλων» (Δημόκριτος)

«Ικέτας ελέει» Να συγχωρείς αυτούς που σε παρακαλούν. (Περίανδρος)

«΄Οσο περισσότερο ξέρεις τις αδυναμίες σου, τόσο περισσότερο μπορείς να καλλιεργήσεις τις δυνατότητές σου» (Σωκράτης)

«Η συγχώρεση είναι ανώτερη από την τιμωρία» (Ηράκλειτος)

«Από τη στιγμή που κάποιος έχει συναίσθηση του κακού που έκανε, αρχίζει η διαδικασία της βελτίωσής του». (Πυθαγόρας)

«Ο πράος άνθρωπος προτιμά την συγχώρεση από την τιμωρία, είναι συγχωρητικός». (Αριστοτέλης)

«Τα σφάλματα πρέπει να συγχωρούνται γιατί κανείς δεν σφάλει με την θέλησή του, αλλά για κάποιο πάθος» (Ηγησίας)

«Αν δεν έχεις κάνει ούτε ένα σφάλμα, τότε στη ζωή σου δεν έχεις πάρει ούτε μία πρωτοβουλία» (Φ. Σαμπέο)

«Δεν αξίζει να έχεις ελευθερία, αν αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις και την ελευθερία να σφάλεις» (Μ. Γκάντι)

«Η ικανότητα για συγχώρεση είναι προσόν του δυνατού. Ο αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν» (Μ. Γκάντι)

«Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς είναι θεϊκό» (Alexander Pope)

«Εάν θέλετε ν’αγαπήσετε, πρώτα απ’ όλα να μάθετε να συγχωρείτε» (Α. Βαμπίλοφ)

«Τίποτα δεν ενοχλεί περισσότερο τους εχθρούς σου από το να τους συγχωρείς» (Ο. Ουάϊλντ)

«Εκεί που υπάρχει πολύ αγάπη, εκεί υπάρχουν και πολλά λάθη. Εκεί που δεν υπάρχει καθόλου αγάπη, όλα είναι λάθος» (Τ. Φούλερ)

«Προσπάθησε να ενεργείς έτσι, ώστε οι καλές σου πράξεις να συγχωρούν τα ελαττώματά σου» (Ανατολίτικη σοφία)

«Μία έννοια που έχει τη δύναμη να ρυθμίζει τη ζωή σας: Επιείκεια» (Κομφούκιος)

«Ο ανώτερος άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του, ο κατώτερος κρίνει τους άλλους» (Κομφούκιος)

«Οι άνθρωποι πράττουν κακό από άγνοια» (Σωκράτης)

«Πάτερ άφες αυτοίς, ού γαρ οίδασι τι ποιούσι» (από τα τελευταία λόγια του Χριστού στο Σταυρό του Μαρτυρίου, ελαφρυντικό για τους ανθρώπους, δηλαδή της άγνοιας για το κακό που κάνουν)

Η συγνώμη, η συγχώρεση μας γαληνεύει και μας πλησιάζει στο Θεό.
Έτσι θα κάνουμε τη ζωή μας αρμονική, αφού η συγχώρεση δρα στην συμπαντική συνείδηση και ενεργοποιεί την αυτογνωσία.
Η συγχώρεση είναι ένα δώρο προς τον εαυτό μας.
Μας απελευθερώνει από το παρελθόν και μας επιτρέπει να ζήσουμε το τώρα.
Συγχώρεση σημαίνει ότι απελευθερώνω τον εαυτό μου από την συνεχή αίσθηση ότι υπήρξα το «θύμα» μιας κατάστασης. Η συγχώρεση ελευθερώνει την ψυχή και επιτρέπει στην ευτυχία να σου χτυπήσει και την δική σου πόρτα.
Όταν μάθουμε να κάνουμε επιλογές που θρέφουν την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση.
Αυτό είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails Bookmark and Share